Aðildarsinnar og þjóðin

Tvískinnungurinn í aðdraganda umsóknar Íslands að Evrópusambandinu, þar sem þingmenn Vinstri grænna sögðust styðja umsókn en ekki aðild, leiðir til mótsagna í málflutningi aðildarsinna. Þorsteinn Pálsson segir eftirfarandi í viðtali á Eyjunni

Ég ætla engum þingmanni að vita ekki hvað felst í því að sækja um aðild að Evrópusambandinu. Ákvörðun Alþingis felur í sér að Ísland stefnir að aðild.

Samkvæmt skilgreiningu Þorsteins í Eyjuviðtalinu hlýtur spurningin að vera hvort við eigum að stefna á aðild með því að halda viðræðum áfram eða draga umsóknina tilbaka þar sem hvorki er stuðningur á þingi né meðal þjóðarinnar að Ísland verði aðili að Evrópusambandinu. En nei, málið er ekki svo einfalt í augum aðildarsinna. Sami Þorsteinn Pálsson skrifar dálk í Fréttablaðið, endurbirtur á Vísi, þar sem spurningin um aðild er aukaatriði en viðræðurnar aðalatriðið. 

Eftir stendur eins og áður að þjóðin getur ekki tekið endanlega afstöðu fyrr en fyrir liggur hvernig viðræðum lyktar.

Aðildarsinnar telja sig geta verið fylgjandi aðild á grundvelli almennrar þekkingar á Evrópusambandinu. Aðildarsinnar telja aftur á móti að almenningur geti ekki verið á móti aðild fyrr en samningur liggur fyrir.

Aðildarsinnar vilja hafa vit fyrir þjóðinni - þess vegna verða þeir alltaf í minnihluta.