Erna og Vigdís taka sprettinn

Erna Bjarnadóttir og Vigdís Hauksdóttir eiga marga ágæta spretti í samtölum undanfarna daga.  Á Ernu var att 3 Evrópukörlum á Samstöðinni, en dugði það þó ekki.  Vigdís fékk einn þeirra til samtals á Bylgjunni og endurtók hann sönginn af Samstöðinni, sem margoft hefur verið hrakinn.

Inntakið í málflutningi Evrópusinna þessa dagana er að Íslendingum muni aukast öryggi með því að ganga undir fána stórveldis sem á í blóðugu stríði við mesta kjarnorkuveldi heims, stríði sem BNA gafst upp á, en Evrópuveldin vilja halda áfram. 

Þá lofar Evróputrúboðið fullt af ódýru lánsfé ef Ísland gengur sambandinu á hönd. Ekki verður lengur tölu komið á þann fjölda hagfræðinga sem bent hafa kurteislega á að það standist enga skoðun.  Nægir að nefna greinar Ragnars Árnasonar, prófessors, í því sambandi.  

https://www.visir.is/k/95952802-584b-48d8-a5d4-8e83486ae3c2-1755109449333/kostir-og-gallar-inngongu-i-esb

https://samstodin.is/clips/esb-eda-ekki-esb/

Osturinn í Snæfellsjökli

Hvað ef sú saga kæmist á kreik að Snæfellsjökull væri fullur af osti?  Ef borað væri nógu djúpt kæmust menn í svo miklar birgðir að allir Íslendingar gætu borðað sig metta um ókomna tíð. 

Væri ekki rétt og jafnvel lýðræðislegt að bora til að ganga úr skugga um það?  Jafnvel þótt það kostaði milljarð? 

Svari þessu hver sem vill, en hliðstæðan við Evropusambandið er augljós, að þvi frátöldu að kostnaður við aðildarferlið er mun meiri en að bora í Snæfellsjökul í leit að osti.  Það kostar nefniega tugi milljarða, ef ekki hundruð milljarða að hafa herdeildir hálaunamanna um allan bæ á öllum sviðum allra ráðuneyta árum saman í vinnu við að funda og rýna í íslensk lög og vel á annað hundrað þúsund síður af Evrópulögum. 

Aðild að Evrópusambandinu felur í sér að gangast undir lög Evrópusambandsins, eins og þau eru í dag og eins og þau verða á morgun.  Það er eins ljóst og allt í sambandi við ost undir Snæfellsjökli. 

 

 

 

 

 

Froða umboðsmannanna

Þessa dagana talar lítill, en hávær, hópur í sífellu um að Íslendingar séu svo líkir íbúum Evrópusambandsins, að sambandið þurfi að ráða Íslandi. 

Í fyrsta lagi er það svo að þótt margir Íslendingar séu svipaðir á svipinn, eða litinn, og margir í Evrópusambandinu og hafi jafnvel svipaðar hugmyndir um lífið og tilveruna, að einhverju leyti, felast ekki í því nein rök fyrir því að Evrópusambandið eigi að ráða yfir Íslandi. 

Í öðru lagi er ekki augljóst að íbúar Rúmeníu og Búlgaríu, sem eru í Evrópusambandinu, séu að neinu leyti líkari Íslendingum en t.d. Norðmenn, Bretar, eða íbúar N-Ameríku, sem ekki eru þegnar sambandsins.  Raunar er það svo að meirihluti íbúa Evrópusambandsins er ósammála Íslandingum um grundvallaratriði á borð við hernað í A-Evrópu.  Svo er atvinnulíf á Íslandi verulega frábrugðið helstu atvinnuvegi í iðnríki á borð við Þýskaland, sem mestu ræður í sambandinu.

