Macron og niðurlæging Frakklands

Macron Frakklandsforseta skortir ekki sjálfsálit. Hann hefur jafnvel líkt sjálfum sér við Júpíter guð án þess að stökkva bros. En nú eru breyttir tímar og hann stendur máttvana uppi með sjálfsálitið eitt og forsetaembættið.

Mikil ólga hefur ríkt í Frakklandi á valdatíð hans. Hann þykir upptekinn af sjálfum sér en síður af þeim vanda sem landið glímir við hvort sem er pólitískur, fjárhagslegur eða félagslegur.

Fyrir hans tilstilli hefur stjórnarkreppa orðið að stjórnskipulegri krísu. Hann hefur ítrekað beitt 49. gr. stjórnarskrárinnar sem heimilar ríkisstjórn að afgreiða lög án atkvæðagreiðslu nema þingið samþykki vantraust. Þingið fékk nóg, felldi ríkisstjórnina og síðustu vikur hefur ráðherraskipan ríkisstjórnarinnar helst verið eins og hurð sem gengur sífellt af hjörunum.

Á sama tíma eru skuldir ríkissjóðs orðnar yfir 115% af vergri landsframleiðslu og stefna í 128% innan fárra ára. Fjárlagahallinn er um 6%. Evrópusambandið hefur landið til athugunar fyrir brot á ríkisfjármálareglum og ávöxtunarkrafa á frönsk ríkisskuldabréf er orðin hærri en á þau grísku. Fjárfestar sitja eftir í forundran.

Evran er enn skjól, en hún er tvíeggjað sverð. Hún gerði Frökkum kleift að skuldsetja sig upp úr öllu valdi en kemur nú í veg fyrir að þeir geti bætt samkeppnisstöðu sína með gengisfellingu. Þeir sitja fastir í eigin gildru.

Macron á 18 mánuði eftir af kjörtímabilinu. Hann má ekki bjóða sig fram aftur, en er jafnframt ófær um að mynda starfhæfa ríkisstjórn. Hann gæti efnt til kosninga sem myndu líklega koma Marine Le Pen að völdum. Hann gæti jafnvel gripið til þess örþrifaráðs að taka sér alræðisvald í nafni neyðarástands með 16. gr. stjórnarskrárinnar. Það væri í takt við sjálfsálitið en myndi keyra lýðveldið enn lengra út af sporinu.

Þetta er kaldhæðnin: ein af forystuþjóðum Evrópu, með öll völdin og alla fjármunina, stendur nú frammi fyrir stjórnskipulegri óreiðu ekki síst fyrir framgöngu gagnvart því sem öllu á að bjarga í ESB-trúboðinu hér á landi: sjálfri Evrunni.