Svíar treysta ekki þingmönnum ESB

Traust Svía í garð stjórnmálamanna í ESB er einna minnst í sambandinu. Aðeins 6 prósent Svía treysta stjórnmálamönnum ESB sem er nokkru lægra hlutfall en almennt gildir í ESB-löndunum. 

Aftonbladet og fleiri sænskir miðlar greina frá þessu í dag.

Árni Páll segir gamaldags pólitík í ESB

Árni Páll Árnason, formaður Samfylkingarinnar, segir hér í viðtali við Moggann að gamaldags niðurskurðarpólitík ráði för í ESB og að hún sé rekin áfram af ranghugmyndum Þjóðverja. Árni Páll viðurkennir sem sagt skipbrot efnahagsstefnu Evrópusambandsins síðustu árin.

Svo tekur Árni Páll heljarstökk aftur bak og fullyrðir að það eina sem bjargi ESB úr kreppunni sé pólitískur samruni allra ESB-ríkja. Árni Páll gengur svo langt að fullyrða að allir í Evrópu séu sammála um það að ef Evrópa snúi baki við pólitískum samruna muni blasa við fasismi, lýðskrum og upplausn!

Það tekur greinilega á fyrir Árna Pál að bregðast við þeim ummælum Jóns Baldvins, guðföður Samfylkingarinnar og ESB-umsóknarinnar, á dögunum að Evrópa sé í djúpri kreppu og að Íslendingar séu ekkert á leiðinni þangað inn.

Árni gleymir því í viðtalinu að Íslendingar höfnuðu, ekki hvað síst að kröfu þjóðarinnar sjálfrar, að taka á sig auknar byrðar bankakerfisins en það var krafa fulltrúa og forystumanna ESB-ríkjanna hvar sem þeir komu því við í samskiptum við íslensk stjórnvöld.

Það væri nú ágætt ef Árni Páll upplýsti um slík mál í heild sinni.

Jón Baldvin ekki orðinn afhuga ESB

Páll Magnússon vill hvorki ESB né áframhaldandi viðræður

Páll Magnússon, fyrrverandi útvarpsstjóri, og núverandi þáttagerðarmaður á nýju sjónvarpsstöðinni Hringbraut segist bæði vera á móti aðild að ESB og áframhaldandi viðræðum.

Um þetta segir Páll í pistli á vefnum hringbraut.is:

 -- Best að segja það strax

… að ef kosið yrði um það í dag hvort Ísland ætti að ganga í Evrópusambandið myndi ég segja nei. Ef kosið yrði um það hvort núverandi ríkisstjórn ætti að halda áfram þeim aðildarviðræðum sem síðasta ríkisstjórn hóf myndi ég líka segja nei. Ef ég væri spurður hvort Alþingi ætti að slíta formlega þeim viðræðum sem nú liggja á klaka myndi ég segja nei í þriðja sinn.

Og af hverju er best að segja þetta allt strax? Kannski bara af því að ég má það; ég hef nefnilega lengst af verið í störfum þar sem þykir óæskilegt að menn séu mikið að viðra skoðanir sínar. En líka til að fyrirbyggja þann misskilning að allir sem skrifa hér á Hringbraut eða stjórna hér sjónvarpsþáttum séu „gargandi aðildarsinnar“.

Ég á raunar erfitt með að skilja tilfinningahitann í þessu máli. Mér finnst þetta vera ískalt efnahagslegt og pólitískt álitaefni - með rökum með og á móti. Þeir sem eru hlynntir aðild eru ekki landráðamenn og þeir sem eru andvígir aðild eru ekki einangrunarsinnar.

En af hverju þessi þrjú nei?

Nei 1: Ég tel hagsmunum Íslendinga betur borgið utan ESB en innan, einkum og sér í lagi á meðan EES samningurinn heldur gildi sínu. Við njótum þá helstu kostanna sem fylgja aðild en erum laus við gallana.

