Hvöss ESB-gagnrýni Ögmundar

Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra spyr áleitinna spurninga um stöðu lýðræðisins andspænis æ miðstýrðara Evrópusambandi. Ræða hans á afmælisráðstefnu embættis ríkissaksóknara í dag er í fullu samræmi við vaxandi efasemdum um að valdamiðstöðin í Brussel sé heppileg til að véla um málefni er betur eiga heima á lýðræðislegum vettvangi þjóðríkja.

Vinstrimenn eins og Ögmundur setja fyrirvara við valdasamþjöppun í Brussel og það gera líka hægrimenn í ríkisstjórn Bretlands. Þar á bæ eru umræður um að hjálpa til við að leysa úr evru-vanda meginlandsþjóðanna gegn því að fá tilbaka valdheimildir frá Evrópusambandinu.

Evrópusambandið fær á sig ágjöf frá hægri og vinstri og jafnt og þétt fjarar undan trúverðugleika sambandsins sem Samfylkinginn vill einn hérlendra stjórnmálaflokka að Ísland verði aðili að. 

Lýðræðið dregið í efa

15 prósent kjósenda Samfylkingar vilja slíta ESB-viðræðum

Um 79 prósent kjósenda Sjálfstæðisflokksins eru hlynntir því að draga tilbaka umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu. Sambærilegt hlutfall fyrir kjósendur Framsóknarflokksins er 72 prósent og 50 prósent fyrir Vinstrihreyfinguna grænt framboð. Um 15 prósent kjósenda Samfylkingarinnar vilja draga aðildarumsóknina tilbaka.

Capacent Gallup gerði könnun fyrir Heimssýn og lagði eftirfarandi spurningu fyrir: „Hversu hlynnt(ur) eða andvíg(ur) ert þú að Ísland dragi til baka umsókn sína um aðild að Evrópusambandinu?”  Eins og fram kom í gær eru 51 prósent svarenda hlynntir því að draga aðildarumsókn Íslands tilbaka.

Kjósendur Samfylkingarinnar skera sig úr að tvennu leyti. Þar er stuðningur við að draga umsóknina tilbaka minnstur, eða 15 prósent, en jafnframt er kjósendahópur Samfylkingarinnar með hæsta svarhlutfallið í flokki óákveðinna eða 16 prósent. Kjósendahópurinn sem kemur næst í flokki óákveðinna eru þeir sem kusu Vinstrihreyfinguna grænt framboð, 8 prósent þeirra segjast hvorki fylgjandi né andvígir því að draga umsóknina tilbaka.

Evrópuelítan, evran og eymdin framundan

Theo Waigel var fjármálaráðherra Þýskalands 1989 til 1998 og einn aðalhöfundur evrunnar, raunar talinn hafa gefið henni nafn. Þegar hann segir að Grikkjum hefði aldrei átt að hleypa inn í samstarf evruríkjanna staðfestir það reginmistök valdaelítunnar í Evrópu.

Evran var of stórt skref að stíga í samrunaþróun álfunnar. En árangur áratuganna eftir seinna stríð steig höfðingjunum í París og Berlín til höfuðs. Þegar þýsku ríkin tvö sameinuðust var ákveðið að nýtt Þýskaland skyldi bindast Evrópu með nýjum gjaldmiðli.

Gjaldmiðillinn átti fyrst og fremst að þjóna pólitísku markmiði. Evrópuelítan hélt að hægt væri að nýta smákreppur evrunnar til að hvetja áfram samrunaþróunina. 

Mistökin liggja í því að sérhver aðildarþjóð Evrulands er að nafninu til fullvalda án þess að geta stýrt gjaldmiðli sínum. Þegar Grikkir vakna upp við vondan draum, eru skuldugir og ósamkeppnishæfir er þeim meinað að gera það eina hagfræðilega rétta í stöðunni - fella gengið.

Þegar rennur upp fyrir Grikkjum að þeir eru ekki fullvalda vilja þeir að Þjóðverjar greiði reikninginn fyrir skert grískt fullveldi. En Þjóðverjar líta allt öðrum augum á málið: þeir telja sig niðurgreiða lífskjör Grikkja sem lifi um efni fram.

Ef Grikkir og Þjóðverjar byggju í einu og sama ríkinu væri vettvangur til að leysa málið. Á vettvangi ríkisvaldsins væri hægt að samræma lög og reglur, t.d. eftirlaunaaldur, lífeyrir, félagsleg réttindi og skattheimtu. Jafnframt væri hægt að miðla skattfé til þess hluta ríkisins sem stæði höllum fæti.

Eina varanlega lausnin á vanda Grikkja og jaðarríkjanna er að Evrulandið með sínum 17 ríkjum fái til muna meiri valdheimildir til að glíma við afleiðingar fjármálakreppunnar. Þjóðir Evrulands eru ekki tilbúnar í slíka samsteypu. Hin lausnin er að Grikkir fari úr Evrulandi og þar með er evrópska bræðralagið orðið að engu.

Líklegast er að blanda af tvennu verði reynd: auknar valdheimildir til Brussel að stýra efnahagskerfum Evrulanda og varanleg niðurgreiðsla á lífskjörum grísks almennings gegn hörðum skilmálum, - sem Grikkir munu játast í orði en ekki borði.

Blandan mun virka í skamma stund, kannski tvö til fjögur ár, en þá verður Evrópuelítunni orðið svo bumbult að hún gefst upp á verkefninum um Stór-Evrópu.

Áttu aldrei að taka upp evru