Minnimáttarkennd ESB-sinna

ESB-sinnar á Íslandi, til dæmis Þorsteinn Pálsson, boða þá stefnu að Íslandi eigi að ganga inn í Evrópusambandið til að ná tökum á efnahagsmálum sínum. En það er einmitt inn í Evrópusambandinu sem þjóðir eins og Írar, Portúgalir, Grikkir og Spánverjar hafa misst tökin á sínum efnahagsmálum.

Þær þjóðir sem standa utan kjarnasamstarfs ESB, þ.e. evrunni, standa mun betur efnahagslega heldur en evruþjóðirnar. Bretar, Danir, Svíar og Pólverjar eru ekki með evru og verða ekki með þann gjaldmiðil í fyrirsjáanlegri framtíð þar sem enginn áhugi er fyrir efnahagslegu sjálfsmorði í þessum ríkjum. En hér heima klifa ESB-sinnar á því að aðild að sambandinu og upptaka evru sé lausn á öllum efnahagsvvanda Íslands.

Evru-ríkin 17 róa lífróður til að bjarga evrunni. Fáir veðja á að takist að halda gjaldmiðlasamstarfinu áfram með öllum ríkjunum 17 og eru Grikkir og Portúgalir líklegastir til að yfirgefa samstarfið. En jafnvel þótt það takist að halda samstarfinu áfram með öllum innanborðs mun eftir standa gerbreytt Evrópusamband.

Þær tíu þjóðir sem eru í Evrópusambandinu en ekki með evru munu ekki taka þátt í tilraun með sameiginleg fjárlög evru-ríkjanna. Verði slíkri tilraun hrint af stokkunum munu evru-þjóðirnar afsala sér efnahagslegu fullveldi til Brussel. Mörg ár, ef ekki áratugir, munu líða þangað til kveðið verður upp úr um það hvort tilraunin hafi heppnast eða ekki.

Evru-ríkin 17 verða sérstakt Evrópusamband með sameiginleg fjárlög og sameiginlegar eftirlitsstofnanir og sameiginlega stefnu í helstu málum samfélagsins. Þau tíu ESB-ríki sem standa utan evrunnar verða í sömu stöðu og Ísland og Noregur eru í dag gagnvart Evrópusambandinu. Samningurinn um Evrópska efnahagssvæðið eða viðlíka samningur mun mynda ramma um samband evrópuþjóða sem ekki eru í evru-samstarfi.

ESB-sinnar á Íslandi láta eins og Evrópusambandið sé óbreytt frá 2009, þegar umsókn Íslands var lögð fram. Allir sem nenna að fylgjast með stjórnmálaumræðunni í Evrópu vita að svo er ekki: Evrópusambandið er í reynd tvískipt í dag þar sem leiðtogar evru-ríkjanna funda reglulega án þess að bjóða hinum sem ekki búa við evru. Og það verður ekki snúið tilbaka.

Af því leiðir er aðeins tímaspurning hvort verður á undan, að evran splundrist eða að formlegur klofningur verði í Evrópusambandinu á milli evru-ríkjanna 17 og hinna tíu sem ekki búa við evru.

Íslenskri ESB-sinnar reyna að telja þjóðinni trú um að Íslendingar eigi meira sameiginlegt með Þjóðverjum, Frökkum, Spánverjum og Ítölum en Bretum, Dönum og Svíum - að ekki sé talað um Norðmenn - og að við eigum þess vegna að halda umsókninni um ESB-aðild til streitu.

Málflutningur ESB-sinna byggir ekki á neinni greiningu á ástandinu í Evrópu, aðeins væli um að Íslendingar geti ekki bjargað sér sjálfir. Vanmetakenndin blindar ESB-sinnum sýn á það sem blasir við öllum öðrum: Ísland með fullveldi og eigin gjaldmiðli er á leiðinni úr kreppu, sem var skammvinn, en Evrópusambandið er í langvinnri pólitískri og efnahagslegri kreppu sem ekki sér fyrir endann á.

 

Vill kjósa um framtíð Breta í ESB