Sighvatur segir Benedikt og Þorstein stunda sjálfsblekkingu

Meðvituð sjálfsblekking virðist fjarska lífseig á Íslandi. Eins og þegar ágætlega greint og gáfað fólk eins og Þorsteinn Pálsson og Benedikt hjá Talnakönnun ásamt fleirum láta sér til hugar koma að fyrir tilstilli þjóðaratkvæðagreiðslu þá sé hægt að halda áfram eins og ekkert hafi í skorist aðildarviðræðum við Evrópusambandið undir forystu ríkisstjórnar þar sem allir ráðherrar og báðir stjórnarflokkar hafa lýst djúpri andstöðu sinni við hvort tveggja; aðildarviðræðurnar og inngöngu í ESB.

Svo segir Sighvatur Björgvinsson fyrrverandi þingmaður og ráðherra í grein í Fréttablaðinu sem visir.is endurbirtir.

Þarna segir hann ennfremur: 

Hvernig heldur þú, lesandi góður, að viðbrögðin yrðu úti í heimi ef ætti að halda viðræðum áfram af hálfu Íslands undir forystu ríkisstjórnar sem ekki aðeins lýsir sig algerlega andvíga sjálfum efnisatriðum viðræðnanna heldur telur Ísland ekkert erindi eiga í ESB?! Sá utanríkisráðherra sem mætti til leiks í Brussel með þannig veganesti yrði réttilega aðhlátursefni umheimsins – og sjálf íslenska þjóðin þar með. Við kæmumst enn og aftur í heimsfréttirnar. Afreksfólk í aðhlátri!

 Auðvitað vita þeir Þorsteinn og Benedikt þetta mætavel. Ég trúi því ekki að líka þarna hafi heimskan borið hyggjuvitið ofurliði. Held frekar að greindir og góðviljaðir sjálfstæðismenn eins og Þorsteinn Pálsson og Benedikt hjá Talnakönnun leggi þarna sérstakt kapp á meðvitaða sjálfsblekkingu til þess að þurfa ekki að horfast í augu við þá staðreynd, að ef þeir hefðu viljað áframhald viðræðnanna hefðu þeir þurft að kjósa eitthvað annað en Sjálfstæðisflokkinn. Sem sé ekki heimska heldur meðvituð sjálfsblekking af ærnu tilefni.

Það verður að segjast eins og er að það virðist vera mikið til í þessu hjá Sighvati.
 

Að svæfa eða ljúka aðildarviðræðum við ESB?

Það er nauðsynlegt að Alþingi samþykki formlega að ljúka aðildarviðræðum við ESB á sama hátt og Alþingi samþykkti að hefja viðræðurnar. Það er eðlilegt framhald af uppgjöf fyrri stjórnar í málinu, niðurstöðu kosninga og stefnuyfirlýsingu nýrrar ríkisstjórnar sem nýtur meirihlutafylgis á Alþingi.

Í þessa veru ritar Guðni Ágústsson fyrrverandi alþingismaður, fyrrverandi ráðherra og fyrrum formaður Framsóknarflokksins í grein sem birt er í Morgunblaðinu í dag.

Í greininni segir Guðni þetta:

Ýmsir þeir sem vilja halda áfram aðlögun eða samningaviðræðum við ESB fara nú mikinn og fordæma ríkisstjórnarflokkana og væna þá um svik við kjósendur. Svikaumræðan nú stafar af því að Alþingi ályktaði að sótt yrði um aðild að ESB sumarið 2009 og sú ályktun standi þar til annað verði ákveðið. Ennfremur er því haldið fram að allavega Sjálfstæðisflokkurinn hafi lofað þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort viðræðunum verði fram haldið eða hætt einhvern tímann á kjörtímabilinu. Þessi umræða og ákvarðanataka, sem virðist þvælast fyrir nýrri ríkisstjórn og ráðherrum, getur áður en varir skaðað trúverðugleikann og ESB botnar þetta ekki heldur. Allt er þetta sambærileg orðræða og á síðasta kjörtímabili sem nú er að fara í gang og þegar svikaumræðan tröllreið Vinstri-grænum og þeir voru eðlilega vændir um að hafa svikið sitt stærsta og eina kosningaloforð 2009. Þorsteinn Pálsson, fyrrverandi forsætisráðherra, staddur á sínum Kögunarhól, og fleiri fara fyrir þessari umræðu. Umræðan er ríkisstjórninni og stjórnarflokkunum hættuleg til lengdar. Ég vil trúa því að höggvið verði á allan vafa í þessu efni þegar Alþingi kemur saman til fundar í haust.