Allt er þetta froða umboðsmanna hins erlenda valds sem Halldór Kiljan Laxness ræddi eftirminnilega og Jón Bjarnason rifjar upp:

https://timarit.is/page/4306959#page/n0/mode/2up

https://jonbjarnason.blog.is/blog/jonbjarnason/entry/2316845/

Málefnalegt? Já, ef málefnin skipta engu máli

Málefnalegt? Já, ef málefnin skipta engu máli!

Ný grein Vilhjálms Bjarnasonar sýnir hvernig hægt er að stilla upp "málefnalegri" umræðu um ESB-aðild, en forðast kjarna málsins.

Málefnalegheit sem leiða á villigötur
Sumir bera orðið málefnalegt eins og heiðursmerki, jafnvel þegar farið er í ferðalag í langt í burtu frá meginatriðum. Vilhjálmur fær hrós fyrir yfirvegun og ró, en þegar textinn er rýndur sést að hann víkur umræðunni í allar áttir nema þær sem mestu skipta.

Frá frjálsri verslun… til alls annars

Greinin hefst á almennum vangaveltum um frjálsa verslun. Þar er þægilegt að ræða mjólkuriðnað, veitingarekstur, bankastarfsemi og happdrætti, án þess að fara í það hvað ESB-regluverk þýðir í raun fyrir þessa geira.

Hornsteinn ESB er fjórfrelsið, frjáls för vöru, þjónustu, fólks og fjármagns en bandalagið er líka tollabandalag með sameiginlega ytri tolla og viðskiptastefnu gagnvart ríkjum utan þess. Aðild myndi þýða að Ísland afsalaði sér sjálfstæðri ákvörðun um viðskiptastefnu. Jafnframt féllu niður fríverslunarsamningar við önnur lönd eins og t.d. Kína, við aðild.

Villurök um eftirgjöf fullveldis

Vilhjálmur heldur því fram að aðild að ESB jafngildi þeirri eftirgjöf fullveldis sem Ísland hefur þegar samþykkt gagnvart alþjóðastofnunum. Þetta stenst ekki. Aðild að hefðbundnum stofnunum, eins og Sameinuðu þjóðunum eða Alþjóðaviðskiptastofnuninni, felur í sér afmarkaðar skuldbindingar og ríkið heldur fullri stjórn á öðrum sviðum. Aðild að ESB er hins vegar víðtæk og kerfisbundin: löggjafarvald á fjölmörgum málefnasviðum flyst til ESB-stofnana og Ísland yrði bundið af meirihlutaákvörðunum, jafnvel gegn eigin vilja. Þetta er gjörólíkt bæði að umfangi og fyrst og fremst eðli.

Rammað inn til að hljóma skynsamlega

Í greininni er andstaðan við tilteknar aðgerðir kölluð "klikkun". Það er þekkt aðferð að staðsetja eigin málstað sem skynsamlegan og mótmæli sem órökvísar tilfinningasprengjur. Þannig skapast huglægt samband milli ESB-andstöðu og þess að vera "út úr kortinu". En það er ekki röksemd heldur merkimiði.

Útúrdúrar sem taka fókusinn
Í stað þess að ræða áhrif aðildar á fullveldi, regluverk og samningsstöðu, fer greinin í löng dæmi úr innlendu lífi og óskyldan samanburð. Það hljómar málefnalega en snýr umræðunni frá kjarna málsins.

Af hverju þetta skiptir máli

Þegar umræðan er flutt frá meginatriðum yfir í vel pakkaðar útsnúningaröksemdir, missir almenningur af tækifæri til að vega og meta raunverulegar afleiðingar aðildar. Ef við ætlum að ræða aðild Íslands að ESB, verðum við að ræða hana á beinum forsendum: um regluverkið, fullveldið og samningsstöðuna og muna að ESB er bæði innri markaður með fjórfrelsið sem hornstein og tollabandalag með sameiginlega viðskiptastefnu gagnvart ríkjum utan þess.

Þrettán ára þögn segir meira en mörg orð

Formleg skjöl segja sína sögu, jafnvel þegar þau eru orðin gömul.