Nei 2: Aðildaviðræðum verður að fylgja vilji til að ganga inn og hann er ekki fyrir hendi; hvorki hjá ríkisstjórninni, meirihluta Alþingis né meirihluta þjóðarinnar. Við slíkar aðstæður eru aðildarviðræður í besta falli bjánalegar.

Nei 3: Döpur reynsla síðustu ríkisstjórnar af þeim mistökum að hefja aðildarviðræður án undangenginnar þjóðaratkvæðagreiðslu ætti að kenna núverandi ríkisstjórn að taka engar grundvallarákvarðanir í þessu máli án þess að spyrja þjóðina fyrst. Það ætti sem sagt hvorki að halda þessum viðræðum áfram né hætta formlega við þær án þjóðaratkvæðagreiðslu – og gildir þá einu þótt til þeirra hafi verið stofnað án slíkrar. Tvöföld þjóðaratkvæðagreiðsla um þetta mál var og er enn skynsamlegasta leiðin. --

 

Svo mörg voru orð Páls Magnússonar að þessu sinni

Stefán Ólafsson: ESB ekki baráttunnar virði

Stefán Ólafsson, prófessor í félagsfræði, segir að klofningur á milli og innan vinstri flokkanna í afstöðu til ESB geri þá áhrifalausa. Þess vegna sé baráttan fyrir aðild að ESB ekki hennar virði.

Stefán segir í bloggi sínu:

Hér á landi er sérstaklega brýn sú spurning, fyrir þá sem eru á miðjunni og vinstri vængnum, hvort ESB-aðild sé þess virði að kljúfa miðjuna og vinstrið í herðar niður og gera hvern og einn flokkanna sem þar eru nær áhrifalausa?

Enn fremur segir Stefán:

ESB er ekki gallalaust og óheft flæði fjármagns og fólks milli aðildarríkja skapar ný alvarleg vandamál (fjármálavæðingu, aukinn ójöfnuð og innflytjendavandamál). Þessi nýi veruleiki skilur eftir sig þá tilfinningu hjá venjulegum kjósendum að þeir séu afskiptir, hjá þeim flokkum sem fylgja algerri opnun samfélagsins með ESB-aðild og öðru alþjóðasamstarfi um óhefta markaðshætti.

ESB-sinnar eru hver á fætur öðrum að átta sig á göllum ESB og því að það er ekki þess virði fyrir þá að berjast áfram fyrir ESB-aðild. Jón Baldvin Hannibalsson hefur ítrekað viðrað skoðanir í þessa veru. Stefán Ólafsson bætist nú í þann hóp. 

Guðföður ESB-umsóknar Íslands lýst ekki lengur á ESB

Jón Baldvin Hannibalsson, sá pólitíkus sem verið hefur einn öflugasti talsmaður aðlögunar Íslands að ESB síðustu áratugina, telur litlar líkur á inngöngu Íslands í ESB á næstunni. ESB sé auk þess í margs konar kreppu sem ekki sjái fyrir endann á.

Þetta kom fram í viðtali við Jón Baldvin á Eyjunni á Stöð 2 í gær. Þar sagði Jón Evrópusambandið í fjármálalegri krísu sem væri bæði bankakrísa og skuldakrísa, það væri í hagstjórnarkrísu og að niðurskurðarstefnan sem Þýskalandi hefði þvingað upp á önnur ríki hefði ekki skilað neinum árangri.

 

Viðskiptablaðið: Upptaka evrunnar var óráð

Upptaka evrunnar var mikið óráð en vonandi verða afleiðingarnar ekki óviðráðanlegar. Evran mun ekki standast án sterkara pólitísks bandalags en íbúar í álfunni munu aldrei samþykkja slíkt bandalag. Evran er því dæmd til að mistakast.

 

Þetta kemur fram í leiðara sem birtur var í gær á vef Viðskiptablaðsins.