Ef sáttmáli stjórnarflokkanna er lesinn yfir finnst mér hann auðskilinn en ég heyri hann samt túlkaðan á mismunandi vegu eftir viðhorfum manna, hvort þeir vilja halda áfram í aðildarviðræðum eða ekki. Kaflinn hljóðar svo: »Gert verði hlé á aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið og úttekt gerð á stöðu viðræðnanna og þróun mála innan sambandsins. Úttektin verði lögð fyrir Alþingi til umfjöllunar og kynnt fyrir þjóðinni. Ekki verður haldið lengra í aðildarviðræðum við Evrópusambandið nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.« Þetta þýðir að mínu viti að viðræðum er lokið og formlega beri að staðfesta það sem fyrst.

Alþingi verður að höggva á hnútinn

Utanríkisráðherra, Gunnar Bragi Sveinsson, hefur farið á fund Stefans Füle, stækkunarsjóra ESB, og tilkynnt hlé á viðræðunum, já, hlé, ekki viðræðuslit. Össur Skarphéðinsson tilkynnti að hægt yrði á viðræðum í aðdraganda kosninganna eins og menn muna, ljósin dempuð. Í stjórnarsáttmálanum stendur að tekið verði saman tvennt: annars vegar staða samningaviðræðnanna og hins vegar þróun ESB frá því aðildarviðræður hófust 2010. Nú er sambandið að verða yfirþjóðlegt og gerræðislegt gagnvart ríkjum í erfiðleikum. Ég get hins vegar tekið undir það með Þorsteini Pálssyni að á þeim sama stað og viðræður voru settar í gang með ályktun 2009 verði einnig að ljúka þeim á Alþingi sjálfu. Þorsteinn segir: »Í fullveldi Alþingis felst að Ísland er umsóknarland þar til það sjálft ályktar annað.« Þarna liggur hundurinn grafinn og um þetta munu ríkja deilur. Þess vegna verður að virða þessa skoðun og kalla fram nýjan þingvilja til að framfylgja stefnu ríkisstjórnarinnar og að utanríkisráðherrann, Gunnar Bragi Sveinsson, standi á bjargi en ekki í sandi.

Þjóðarvilji, þingvilji og ríkisstjórnarvilji

Í haust þegar úttektin liggur fyrir og verður lögð fyrir Alþingi á á grundvelli hennar að samþykkja ályktun um að aðildarviðræðum um inngöngu Íslands í ESB verði slitið. Eins og hér er rakið stendur samþykktin frá 2009 verði hún ekki rofin með nýrri ályktun Alþingis, munu þeir sem vilja í ESB nota gömlu ályktunina eins og arfasátuna forðum í brennunni, kveikja við hana bál og ófrið sem verður ríkisstjórninni hættulegur. Alltaf er best í átakamálum að ganga hreint til verks og höggva á hnútana. Það getur ekki verið erfitt fyrir stjórnarflokkana að gera þetta afdráttarlaust. Báðir boðuðu þeir þetta í kosningabaráttunni og kallast nei-flokkar sem unnu afgerandi kosningasigur. Samfylkingin, ESB-flokkurinn, tapaði kosningunum og ellefu þingmönnum. Afdráttarlaus fannst mér þjóðhátíðarræða forsætisráðherra, Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, á þjóðhátíðardaginn um sjálfstæði Íslands og þar kom fram hörð gagnrýni á ESB fyrir aðförina að Íslandi í Icesave. Og ekki lyfti ESB hönd til að verja okkur í hryðjuverkaárás Bretanna að efnahag Íslendinga, sem er versta aðför að sjálfstæðu ríki - og það Natóþjóð gegn annarri vopnlausri Natóþjóð. Það þarf síðan þjóðarvilja, þingvilja og ríkisstjórnarvilja til að fara í aðildarviðræður við ESB að nýju. Komi fram ríkisstjórnarvilji síðar sem ekki er til staðar nú þarf fram að fara þjóðaratkvæðagreiðsla um málið. Utanríkisráðherra á því aðra ferð fyrir höndum til Brussel í haust til að tilkynna endanlega niðurstöðu ríkisstjórnar og Alþingis; að viðræðunum sé slitið. Góður vilji Gunnars Braga eða hljómmikil ræða dugar skammt. Alþingi verður að klára málið.

 

Nefndabatteríið í kringum aðildarumsóknina niðurlagt

Það hefur ekki verið mikið um það í fréttum að utanríkisráðherra hefur lagt niður hverja nefndina og starfshópinn á fætur öðrum sem voru að vinna að því að koma Íslandi inn í Evrópusambandið. Nú síðast var það 25 manna samráðsnefnd um aðildarferlið sem Össur Skarphéðinsson fyrrverandi utanríkisráðherra setti á fót.

Ragnar Arnalds skýrir frá þessu í nýlegum pistli sem hann birti á Vinstrivaktinni.

