Feitur reikningur

Í torfkofagrein Hjartar sem fjallað var um á blogginu í gær er farið nokkrum orðum um kostnaðinn við EES og hugsanlegan hagnað af því fyrirkomulagi á samskiptum við Evrópusambandið. 

 

Kostnaður Íslendinga af EES er margþættur. 

Í fyrsta lagi er hinn beini kostnaður í formi greiðslna.  Hann er um 3 milljarðar á ári. Þær greiðslur eru kyndugar og segja má að í þeim felist mótsögn.  Tollfrelsi er ekki góð lýsing á viðskiptafyrirkomulagi þar sem annar aðilinn þarf að borga hinum 3 milljarða á ári í áskriftargjald, jafnvel þótt tollurinn sé fastagjald en ekki tengdur magni. 

Í öðru lagi er beinn kostnaður í formi gjalda á borð við losunarheimildir sem leggjast tiltölulega þungt á samgöngur við Ísland.  Undir þeim hatti er fyrirhuguð innheimta á vegabréfsáritun fyrir þá sem búa utan Schengenlands.  Mikið af því fé rennur í sjóði Evrópusambandsins. 

Í þriðja lagi er kostnaður stofnana og fyrirtækja við að gera það sem reglur sambandsins segja að þurfi að gera.  Reglurnar koma á færibandi.  Þeim fjölgar stjórnlaust og berast óháð því hvort þeirra sé þörf eða ekki. 

Í fjórða lagi eru hindranir á viðskiptum og viðskiptasamningum við lönd utan Evrópu vegna tæknilegra kvaða sem Evrópusambandið setur.  Þær kvaðir eru iðulega til að vernda iðnað á meginlandi Evrópu fyrir samkeppni.

Það er erfitt að setja tölur á síðustu þrjá liðina, en nokkuð ljóst er að um er að ræða tugi milljarða á ári. 

 

Á móti kemur hugsanlegur hagnaður af EES.  Eins og kemur fram í torfkofagrein Hjartar er hann frekar óljós.  Það er vel hugsanlegt að hann sé lítill sem enginn.  Já, lítill sem enginn.  Ekki varð tap af því að Bretar hættu í EES og ekki leiða viðskipti við Breta til kostnaðar af því tagi sem hér er upp talinn.  

 

Færi ekki vel á því að ný ríkisstjórn sem væntanlega verður mynduð í vetur tæki að sér að endurskoða fyrirkomulagið á samskiptum Íslands við það sem eftir er af Evrópusambandinu, t.d. með víðtæka fríverslun í huga?