Guðmundur Ásgeirsson bendir réttilega

á að stjórnarskráin segir að Alþingi eigi að annast lagasetningu.  Það samræmist vitaskuld ekki stjórnarskránni að framselja það vald, hvort sem er til embættismanna Evrópusambandsins eða bæjarstjórans í Kardimommubæ. 

Það gekk treglega að skipta um stjórnaskrá um árið, meðal annars vegna þess að drög að nýrri stjórnarskrá auðvelduðu að koma valdinu úr landi.  Margir hafa lítið á móti því að hinir og þessir eigi "viðræður" við hina og þessa, en eru nógu vel að sér í mannkynssögu til að gjalda varhug við að færa stjórnvaldið til gömlu evrópsku nýlenduveldanna. 

 

Orðrétt segir Guðmundur á blogginu í gær:

Það er vitleysa að tala um þjóðaratkvæðagreiðslu um að fara í "viðræður" þegar staðreyndin er sú að það er ekkert umsemjanlegt. Ákvörðunin getur ekki snúist um neitt annað en hvort sækja eigi um aðild og undirgangast þar með sáttmála ESB, eða ekki. Svarmöguleikarnir eru einfaldlega já eða nei.

Svo er annað sem talsmenn fyrir aðild(arviðræðum) minnast aldrei á. Það er sú staðreynd að stjórnarskráin heimilar engum öðrum en Alþingi og forseta Íslands að fara með löggjafarvaldið, sem þýðir að stjórnarskráin bannar í reynd aðild að ESB.

Enn fremur skal sérhver nýr þingmaður vinna drengskaparheit að stjórnarskránni samkvæmt 47. gr. hennar. Hafandi gert það má þingmaður ekki aðhafast neitt í störfum sínum sem brýtur gegn því drengskaparheiti enda yrði hann þá brotlegur við stjórnarskránna. Þess vegna er þingmönnum beinlínis óheimilt að vinna að því að gera Ísland að aðildarríki ESB með framsali löggjafarvalds sem bryti í bága við 2. gr. stjórnarskrár.

Samt tala sumir þingmenn fyrir slíku og gerast þá brotlegir við drengskaparheit sitt, sem ætti að hafa þær afleiðingar að þeir skyldu afsala sér þingmennsku. Að öðrum kosti er það merkingarlaus athöfn að undirrita drengskaparheitið.

Höfundar stjórnarskrárinnar voru afar snjallir þegar þeir byggðu þennan varnagla inn í hana, en því miður virðist skorta nokkuð á að honum sé sýnd tilhlýðileg virðing.