Hin sanna hetja

Atburðir undanfarinna mánaða hafa minnt á hversu ólík íslensk menning er menningu flestra annarra Evrópuríkja. 

Suður í heimi og ekki síst í austurhéruðum Evrópu eru mestar hetjur í augum þjóða sinna, þeir sem flesta drepa.  Sérlegur verður hetjuskapurinn ef þeim tekst líka að hnika til landamærum eða víglínu.

Á Íslandi hafa hinar sönnu hetjur verið þeir sem mest og best hafa fest á bókfell.  Aukastig fást fyrir fallega mynd eða tónverk.  Á Íslandi eru styttur af skáldum en ekki herforingjum.

Miklu skiptir fyrir framtíð þjóðarinnar að hún gangist ekki undir lög þessara erlendu, vígreifu þjóða.

1914 á ný

Mannfórnir í stórum stíl eru nú stundaðar í A-Evrópu.  Það er djúpt í menningu Evrópumanna og margra annarra að við vissar pólitískar aðstæður sé rétt að hefja manndráp og það hefur nú verið gert. 

Beggja vegna landamæra sem kannski breytast og kannski ekki eru stórar þjóðir sem virðast eiga sameiginlegt að vera upp til hópa sannfærðar um ágæti málstaðar eigin ríkisstjórnar, og það sem meira er: eru tilbúnar að drepa og drepa þar til enginn getur talið líkin lengur.

Svona var þetta víst 1914.  Ekkert er nýtt undir sólinni.

Eins og stundum áður reynir á að Íslendingar geti umgengist dýrin í garðinum án þess að breytast sjálfir í skepnur.

Musteri upplýsingaóreiðunnar

 

Frést hefur að Evrópusambandið kaupi rannsóknir á upplýsingaóreiðu og lyðræði.  Það fer vel á því.  Óreiða af því tagi og aðför að lýðræði náði nefnilega sögulegu hámarki í nafni baráttu fyrir innlimun Íslendinga í  Evrópusambandið á sínum tíma. 

Kenndi þar margra grasa.  Trúboðar æptu í sífellu að fullveldi ríkisins yrði í engu skert en raunveruleikinn er vitaskuld að með aðild hverfur æðsta ríkisvald úr landi til vandalausra manna, manna sem engu sleppa baráttulaust.  Spurðu menn á þeim tíma hvort Danmörk væri ekki fullvalda ríki.  Evrópusambandið svaraði sjálft með því að tilkynna Dönum að Færeysk skip mættu ekki lengur landa í Danmörku. 

Sífellt var talað um samninga og undanþágur, þrátt fyrir að ávallt væri ljóst að undanþágur frá gildandi reglum og ekki síður reglum um ókomna framtíð væri ekki að fá.   Embættismenn Evrópusambandsins viðurkenndu það fúslega hvenær sem þeir voru spurðir, og jafnvel óspurðir.

Söngurinn um að mikil auðæfi fengjust með því að skipta um lit á peningaseðlunum ómaði um alla sali.  Hámarki í falsi var náð þegar leiðtogum safnaðarins tókst að sannfæra fjöldamarga fjölmiðlamenn og stjórnmálamen um að leyfilegt væri að skipta raunvöxtum út fyrir nafnvexti til að bera saman leiguverð á peningum.  Það heitir að reikna skakkt og er fölsun. 

Þá sóru boðberar Evrópusambandsins á Íslandi að sambandið hefði ekkert með vígvæðingu og hernað að gera.  Allt var það á skjön við Lissabonsáttmálann eins og hann var og er sem og raunveruleikann í A-Evrópu síðastliðnar vikur og mánuði.  

Öll þessi upplýsingaóreiða, falsið og rangfærslurnar höfðu að markmiði að breyta stjórn Íslands úr hefðbundnu fulltrúalýðræði í evrópskt skrifræði ókjörinna fulltrúa.   Það verða hæg heimatökin hjá háskólamönnum á Íslandi að rannsaka upplýsingaóreiðu og lýðræði.   Heimildirnar eru í kippum á timarit.is og eitthvað er líklega enn í skúffunum á þeirra eigin skrifstofum. 

https://www.ruv.is/frett/2022/05/05/fengu-420-milljonir-til-ad-rannsaka-upplysingaoreidu?itm_source=parsely-api