Áramót

Við áramót er viðeigandi að staldra við, líta yfir farinn veg og horfa fram á við.

Það er ljúft og skylt að viðurkenna að staða fullveldismála er nú betri en hún hefur stundum áður verið.  Fáir tala fyrir innlimun Íslands í Evrópusambandið og þeir sem á það hlusta virðast ekki vera mikið fleiri.  Ástæða er til að gleðjast yfir því.  Þrátt fyrir allt hefur upplýst umræða um gildi lýðræðis og fullveldis þjóðarinnar skilað árangri.  Þau fáu rök sem sumum tókst að finna fyrir því að best væri að farga fullveldinu til að geta verið með í að styrkja völd gömlu evrópsku nýlenduveldanna á taflborði heimsins hafa gufað upp eins og dögg á heiðríkum morgni.  Flestir vita nú orðið að Evrópusöngvakeppnin er ekki hluti af skemmtidagskrá Evrópusambandsins og að Mannréttindadómstóll Evrópu er ekki útibú frá Evrópusambandinu, hvaða skoðun sem menn kunna annars að hafa á þessum stofnunum.   

En hvað gerir þjófur sem kemur að læstum dyrum?  Reynir hann ekki við bakdyrnar? Sú hefur því miður verið raunin að Evrópusambandið, sem hefur komið að læstum aðaldyrum í Noregi og á Íslandi, hefur laumast að bakdyrunum og smám saman tekið til sín aukið vald í einum málaflokki í einu í gegnum samninginn um evrópska efnahagssvæðið.  Sú sérkennilega skoðun er nefnilega nokkuð algeng að erfitt væri að draga fram lífið á Íslandi án þessa samnings og þess vegna sé rétt að gera nánast hvað sem er til að minnka líkurnar á því að hann líði undir lok.  Í skugga ótta af þessu tagi samþykkti meirihluti Alþingis að framselja vald í orkumálum á Íslandi til Evrópusambandsins.  Fleiri málaflokkar hafa lent í hliðstæðu valdaframsali og er ekki séð fyrir endann á slíku.  Það verður viðfangsefni komandi árs og ára að stöðva hið hálf-sjálfvirka valdaframsal stjórnvalds í gegnum EES-samninginn og að hefjast handa við að endurheimta vald sem tapast hefur.

Að svo mæltu óskar Heimssýn landsmönnum öllum og öðrum íbúum jarðarinnar gleðilegs nýs árs.

Arnar Þór á það skilið

Óhætt er að segja að í brjóstum flestra landsmanna búi fullveldissinni.  Þeir hafa hver sitt göngulag eins og háttar í mannlífinu.  Sumir fara hljóðlega, en aðrir ríða röftum.  Flestir láta duga að ræða málin við vini og vandamenn, en aðrir ávarpa þjóðina.  Einn þeirra síðarnefndu er Arnar Þór Jónsson, fyrrverandi dómari. Ávörp Arnars Þórs hafa vakið verðskuldaða athygli vegna þess hversu rökföst þau eru og vel ígrunduð.  Arnar Þór er hugsjónamaður og lóð hans í fullveldisumræðunni er þungt sem blý. 

Sjaldnast fá menn þakkir fyrir framlag sitt í opinberri umræðu, stundum bara skítkast.  Núna gefst fullveldissinnum tækifæri til að þakka Arnari Þór með því að kjósa hann manneskju ársins hjá ruv.is

https://www.ruv.is/frett/2021/12/26/hver-er-manneskja-arsins-2021

Jólakveðja

Heimssýn óskar landsmönnum öllum, til sjávar og sveita, gleðilegra jóla

Evrópumenn brýna kutana

Fréttir berast nú úr fleiri en einum stað í Evrópu að í undirbúningi sé að leiðrétta landamæri.  Það væri uppgerð að láta slíkt koma sér á óvart, því við þetta hafa Evrópumenn fengist, lengur en þeir hafa kunnað að lesa og skrifa.  Íslendingar hafa verið blessunarlega lausir við leiki af þessu tagi, þótt ýmsir einstaklingar hér á landi hafi í gegnum tíðina viljað hvetja áfram það ríki, sem í illverkum sínum hafði skárri málstað, en andstæðingurinn í sínum illverkum.

Best er að Íslendingar komi þarna sem minnst nálægt, en reyni að róa menn, gefist færi til þess.  Umfram allt ber svo að gæta þess að þetta óróafólk fái engin völd á Íslandi, hvort sem er undir yfirskini réttlætis, velsældar, friðar eða einhvers annars sem vel kann að hljóma hverju sinni.

103 ára

Sambandslagasamningur Íslendinga og Dana á afmæli í dag.  Þótt samningurinn hafi tekið gildi í skugga pestar og vetrarmyrkurs er óhætt að segja að 1. desember 1918 hafi verið einn af bjartari dögum í sögu Íslendinga.  Með samningnum öðluðust Íslendingar að heita má fullt vald í öllum helstu málum sem vörðuðu stjórn landsins og hann var tvímælalaust stærsta skrefið í aldarlangri sjálfstæðisbaráttu sem hefð er að telja að hafi lokið með stofnun lýðveldis á Þingvöllum 17. júní 1944.

En það er því miður ekki svo að sjálfstæðisbaráttunni hafi lokið í rigningunni á Þingvöllum sumarið 1944.  Stjórnmálaþróun síðustu ára og áratuga segir okkur það helst að sjálfstæðisbaráttan er sífelluverkefni.  Sífellt er sótt að fullveldi þjóðarinnar.  Það gerist ekki í einum stórum áfanga, heldur er nagað í einn málaflokk í einu uns allt er upp étið.  Þess er skemmst að minnast að Alþingi framseldi nýverið vald í orkumálum til erlends ríkjasambands, án þess að nokkur gæti svarað því hvers vegna það væri gert.  Í undirbúningi er sérstakur skattur á ferðamenn sem koma til Schengensvæðisins og mun sá skattur leggjast mun þyngra á íslenskt atvinnulíf en aðra sem aðila eiga að því samstarfi.  Þá má minnast á dóm sem bannar íslenskum stjórnvöldum að takmarka innflutning á hráu, ófrosnu kjöti, jafnvel þótt óumdeilt sé að þar sé mál sem snúist fyrst og fremst um heilbrigði þeirra sem landið byggja.  Svona mætti lengi telja. 

Það er full ástæða til að gleðjast yfir gömlum sigrum á 103 ára afmælinu, en mikilvægast er þó að horfast í augu við að baráttan fyrir fullveldi Íslands stendur enn.