Herkvaðning Bjarna Jónssonar

Bjarni Jónsson gerir sér glögga grein fyrir mikilvægi fullveldis og sjálfstæðis Íslendinga.  Hann brýnir Íslendinga í nýlegri grein í Morgunblaðinu, sem menn ættu ekki að láta framhjá sér fara.  Bjarni segir m.a.:

 

Ekkert hefur enn komið fram sem skýrir hvers vegna það liggi svo á að afgreiða frumvarp vegna bókunar 35 í samningnum um Evrópska efnahagssvæðið eftir tíðindalítil 30 ár. Svo sannarlega er ekki að finna naglfastan rökstuðning fyrir slíku í þeirri samantekt sem lögð var fyrir Alþingi á síðasta þingi.

 

Spyrja þá sumir hvers vegna málið var ekki afgreitt fyrir 30 árum eins og núna á að gera.  Því er til að svara að þá gekk það gegn stjórnarskrá.  Stjórnarskráin er í meginatriðum óbreytt og augljóst að málið hlýtur að brjóta jafn mikið gegn stjórnarskránni núna og það gerði þá.  

 

Grein Bjarna í heild sinni er svohljóðandi:

 

Ísland áfram sjálfstæð þjóð?

Á síðasta þingi var lögð fram skýrsla utanríkisráðherra vegna bókunar 35 við EES-samninginn, sem felur í sér frekara fullveldisframsal til Evrópusambandsins. Fátt nýtt var þar að finna; snyrtileg samantekt, sögubútar og valdar lögskýringar. Órökstuddar fullyrðingar um að framsal löggjafarvalds sé eiginlega ekki framsal löggjafarvalds. Eftir stendur að við erum enn og aftur minnt á að fullveldið er aldrei sjálfgefið og kostar sífellda baráttu.

 

ESB stjórni íslenskri löggjöf

Tilgangurinn með bókun 35 er að setja ákvæði inn í íslensk lög til að geta tekið evrópskar reglur fram yfir íslenskar lagareglur öllum stundum. Á fyrri þingvetri kom einmitt fram frumvarp sem ætlað var að hnykkja á forgangi laga sem eiga uppruna sinn í lögum frá Evrópusambandinu og fjalla af einhverjum ástæðum einnig um stjórnvaldstilskipanir af sama tagi, sem eru jafnvel til þess fallnar að auka flækjustig í stjórnsýslunni hér heima. Frumvarp frá utanríkisráðherra til laga um breytingu á lögum um Evrópska efnahagssvæðið, sem varðar bókun 35 um forgangsröð laga í íslenskum rétti, fór sannarlega óvenju lágt þá, þó það væri mál af þeirri stærðargráðu að þarfnaðist vandaðrar umfjöllunar, mál sem vekur spurningar um hvort farið sé gegn stjórnarskrá Íslands.

 

Bókun 35: Eitt mesta afsal löggjafarvalds frá því Ísland varð lýðveldi

Sú samantekt um bókun 35 sem lögð var fram á síðasta þingi bætti litlu við það sem kom fram í fjölmörgum umsögnum og máli gesta utanríkismálanefndar í umfjöllun um málið þar sem skilið var við það vorið 2023. Þá átti enn eftir að kalla fyrir um helming þeirra sérfróðu gesta sem óskað hafði verið eftir fyrir nefndina og þeirra sem höfðu skilað umsögnum um málið. Þá var mikil vinna enn óunnin við yfirferð málsins. Ekki einungis svo nefndarmenn gætu tekið málefnalega afstöðu til þess.  Það auðveldaði sannarlega ekki vinnuna að ljóst var frá upphafi að frumvarpið þyrfti veigamikilla lagfæringa við svo íslenskum hagsmunum væri ekki kastað enn frekar fyrir róða en þeim sem málið fluttu virtist ganga til.

 

Hefur verið gætt að hagsmunum Íslands?

Ekkert hefur enn komið fram sem skýrir hvers vegna það liggi svo á að afgreiða frumvarp vegna bókunar 35 í samningnum um Evrópska efnahagssvæðið eftir tíðindalítil 30 ár. Svo sannarlega er ekki að finna naglfastan rökstuðning fyrir slíku í þeirri samantekt sem lögð var fyrir Alþingi á síðasta þingi.

 

Hrekkleysi þingmanna, eða meintur blekkingaleikur um fullveldið?

Málið varðar stjórnarskrá Íslands og því mikilvægt að stíga varlega til jarðar. Ein stór spurning stendur enn þá eftir: Hvers vegna voru slíkar þjóðréttarlegar skuldbindingar ekki uppi á borðum þegar fjallað var um EES-samninginn á sínum tíma og hann samþykktur á Alþingi 12. janúar 1993, með minnsta mun, eða 33 atkvæðum? Að setja yrði ákvæði inn í íslensk lög til þess að geta tekið evrópskar reglur fram yfir íslenskar lagareglur? Nú tala jafnvel fyrrverandi þingmenn sem þá sátu á þingi, og hafa síðan gerst sjálfskipaðir sérfræðingar um EES-samninginn og skuldbindingar honum tengdum, um vonum seinni efndir á meintri skuldbindingu sem íslenska ríkið tók á sig við samþykkt EES- amningsins, skuldbindingu sem hvorki þeir eða aðrir sem til þekktu færðu orð að þegar málið var til umfjöllunar. Voru menn ekki að segja satt, vissu þeir ekki betur, eða voru einfaldlega á villigötum?

 

Eitt er ljóst, sjálfstæðisbaráttu Íslands lýkur aldrei.