Heimssýn

Í yfirstandandi kosningabaráttu spyrja margir um afstöðu til Evrópusambandsaðildar. 

Þó það nú væri!   Eðilegt er að kjósendur fái að vita hvaða skoðun forseti hafi á því hver eigi að setja lög á Íslandi.

Í ljós hefur komið að sumir telja enn að hægt sé að sækja um aðild að Evrópusambandinu til að „sjá hvað sé í boði“.  Það hefur ávallt verið ljóst hvað í boði er, allir fulltrúar Evrópusambandsins eru á einu máli um það.  Í boði er að gangast undir vald sambandsins, lög og dóma, eins og þau eru nú og eins og þau verða í framtíðinni.  Flóknara er það ekki.   Aðildarferlið snýst um að laga sig að þeirri staðreynd.  „Samningaviðræður um aðild“ eru skrauthvörf fyrir aðildarferli. Á það hafa fulltrúar Evrópusambandsins líka margoft bent.

Umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu var skilyrðislaus ósk um aðild að sambandinu. Þegar ósk af því tagi hefur verið samþykkt fer í gang ferli sem miðar að því að laga löggjöf hins verðandi aðildarlands að löggjöf sambandsins.  Þegar því ferli er lokið má segja að landið sé í framkvæmd komið í sambandið og að atkvæðagreiðsla um aðild sé bara formsatriði.

Hjörtur J. Guðmundsson fjallar um landamæramál í nýrri grein í Morgunblaðinu. 

Ýmis vandamál hafa verið tengd við þann sið að hafa landamæri galopin gagnvart öllum sem koma frá ríkjum Schengen, sem eru langflest ríki Evrópu. 

Einn flötur á marglaga umræðu um svokölluð útlendingamál er hvernig best sé að sinna skyldu gagnvart fátæku fólki.  Verður það best gert með því að bjóða hundrað þúsund fátækum til Íslands eða með því að styðja milljón fátæka til sjálfsbjargar í þeirra eigin heimalandi?   

https://www.fullveldi.is/?p=38287

Þeir sem ræða svokölluð Evrópumál við þá fá sem eftir eru af frelsuðum aðildarsinnum komast fljótt að því að frelsunin byggir ekki á staðreyndum heldur á því að hinn frelsaði hefur misskilið eitthvað og heldur að raunveruleikinn sé öðruvísi en hann er.

Lítum á eitt dæmi.  Það er hugmyndin um að Íslendingar geti ekki stjórnað sér, geti ekki ekki rekið banka, geti ekki þetta eða hitt og þess vegna sé best að útlendingar taki verkið að sér.

Í fyrsta lagi er staðreyndin sú að Ísland er oftast mjög nálægt toppnum á öllum þeim alþjóðlegu listum þar sem þjóðum er raðað og gott þykir að vera efst.

Í öðru lagi sýnir 1150 ára Íslandssaga glettilega góða fylgni milli velsældar í landinu og hlutfalls stjórnvalds sem er innanlands.

Í þriðja lagi er best að fara afar varlega í að dæma fólk á forsendum þjóðernis, kynþáttar, kyns, hlutfallslegri lengd fingra eða öðru af svipuðu tagi.  Það er enginn eðlismunur á því að segja að Íslendingar séu ónytjungar og að Rúandamenn séu ónytjungar.

Hjörtur J. Guðmundsson ræðir í grein á Vísi um hagsmuni og vald í Evrópusambandinu.   Hann minnir m.a. á að neitunarvald einstakra ríkja er að verða liðin tíð. 

Reynslan frá EES-samstarfinu sýnir reyndar að neitunarvald virðist gufa upp á nokkrum áratugum. 

Niðurstaðan er auðvitað sú að það er barnaskapur að halda að hagsmunir örríkja á borð við Ísland muni einhverju skipta þegar Evrópusambandið tekur ákvarðanir um það hvernig málum skuli háttað.  

https://www.visir.is/g/20242560006d/hvad-eru-mikilvaegir-hagsmunir-