Þjóðaratkvæðagreiðsla – eða inngönguyfirlýsing?

Ríkisstjórnin hefur boðað þjóðaratkvæðagreiðslu um framhald aðildarviðræðna við Evrópusambandið. En hverju á þjóðin í raun að segja já eða nei við?

Slík atkvæðagreiðsla kann að hljóma eins og yfirveguð könnun á vilja þjóðarinnar, en í alþjóðlegu samhengi verða niðurstöður hennar túlkaðar sem pólitísk yfirlýsing um inngöngu í sambandið, sérstaklega ef þær eru jákvæðar. Það er ekki bara framkvæmdastjórn ESB sem horfir þannig á málið, heldur einnig fjölmiðlar og stjórnmálamenn í samstarfslöndum okkar.

Endurtekning á aðferð Össurar?
Þetta minnir óneitanlega á aðferðafræði sem beitt var þegar Ísland sótti um aðild að ESB á sínum tíma. Þá var fullyrt af hálfu þáverandi utanríkisráðherra, Össurar Skarphéðinssonar, að þjóðin væri einfaldlega að "kíkja í pakkann". Við ættum að fá að sjá hvað stæði til boða og síðan kjósa um það.

En í reynd varð pakkinn aldrei til. Aðildarsamningurinn var ekki aðlagaður að sérstöðu Íslands, og engin önnur þjóð hefur fengið tækifæri til að kjósa tvisvar, fyrst um viðræður, síðan um inngöngu

Það er enginn pakki. Það er aðeins ESB eins og það er.

Ef boðað er til slíkrar þjóðaratkvæðagreiðslu, á þjóðin skilið að vera spurð beint um aðild. Ekki um viðræður. Ekki um ferli. Ekki um orðaleiki. Allt annað væri afturhvarf til blekkingar.