Gamli sáttmáli og ESB-viðræður

Samninganefnd Íslands ætlar ekki að halda fram tilmælum utanríkismálanefndar alþingis í aðildarviðræðum við Evrópusambandið um að við höldum forræði okkar í sjávarútvegsmálum. Í greinargerð samninganefndarinnar vegna fundar um sjávarútvegsmál segir ,,að íslensk lög og reglur um sjávarútveg stangast í veigamiklum atriðum á við" sjávarútvegsstefnu Evrópusambandsins. Heildarafli á Íslandsmiðum yrði ákveðinn í Brussel, samningsumboð við önnur ríki um deilistofna færi til ESB og engar hömlur yrðu á erlendar fjárfestingar í útgerð og vinnslu.

Umboðið sem utanríkisráðuneytið fékk frá alþingi var skilyrt. Samninganefnd Íslands ætlar ekki að fylgja skilyrðum alþingis þar sem viðræðurnar myndu við það steyta á skeri. Orðrétt segir í greinargerðinni

Tilmæli meirihluta utanríkismálanefndar Alþingis lúta að grundvallaratriðum og er því ekki talið rétt að gera fyrirvara við einstakar gerðir löggjafar ESB eða hluta þeirra að svo stöddu.

Klækir af þessum toga eru þekktir í sögunni. Íslendingar gerðu á 13. öld sáttmála við Noregskonung um að gangast konungi á hönd en að uppfylltum skilyrðum, til dæmis að halda íslenskum lögum. Nokkrum árum síðar kom hingað sendimaður, Loðinn Leppur, og vildi að Íslendingar játuðust lögum konungs. Þegar landinn þumbaðist við sagði Loðinn Leppur að búkarlar ættu ekki að gera sig digra, þeir áttu ,,fyrst að já bókinni og biðja síðan miskunnar um þá hluti sem nauðsyn þætti til standa, konunginn og hans ráð," eins og segir í sögu Árna biskups Þorlákssonar.

Össur og menn hans í utanríkisráðuneytinu vilja að við samþykkjum fyrst forræði Evrópusambandsins í okkar málum en förum síðan á hnjánum til Brussel og biðjum um undanþágu. Samningar á hnjánum gáfu ekki góða raun á 13. öld og eru ekki vænlegir til árangurs á þeirri 21.

(Tekið héðan.)