Í þessum leiðara segir:

Tillögur grísku ríkisstjórnarinnar um eins konar „diet“ aðhald í ríkisfjármálum, að minnsta kosti í samanburði við þær aðhaldskröfur sem gerðar voru samkvæmt upphaflegu björgunaráætluninni, voru samþykktar á þriðjudaginn og því ljóst að Grikkir munu fá þá fjögurra mánaða framlengingu á fjárhagsaðstoð sem þeir óskuðu eftir. Ríkissjóður Grikklands verður því vart gjaldþrota á þessu tímabili og evrusvæðið stendur enn óhaggað.

Í bili að minnsta kosti. Reynslan hefur ekki gefið tilefni til bjartsýni þegar kemur að skuldasamningum við gríska ríkið. Það breytir heldur ekki þeim undirliggjandi þáttum sem gera evruna að veikari gjaldmiðli en margir telja hana vera. Gideon Rachman skrifaði í vikunni mjög góðan pistil í Financial Times um þessa veikleika myntsamstarfsins sem hægt er að taka undir heils hugar.

Þar segir hann að hann hafi frá upphafi verið sannfærður um að evran gæti ekki, að óbreyttu, varað að eilífu. Hún sé dæmd til falls. Í fyrsta lagi geti myntbandalag ekki virkað án þess að það sé stutt pólitísku bandalagi. Í öðru lagi muni slíkt pólitískt bandalag aldrei verða til í Evrópu vegna þess að engin sameiginleg pólitísk sjálfsmynd bindur allar evruþjóðirnar. Af þessum tveimur ástæðum geti evran ekki annað en fallið á endanum.

Vandi Grikklands, sem og annarra ríkja sem höllum fæti standa, líkt og Portúgals og Ítalíu, undirstrikar þennan grundvallargalla í evrusamstarfinu. Norður-Evrópuríki, Þýskaland þar fremst í flokki, geta hugsað sér að aðstoða suðræna frændur sína með lánveitingum. Kjósendur í Svíþjóð, Hollandi og Þýskalandi munu hins vegar seint samþykkja nánara pólitískt bandalag sem fæli í sér varanlegt flæði fjármagns frá þessum svæðum til S-Evrópu. Allt tal um nánara fjárlagabandalag mun stranda á þessum kjósendum.

Með tilkomu evrunnar hættu ríki eins og Ítalía að geta lækkað skuldir sínar með því að fella gengi og blása upp verðbólgu. Enda hafa þessi ríki safnað upp svo miklum skuldum að erfitt er að sjá hvernig þau eiga að standa undir þeim. Þetta þýðir hins vegar ekki að hægt sé að „hlakka til“ þess þegar evran fellur. Þegar og ef Grikkland, eða annað veikburða Suður-Evrópuríki, yfirgefur evrusamstarfið nauðugt viljugt mun það hafa gríðarleg áhrif innan þessa sama ríkis og ekki jákvæð. Þessi neikvæðu áhrif munu smitast, meira eða minna, yfir í þau lönd sem bundin eru ríkinu nánustum viðskiptaböndum.

Sá pólitíski óstöðugleiki sem afar líklegt er að myndi fylgja í kjölfarið myndi hafa áhrif sem erfitt er að sjá fyrir. Nú, þegar óformlegt stríð er háð í Úkraínu, er nauðsynlegt að Evrópuríki vinni saman. Þessi pólitíski óstöðugleiki gæti enn fremur ýtt enn undir þá ólgu sem fært hefur öfgaflokkum meira kjörfylgi en þeir hafa notið í áratugi. Evrópa þekkir öðrum álfum fremur hættuna sem af slíkri þróun stafar.

Þetta allt undirstrikar það hve upptaka evrunnar, í þeirri mynd sem hún var tekin upp, var mikið óráð. Vonandi verða afleiðingarnar ekki óviðráðanlegar.