Misskilningur Egils Helgasonar

Andstaða við aðild að ESB hér á landi byggist að mestu leyti á því að okkur muni farnast betur efnahagslega að vera fyrir utan ESB. Þannig héldum við yfirráðum yfir fiskveiðiauðlindum landsins. Enn fremur er hætt við að aðild að myntbandalagi evrunnar færi illa með okkur þar sem hagsveiflur og hagþróun er með allt öðrum hætti hér á landi en á meginlandi Evrópu.

Fjölmiðlamaðurinn Egill Helgason gerir því skóna að aðild að ESB byggist einkum á þeirri trú að ESB-aðild myndi ógna þjóðerni Íslendinga. Það er óljóst hvernig hann kemst að þessari niðurstöðu, en umræðan um aðild að ESB hefur lítið ef eitthvað snúist um þetta upp á síðkastið.

Þvert á móti snýst andstaðan við ESB-aðild að miklu leyti um það að yfirráð yfir auðlindum okkar og þar með yfir þeim grunni sem velferð okkar byggist á myndi færast til Brussel. Jafnframt byggist andstaðan á því að vald til samninga við önnur ríki, t.d. til að gera viðskiptasamninga og fiskveiðisamninga við önnur ríki, flytjist frá Íslandi til Brussel.

Andstaðan við aðild að ESB hefur því ekki snúist um þjóðerni sem slíkt heldur um inntak þess lífs sem við lifum á Íslandi og hvort við viljum stjórna okkar málum meira eða minna. Þjóðerni er þar í sjálfu sér aukaatriði.

 

Er íbúum ESB-landa fyrirmunað að vinna?

Atvinnuþátttaka í mörgum Evrópulöndum er lítil og lífeyrisaldur víða lágur. Atvinnuleysi er mikið. Á evrusvæðinu er það um 12%. Það er frá 5% í Þýskalandi og upp í 27% í Grikklandi. Vinnandi stéttir standa varla undir velferðarkerfinu og hagkerfið stendur í stað.

Hér á Íslandi er atvinnuþátttaka með því hæsta sem gerist, eða tæplega 80%. Óvíða er atvinnuþátttaka kvenna hærri, en það þykir til marks um að jafnrétti kynja sé meira hér á landi en víðast annars staðar. Atvinnuleysi hér á landi er aðeins 3,3% samkvæmt tölum Hagstofunnar. Meðaltalið í evrulöndunum er um 12%. Þrjátíu milljónir manna ganga atvinnulausar í ESB-löndunum - fyrir utan álíka fjölda sem ætti að vera á vinnumarkaði en er það ekki.

Það er nefnilega sjaldan nefnt í umræðunni að þátttaka á vinnumarkaði í Evrópu er víða fremur lítil. Þannig er atvinnuþátttakan oft aðeins í kringum 60%, eins og á Ítalíu, á meðan hún er nálægt 80% hér á landi.

Þá er oft ekki talið með hið dulda atvinnuleysi þegar rætt er um atvinnuleysistölur. Þekkt er þegar Göran Persson og jafnaðarmannaflokkur Svíþjóðar töpuðu þingkosningunum árið 2006 vegna þess að sannað þótti að þeir áttu þátt í að fela atvinnuleysi með því að skrá fólk veikt og að hluta á lífeyri í stað þess að skrá það atvinnulaust.

Víða í Evrópu er eftirlaunaaldur mun lægri en hér á landi og hafa ófáar tilraunir verið gerðar til að hækka hann. Ýmsir hópar fara á eftirlaun 55 ára eða fyrr, ekki aðeins í Suður-Evrópu, heldur hefur þessi þróun náð víða.

Með hækkandi lífaldri, lágum eftirlaunaaldri og miklu atvinnuleysi eru það því sífellt færri sem standa undir velferðarkerfi Evrópulanda.

Það er verulegt áhyggjuefni.

 

Sjá nánar hér og hér.