Síðustu rýniskýrslur ESB fyrir Ísland voru uppfærðar í mars 2012, að minnsta kosti samkvæmt (lögnu) óvirkri vefsíðu ESB um aðildarviðræður Íslands við sambandið. Síðan þá hefur ekkert nýtt skjalfest mat farið fram á því hvernig íslenskt regluverk passar við regluverk ESB.

Á þessum þrettán árum hefur ESB-regluverkið breyst verulega. Ef hefja ætti viðræður að nýju, þyrfti því að endurvinna flesta samningskafla frá grunni.

Þetta þýðir að hugmyndir um þjóðaratkvæði "til að klára viðræðurnar" byggja í raun á gömlum og úreltum forsendum. Slíkt þjóðaratkvæði væri ekki um að ljúka hálfkláruðu verki, heldur um að byrja nýtt aðildarferli.

Frá skuldagreiðslum til tollamúra – saga smáríkis

ESB er að innleiða CBAM, kolefnisgjöld á innflutning frá löndum utan tollabandalagsins. Á blaði er þetta loftslagsaðgerð, en í framkvæmd getur hún orðið tollaamúr. Nú er Brussel í ferli að leggja verndartolla á kísiljárn frá EFTA-ríkjum, þar á meðal Íslandi. Flestir telja það brjóta EES-samninginn, þó sambandið telji þetta "lögmæt" að eigin mati.

Þetta minnir óþægilega á Icesave-deiluna: réttlætt sem lögmæt aðgerð gagnvart smáríki, en í reynd notað til að knýja Ísland til eftirgjafar. Munurinn er sá að þá var krafist skuldagreiðslna, nú er þrýst með tollum sem skerða þjóðartekjur.

Þetta má orða á ýmsa vegu og skreyta með fallegum frösum, en í grunninn er málið einfalt: við erum sett til hliðar þrátt fyrir EES-samninginn. Ef þetta er virðingin sem samningurinn fær, verðum við að spyrja: viljum við halda áfram í leik þar sem reglurnar breytast þegar Brussel hentar?

Skiljanlegt? Nei – óafsakanlegt!

Evrópusambandið vinnur nú að því að setja fyrirhugaða verndartolla á kísiljárn frá EFTA-ríkjum, þar á meðal Íslandi. Málið er í ferli innan ESB og ekki orðið að endanlegri ákvörðun, en ef tollarnir verða samþykktir, myndi það teljast brot á EES-samningnum. Forsætisráðherra segir að þetta sé "viðkvæmt mál". Ekki vegna þess að tollarnir myndu brjóta EES-samninginn, heldur vegna þess að það sé "skiljanlegt" að sumum innan ESB finnist þetta góð hugmynd.

Hvernig er það góð hugmynd að gera engan greinarmun á Íslandi og Noregi, sem eiga aðild að innri markaði ESB í gegnum EES-samninginn og Kína sem stundar offramleiðslu á kísiljárni með ríkulegum ríkisstyrkjum. Aðalatriðið virðist því miður ekki vera að standa vörð um íslenska hagsmuni, heldur að vanda sig svo að sambandið taki ekki illa í gagnrýnina.

En hvað ef þetta væri Trump...

Það er erfitt að ímynda sér að forseti Bandaríkjanna, sérstaklega Donald Trump í núverandi hlutverki — hefði fengið svona mjúka meðferð. Þar hefði verið talað um brot á samningum af fullri hörku, ÞÁ eru skilkihanskarnir ekki settir upp. En þegar ESB brýtur á okkur, þá er allt í einu spurning um "mismunandi skoðanir innan sambandsins" og hvort málið "nái fram að ganga".

Af hverju við eigum ekki að sætta okkur við þetta?

Það sem blasir við er einfalt: þetta eru verndartollar sem skerða aðgang íslensks útflutnings að mörkuðum ESB og brjóta EES-samninginn enda ganga þeir gegn fjórfrelsinu. Verndartollarnir verða ekki minna alvarlegir þó að einhverjir innan ESB séu þeim sammála.