Nánar um þann pistil hér.

 

 

ESB-kviksyndið er ríkisstjórninni hættulegt

Ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar verður að móta sér áætlun um hvernig hún ætlar að vinna að ESB-málinu og fylgja henni en ekki láta draga sig eða einstaka ráðherra út í ógöngur með því að flækja málið eða vegna yfirlýsinga um tímamörk sem engu skipta. ESB-kviksyndið er hættulegt eins og dæmin sanna. Ríkisstjórninni ber að forðast það vilji hún lifa.

Svo ritar Björn Bjarnason í nýlegum pistli á Evrópuvaktinni.

Nánar má lesa um það hér.

ESB sendi Íslandsstarfsfólkið í önnur verkefni

Hvað á nú að gera við alla þá starfsmenn ESB sem voru í vinnu við koma Íslandi inn í sambandið? Það er ljóst að þetta fólk hefur nú ekkert að gera í þeim málum.

Verður utanríkisráðherra ekki bara að taka örlítið skýrar fram að þessar viðræður verði alveg stöðvaðar um fyrirsjáanlega framtíð svo að hægt sé að ganga frá starfslokasamningum við starfsfólkið eða finna því önnur verkefni?

Við getum ekki látið alla þessa starfsmenn vera í óvissu um framtíð sína í þessum efnum.

Kannski vantar einhverja í hvalskurð?

ESB telur sig þurfa frekari skýringar

Eiga Íslendingar að taka upp aukna samvinnu við Breta í Evrópumálum?

Bretar eru mjög ósáttir við þróun Evrópusambandsins, einkum við aukið skrifræði sem setur lífi einstaklinga æ stífari skorður. Bretar eru einnig Guðslifandi fegnir að vera með pundið sitt en ekki evruna sem gjaldmiðil. En Bretar eru samt ekki alveg vissir hvaða skref þeir eiga að stíga í Evrópumálunum, eftir því sem fram kom í erindi David Lidington, Evrópumálaráðherra Bretlands á fundi í Háskólanum í dag.

Erindi Lidingtons var um margt áhugavert og upplýsandi, en hann var sér greinilega meðvitaður um þann mikla vanda sem evrusamstarfið setur ESB-ríkin í, en hann sagði að það væru hagsmunir allrar Evrópu að evruríkin 17 leystu þann vanda.

Lidington nefndi meðal annars þrjú verkefni sem ESB ríkin þyrftu að vinna ötullega að. Í fyrsta lagi þyrfti að auka samkeppnishæfni Evrópu gagnvart öðrum heimshlutum til þess að halda uppi vaxandi velferð í álfunni. Þar væri einna stærsta verkefnið að laga samkeppnismisvægi það sem evran veldur á evrusvæðinu, en skrúfstykki evrunnar og eitt og sama gengi hefur gert það að verkum að mismunandi kostnaðarþróun þar sem Þjóðverjar hafa getað haldið kostnaði niðri en jaðarlönd eins og Ítalía og Grikkland ekki, hefur gert það að verkum að mikill viðskiptahalli hefur skapast á milli landanna og skuldasöfnun og atvinnuleysi aukist verulega á jaðarsvæðum evrunnar. Í öðru lagi nefndi Lidington að gera þyrfti ákveðnar breytingar á efnahagsstjórn landanna vegna evrunnar, en þar átti hann m.a. við aukna miðstýringu í skatta- og ríkisfjármálum. Í þriðja lagi nefndi hann að breyta þyrfti starfsháttum ESB þannig að fólk upplifði ekki stöðugt að sambandið væru að gera eitthvað á hlut þess heldur að það væri að vinna fyrir fólkið í aðildarlöndunum.

Lidington virtist samt ekkert allt of bjartsýnn fyrir hönd ESB og evrusamstarfsins. Hann fór yfir það hvernig íbúar ESB-landanna væru nú orðnir miklu neikvæðari gagnvart ESB-stofnunum en áður var. Ástæðan væri ekki hvað síst skrifræðið og svo evruvandinn sem tæki upp 80% af tíma starfsmanna ESB þessi misserin.

Í umræðum að erindinu loknu var meðal annars rætt um möguleika á auknu samstarfi Breta og Íslendinga í Evrópumálum, en þó einkum í sjávarútvegsmálum. Það verður nú að segjast eins og er í ljósi þess sem gerst hefur með skiptingu heildarkvóta flökkustofna og beitingu hryðjuverkalaga gegn Íslendingum fyrir fáeinum árum, og svo Icesave-deiluna, að Bretar eru nú ekki þeir fyrstu sem koma upp í hugann þegar hugað er að bandamönnum.

En hver veit? Kannski er þessi eyþjóð eftir allt saman bestu bandamenn sem við eigum völ á í Evrópu þessa dagana.

