EES-samningurinn skemmir ímynd Íslands

EES-samningurinn og tilskipun ESB, sem alþingismenn samþykktu gagnrýnislaust eða gagnrýnislítið, hefur í för með sér undarlegt umhverfisbókhald sem sýnir Ísland sem kjarnorkuknúinn umhverfissóða. Leiðarahöfundur Morgunblaðsins kemur með þarfa ábendingu um þetta í dag og bendir í leiðinni á það hversu varasamar tilskipanir ESB á grunni EES-samningsins eru.

Er ekki ástæða til að skoða þetta og ræða frekar?

 

Í leiðara Morgunblaðsins í dag, sem ber yfirskriftina Ímyndin seld úr landi, segir:

 

Við Íslendingar höfum lengi verið stoltir af því, að flestir þeir orkugjafar sem við nýtum hafa verið í formi jarðvarma- og vatnsfallsvirkjana, sem jafnan eru taldar í hópi umhverfisvænustu orkugjafa sem völ er á. Jafnframt höfum við markaðssett íslenska náttúru sem hreina og ósnortna, og jafnvel reynt að fá ferðamenn hingað til lands á þeim forsendum að hér sé um einstaka náttúruparadís að ræða.

Það skýtur því skökku við, þegar rýnt er í raforkureikninginn, þar sem uppruna orkunnar er getið. Í staðinn fyrir að þar sjáist hið sanna, að 99,99% af orkugjöfum okkar eru endurnýjanleg, ber svo við að meirihluti orkunnar er sagður eiga uppruna sinn í kjarnorku eða jarðefnaeldsneyti, svo sem kolum eða jarðgasi. Miðað við þær tölur sem Orkustofnun hefur tekið saman um „uppruna“ orkunnar okkar eru nærri því 80% orkunnar sem við nýtum runnin af þessum rótum.

Íslendingar eru því, samkvæmt bókhaldinu, miklir umhverfissóðar, en ástæðan er rakin til þess, að samkvæmt tilskipun Evrópusambandsins, sem leidd var hér í lög árið 2011, er orkufyrirtækjum á evrópskum markaði heimilt að selja hreinleikavottorð úr landi, þannig að ríki og fyrirtæki, sem annars myndu ekki standast skoðun, geti fengið á sig gæðastimpil fyrir umhverfisvernd. Íslendingar taka þannig á sig syndir heimsins.

Í ljósi þess að Íslendingar flytja raforkuna hvorki inn né út er hér um grófar blekkingar að ræða, þar sem neytendur í Evrópu eru látnir halda að vörur séu umhverfisvænar sem eru það ekki. Í Bændablaðinu var sagt frá því að á sama tíma hefur þetta haft áhrif á innlenda framleiðslu, þar sem matvælaframleiðendur hafa þurft að kaupa sér vottorð, hafi þeir viljað staðfesta að þeir hafi ekki nýtt sér kjarnorku eða kol, eins og bókhaldið segir.

Evróputilskipun sú, sem hér um ræðir, hefði aldrei átt að vera lögfest en rann þó í gegnum þingið mótatkvæðalaust.

Ímynd landsins sem náttúruparadísar er í húfi, þegar í orkubókhaldi þjóðarinnar má finna það út, að hér á landi hafi verið framleiddur geislavirkur úrgangur. Við þessu þarf að bregðast, og huga í framtíðinni að því, að þær tilskipanir ESB sem hér séu innleiddar eigi við íslenskar aðstæður, en séu ekki bara teknar upp í blindni.