Það á að svara slíkum aðgerðum af hörku, ekki með yfirlýsingum sem hljóma eins og þær væru skrifaðar í Brussel. Íslensk stjórnvöld eiga ekki að vera fulltrúar ESB í Reykjavík. Þau eiga að verja hagsmuni Íslands, jafnvel þótt það kalli á að tala hreint út við vinina í Evrópusambandinu. Því miður stefnir Kristrúnarstjórnin í sama farveg og Jóhönnustjórnin sem stóð svo illa um að hagsmunagæslu fyrir Íslands hönd að forseti lýðveldisins þurfti að taka að sér gæsluna.

Ekki gefa eftir einn millimeter Kristrún, ekki einu sinni til að vera kurteis.

Landnám í hugmyndafræðilegum skilningi – frá Grænlandi til Íslands

Stækkunarstefna ESB á norðurslóðum speglar drauma Hvíta hússins, en með öðru sniði þó.

Árið 2019 vakti Donald Trump heimsathygli þegar hann ræddi við sína nánustu um að kaupa Grænland af Danmörku. Hugmyndin var afgreidd sem "fáránleg" af dönskum stjórnvöldum og olli pólitískum titringi, en hún var líka áminning um hvernig stórveldi líta á norðurslóðir: ekki fyrst og fremst sem heimkynni fólks og grunnur þeirra lífsafkomu heldur punkta á korti fyrir aðgang að norðurslóðum.

Fimm árum síðar birtir Der Spiegel (3. júlí 2025) umfjöllun sem sýnir að Evrópusambandið hugsar á svipaðan hátt, en notar aðrar aðferðir. Þar segir að ESB hyggi á stækkun í norðri, með áherslu að fá Grænland, Ísland og Noreg inn í sambandið og að sjávarútvegur sé í forgrunni stækkunarstefnu ESB í norðurhöfum.

Það er í þessu samhengi sem orð Ursulu von der Leyen, forseta framkvæmdastjórnar ESB, "passa" svo "frábærlega vel" þegar hún fullyrðir að aðildarumsókn Íslands sé enn í gildi. Með slíkri yfirlýsingu er Ísland sett í hóp "umsóknarríkja" án þess að Íslendingar hafi tekið nýja ákvörðun um aðildarferli, eins og lofað var í stjórnarsáttmálanum. Þetta gefur Brussel það pólitíska rými sem þarf til að tala um Ísland sem lykilsvæði í eigin stækkunarstefnu.

Þetta er ekki aðildarhugmynd í hefðbundnum skilningi. Þetta er stefna um landnám í hugmyndafræðilegum skilningi það er að innlima landfræðilega útstöð inn í stærra valdakerfi. Það er ekki gert með beinu kaupboði eins og hjá Bandaríkjunum, heldur með stækkunarferli, samningum og stefnumótun sem líta á staðsetningu sem lykilþátt.

Í Joint Communication frá 2021 segir ESB skýrt:
"The European Union is in the Arctic. As a geopolitical power, the EU has strategic and day-to-day interests..."
(Evrópusambandið er á norðurslóðum. Sem stórveldi í alþjóðapólitík hefur ESB bæði langtíma- og daglegra hagsmuna að gæta.)

Þetta er ekki óljós framtíðarsýn heldur fullyrðing um tilvist og markmið.

Á Íslandi hefur aldrei verið þjóðaratkvæði um aðild í þeim tilgangi að styðja stefnu ESB á norðurslóðum. Samt er landið sett á kortið í Brussel sem útstöð fyrir hagsmuni annarra. Spurningin er því ekki bara hvort við viljum ganga í ESB, heldur hvort við viljum láta sjá um okkur sem hluta af áætlun sem mótast inni miðri Evrópu þar sem gömlu nýlenduveldin ráða ríkjum.