Skandínavísku þjóðirnar hafa hafnað evrunni

ESB hræðist lýðræðið, því það er miklu algengara að niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslna sé í óþökk valdhafa í Brussel en þegar stjórnmálamenn fá einir að ráða. Það er þægilegra að eiga við stjórnmálamennina eina en heilu þjóðirnar.

Þess vegna vill ESB ekki leyfa þjóðum að kjósa um evruna. Lettneska þjóðin er á móti því að taka upp evru, en hún skal nú samt þar sem það var hluti af ESB-samningnum fyrir um áratug. Hið sama á væntanlega við um Litháa þegar þeir uppfylla Maashtricht-skilyrðin.

Norðurlandabúar, og þá einkum Skandínavar, hafa verið óvanalega sjálfstæðir af Evrópubúum að vera. Norðmenn höfnuðu samningi um aðild að ESB árið 1994 og þar með evrunni með ríflega 52 prósentum atkvæða. Þetta var í annað sinn sem norska þjóðin hafnaði því að ganga í Evrópusamtökin. Eftir síðari atkvæðagreiðsluna hefur lítil umræða verið um ESB eða evru í Noregi og nánast engin allra síðustu ár. Norskt efnahagslíf hefur átt mikilli velgengni að fagna síðustu áratugi.

Danir höfnuðu evrunni í þjóðaratkvæðagreiðslu árið 2000 með ríflega 53 prósentum atkvæða, en þeir höfðu samt verið í ESB í tæp 30 ár. Já-sinnar í Danmörku spáðu því þá að velferð myndi minnka, atvinnuleysi aukast, vextir hækka, húsnæðisleiga hækka, lán yrðu dýrari, hlutabréf falla í verði og samkeppnisstaða danskra fyrirtækja versna. Poul Nyrup Rasmussen þáverandi forsætisráðherra Danmerkur sagði að ef Danir höfnuðu evru myndi það verða þeim dýrkeypt. „Það mun þýða að Danmörk verði útundan; utan öryggis, utan sambandsins, utan áhrifa. Ef þið eruð í vafa hugsið ykkur alvarlega um hvað gæti orðið um börnin ykkar.“

Fáum Evrópulöndum hefur vegnað jafn vel og Danmörku síðustu ár. Samkvæmt úttekt DV í dag er hagur Danmerkur bestur Evrópuríkja og Svíþjóð kemur þar á eftir, en Svíar eru jú heldur ekki með evru.

Árið 2003 höfnuðu Svíar því í þjóðaratkvæðagreiðslu að taka upp evru með 56 prósentum atkvæða. Eftir það hefur hagur frænda okkar í Svíþjóð vænkast talsvert og þeir taka nú Evrópubúum fram á flestum sviðum.

Enn eru þeir til hér á landi sem telja að það geti orðið okkur hagstætt að taka upp evru. Sú lexía sem Írar, Grikkir, Kýpverjar, Spánverjar, Ítalir, og jafnvel Finnar og Lúxemborgarar og fleiri evruberar hafa lært virðist ekki snerta evruelskandi krónuhatarana hér á landi nokkurn skapaðan hlut.

Fyrir þá skiptir engu máli að með evru yrði minna lýðræði, og valdið yrði fjarlægara og lokaðra í Frankfurt. Velferð myndi að öllum líkindum minnka eins og dæmin frá mörgum evrulöndum sýna, því áhersla á fulla atvinnu, menntun og félagslegt réttlæti myndi minnka. Ennfremur ættu nú flestir að átta sig á því að evran hefur dregið verulega úr hagvexti í stórum hluta álfunnar, enda hefur framleiðsla dregist saman í mörgum löndum í lengri tíma og atvinnuleysi aukist um leið gífurlega, ekki hvað síst hjá ungu fólki. Verst er ástandið í jaðarlöndunum í suðri, eins og margoft hefur komið fram í fréttum, en ástandið er nú einnig að versna í Finnlandi.

Það eru því miður fleiri gallar en kostir við evruna eins og hún hefur birst Evrópubúum síðasta áratuginn. Flestir eru jú farnir að átta sig á því, þrátt fyrir allt.

 

 

 

Tilvistarkreppa evrópskra þingmanna

Þingmenn á Evrópuþinginu eiga í ákveðinni tilvistarkreppu eins og stór hluti hins mikla skrifræðisbákns ESB. Meira en helmingur þingmanna er ósáttur við stöðu ESB og vill að sambandið verði sameinað í stórríki. Fimmtungur þeirra vill samt ekki leyfa Bretum að vera með.

Gangi Íslendingar í ESB nú er eins víst að sambandið verði orðið að einhverju allt öðru innan fárra ára.

Frétt um ofangreint var birt á mbl.is