Rykbindiefni

Maður að nafni Gunnar Hólmsteinn bað í Vísi um staðreyndir í Evrópuumræðu.  Þótt beiðnin hafi verið á bólakafi í graut af fullyrðingum sem voru meira eða minna út í bláinn svarar Hjörtur J. Guðmundsson Gunnari af alkunnum skýrleika og kurteisi í Vísi í dag, 5. janúar 2025.  Þar eru nokkrar staðreyndir sem greinilega eru ekki nógu oft rifjaðar upp.

Í fyrsta lagi eru örríki á borð við Ísland að heita má valdalaus í Evrópusambandinu.  Um það segir þetta:

Kæmi til þess að Ísland gengi í sambandið myndi landið fá sex þingmenn á þingi þess af um 720 eins og staðan er í dag sem væri á við hálfan þingmann á Alþingi. Staðan væri enn verri í ráðherraráði Evrópusambandsins, valdamestu stofnun þess, þar sem vægi Íslands yrði á við að eiga aðeins 5% hlutdeild í alþingismanni.

Þá er rifjað upp að yfirþjóðlegt vald Evrópusambandisns er niðurneglt í Lissabonsáttmálanum.  Það á m.a. við um sjávarútvegs- og orkumál.  Þar eru helstu auðlindir Íslands, hafi það farið famhjá einhverjum.

Um efnahags og peningamál segir Hjörtur orðrétt:

Við getum sömuleiðis talað um þá staðreynd að lágir vextir innan evrusvæðisins á liðnum árum hafa ekki verið birtingarmynd heilbrigðs efnahagsástands þar á bæ heldur þvert á móti viðvarandi efnahagslegrar stöðnunar með meðal annars litlum eða engum hagvexti og viðvarandi miklu atvinnuleysi – hinn svokallaði stöðugleiki. Það er ástæða fyrir því að talsmenn inngöngu í Evrópusambandið tala helzt aldrei um aðrar hagstærðir en vexti. Staða efnahagsmála innan svæðisins hefur einfaldlega ekki gefið tilefni til þess.

og rifjar svo upp að evran hefur aldrei uppfyllt skilyrðin 4 sem nauðsynleg eru myntsvæði að mati nóbelsverðlaunahafans Róberts Mundell.  Evran er í raun tæki til að ná fram pólitískum markmiðum fremur en tæki til að hámarka hagkvæmni í efnahagsmálum.

Hjörtur rifjar svo upp að spilling er landlæg í Evrópusambandinu og að til að komast í það bæli sem Evrópusambandið er, er lágmark að hafa samstíga ríkisstjórn í málinu og traustan meirihluta á Alþingi.  Því er ekki fyrir að fara.  Að lokum er svo hnykkt á því sem Evrópusamandið hefur margoft hnykkt á sjálft; ríki sem óska eftir aðild að sambandinu fara ekki í viðræður um hvaða reglur eigi að gilda í sambandinu, heldur um það hversu hratt og hvernig þær verða best innleiddar í viðkomandi ríki.

Í stað þess að ræða málin á forsendum staðreynda eins og hér er sagt frá einkennist málflutningur svokallaðra Evrópusinna jafnan af tilraunum til að þyrla upp svo miklu ryki að menn missi sjónar á staðreyndum í dálitla stund. 

Það þætti ekki einu sinni boðlegt á málfundi í grunnskóla.

 

https://www.visir.is/g/20252671177d/tolum-endilega-um-stadreyndir