Samfylkingin í skilyrðlausri uppgjöf gagnvart ESB

Samfylkingin, Björt framtíð og Vinstri græn hafa sett fram stefnu um skilyrðislausa uppgjöf gagnvart ESB í meginhagsmunamálum þjóðarinnar. Tillaga þeirra til þingsályktunar, sem þessir flokkar hafa fengið Pírata til að skrifa upp á, um framhald viðræðna um inngöngu í ESB ber það með sér. Það er ekki hægt annað en að líta á tillöguna sem vilja um að setja fyrirvara Alþingis um meginhagsmunamál þjóðarinnar algjörlega til hliðar.

Halldór Blöndal, fyrrverandi ráðherra og forseti Alþingis, kemur inn á þetta í grein sem birt er í Morgunblaðinu í dag. Þar bendir hann á að í tillögu stjórnarandstöðunnar um framhald viðræðna ríki grafarþögn um þau skilyrði sem Alþingi setti sumarið 2009 fyrir viðræðum við ESB sem voru að tryggja m.a. forræði þjóðarinnar yfir vatns- og orkuauðlindum, fiskveiðiauðlindinni og hlutdeild í deilistofnum. 

Þá bendir Halldór á að það var ESB sjálft sem stöðvaði viðræðurnar um inngöngu Íslands þegar í mars 2011 með því að neita að leggja fram svokallaða rýniskýrslu um sjávarútvegsmál.

Grein Halldórs ber heitið Evrópusambandið stöðvaði aðildarumræðurnar og er hún birt hér í heild sinni:

 

Evrópusambandið stöðvaði aðildarumræðurnar

Kunningi hringdi og sagði að ég væri áhrifamaður í Sjálfstæðisflokknum. Það þótti mér vænt um að heyra, skjallið er alltaf gott. Síðan spurði hann, hvort ég teldi að Bjarni Benediktsson hefði staðið við það, sem hann sagði fyrir kosningar um þjóðaratkvæðagreiðslu og Evrópusambandið og kvað ég svo vera. Þá greip hann fram í æ og aftur og á ég engan kost nema svara honum í Morgunblaðinu.

Við Þorsteinn Pálsson erum gamlir samherjar, nánir meira að segja. Ég tel mig vita, að hann sé sammála mér um það, að þjóðaratkvæðagreiðsla og þjóðaratkvæðagreiðsla sé ekki það sama. Ég tek dæmi. Þjóðaratkvæðagreiðslan um áhersluatriði í nýrri stjórnarskrá var langavitleysa, spurningar óljósar og villandi og mátti lesa út úr þeim hvaðeina eftir höfði þess sem talaði eins og sýnt var fram á í ráðstefnu í Háskólanum.

Ef hugur manna stendur til þess að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um það, hvort teknar skuli upp aðildarviðræður við Evrópusambandið er óhjákvæmilegt að meta stöðuna eins hún var þegar þær rak í strand á árinu 2011.

Í Morgunblaðinu 20. mars átti Agnes Bragadóttir gott viðtal við Ágúst Þór Árnason, aðjunkt við lagadeild Háskólans á Akureyri, en hann hafði yfirumsjón með úttekt á aðildarferlinu í skýrslu Hagfræðistofnunar, sem kynnt var fyrir rösku ári. Þar kemur fram, að það hafi verið ESB sem stöðvaði viðræðurnar með því að skila ekki rýniskýrslu eftir seinni rýnifundinn um sjávarútvegskaflann, sem haldinn var í mars 2011: »Slík rýniskýrsla er nauðsynleg til þess að Ísland geti komið fram með sín samningsmarkmið. Ef við getum það ekki þá er málið stopp, eins og raunin hefur verið síðan í mars 2011.«

Í áliti meirihluta utanríkismálanefndar var tíundað hver voru þau skilyrði, sem Íslendingar settu fyrir aðild og þar skiptir mestu svo að vitnað sé orðrétt í álitið:

1. Að tryggja forræði þjóðarinnar yfir vatns- og orkuauðlindum.

2. Að tryggja forræði yfir fiskveiðiauðlindinni, sjálfbæra nýtingu auðlindarinnar og hlutdeild í deilistofnum og eins víðtækt forsvar í hagsmunagæslu í sjávarútvegi við gerð alþjóðasamninga og hægt er:

Undan þessum skilyrðum gat samninganefnd Íslands ekki vikist og á þessi skilyrði gat Evrópusambandið ekki fallist. Aðildarviðræðunum var því sjálfhætt og það var Evrópusambandinu til sóma að taka af skarið. Í nefndarálitinu frá 2009 er kveðið skýrt á um það, að utanríkisráðherra bæri að skýra Alþingi undanbragðalaust frá gangi aðildarviðræðnanna, - það gerði hann aldrei. Ferlið átti að vera »gagnsætt« eins og nú er í tísku að segja. Sérstaklega ef ekki stendur til að vera hreinskilinn.

Fulltrúar vinstri flokkanna (Birgitta Jónsdóttir sómir sér fullvel í þeim hópi) hafa nú lagt fram tillögu til þingsályktunar þar sem spurt er: »Vilt þú að Ísland taki upp þráðinn í viðræðum við Evrópusambandið með það að markmiði að gera aðildarsamning sem borinn yrði undir þjóðina til samþykktar eða synjunar?« Í tillögunni ríkir grafarþögn um þau skilyrði, sem áður er vikið að. Þó vita flutningsmennirnir fullvel, að Evrópusambandið er ekki til viðtals um sjávarútvegskaflann nema frá skilyrðunum verði fallið. Nærtækast er að skýra það svo, að það sé vilji flutningsmanna.

Ýmsir hafa gert því skóna, að kröfur okkar í sjávarútvegsmálum skipti ekki svo miklu. Talsmenn Viðreisnar hafa m.a. látið að því liggja. Þá er talað í hálfkveðnum vísum. Það gerðu Ameríkuagentar á sínum tíma og þeir sem blinduðust af roðanum í austri. Fyrirheitna landið finnst ekki nema í hillingum.

Í bók sinni Ár drekans verður Össuri Skarphéðinssyni tíðrætt um makrílinn og kennir honum um, hversu illa gangi aðildarviðræðurnar. Og það er von. Í makrílnum kristallast hversu mikils virði það er okkur Íslendingum að hafa fullt forræði yfir fiskveiðiauðlindinni. Það dæmi hefur verið tekið, að við Íslendingar ættum engar veiðiheimildir í makríl, ef Ísland hefði verið í Evrópusambandinu aldamótaárið 2000 og værum upp á náð Spánverja komnir! Það er vegna þess, að veiðireynsla okkar í makríl var engin.

Útflutningsverðmæti makríls voru röskir 20 milljarðar kr. í fyrra, næst á eftir þorski, og samkvæmt frumvarpi sjávarútvegsráðherra gæti veiðigjald af makríl orðið vel á þriðja milljarð kr. á næsta ári. Það munar um minna!

Ekkert vit er í þjóðaratkvæðagreiðslu um að taka upp aðildarviðræður við Evrópusambandið nema sérstaða Íslands og fyrirvarar liggi skýrt fyrir. Og ef við setjum fram sömu kröfur og áður bregst Evrópusambandið eins við og virðir okkur ekki svars.

Tómas Guðmundsson segir í einu kvæða sinna:

Bræður mínir, sagði ég,
bræður mínir og systur.
Allir þér,
sem eruð viðstaddir,
og einnig þér, sem ekki heyrið orð mín.
Gefið gaum að yðar pokum.
Sleppið ekki sjónum af yðar pokum.
Því sjá!
Dagur dómsins nálgast,
þegar Drottinn sjálfur snýr yður við,
og segir:
Hvað er í pokanum?