Þú gleymdir nýsköpuninni ,Vilhjálmur

Vilhjálmur Þorsteinsson, fyrrverandi framkvæmdastjóri í hugbúnaðar- og nýsköpunargeiranum, talar í nýlegri grein sinni um "örugga framtíð" Íslands innan Evrópusambandsins. Svonefnd Draghi-skýrsla málar þó allt aðra mynd. Þar segir berum orðum að Evrópa sé föst í reglubyrði, þunglamalegum ferlum og stöðnun í örgjörvum, hugbúnaði og gervigreind.

Á meðan Bandaríkin og Asíulöndin sækja fram dregst Evrópa aftur úr í kapphlaupinu sem ræður hagvexti framtíðarinnar: kapphlaupinu um öflugustu örgjörvana og þróun gervigreindar. Staðreyndirnar tala sínu máli: 17 af 20 fremstu AI-fyrirtækjum heims eru í Bandaríkjunum og um 70% grunnlíkana í gervigreind koma þaðan. Evrópa situr eftir.

Árið 2023 sóttu bandarísk AI-fyrirtæki um 62,5 milljarða evra (um 68 milljarða dollara), meðan ESB og Bretland saman náðu einungis 9 milljörðum evra (um 10 milljarða dollara). Síðustu tíu árin hafa bandarísk AI-fyrirtæki (sprotafyrirtæki) sótt um nær 500 milljarða dollara, en evrópsk aðeins um 75 milljarða dollara.

Munurinn er sexfaldur og fer vaxandi.

Innan ESB keppst menn því nú við að reyna að kaupa sér aðgang að framtíðinni. Þannig reyna menn að laða til sín bandaríska fjárfesta í örgjörvaframleiðslu, gagnaverum og annarri hátækni til að fá aðgang að þessari nýjustu tækni. Intel er þegar að byggja á Írlandi og í Þýskalandi með miklum ríkisstuðningi, og hinn svokallaði Chips Act á að halda Evrópu í leiknum. Það er ekki merki um forystu, heldur viðurkenning á veikri stöðu.

Það hljómar auðvitað fallega að tala um "stöðugleika með evru". En staðreyndirnar benda til annars: Brussel er ekki lausnin heldur byrðin. Ef við ætlum að verja íslenskt frumkvöðlastarf og framtíðarhagvöxt þurfum við minna af pappírsfjötrum og meira af sveigjanleika, einföldu regluverki og skynsamlegri fjárfestingu á okkar forsendum.

Það er ekki Ísland sem þarf að elta Brussel, heldur Evrópusambandið sem verður að spyrja sig hvers vegna það er að dragast svona aftur úr.

Vilhjálmur kastar krónunni og hirðir reikningana

Í Morgunblaðinu í gær reynir Vilhjálmur Þorsteinsson enn að sannfæra lesendur sína um að Ísland eigi "öruggari framtíð" innan Evrópusambandsins. Það virðist sagt af fullri alvöru, rétt eins og allir séu búnir að gleyma því hvað sjálfstæð staða okkar getur þýtt.

Fyrst lætur hann krónuna fá það óþvegið fyrir hrun bankanna. Það var ekki stjórnlaus útrás þeirra né skortur á eftirliti eða ævintýramennska, nei heldur sjálf krónan sem olli hruninu. Var þessu ekki annars öfugt farið, það var krónan sem bjargaði okkur þá. Hún gerði okkur kleift að komast á réttan kjöl með okkar eigin peningastefnu og stjórntækjum í stað þess að lenda í evru-vandræðunum sem Grikkland reyndi á eigin skinni.

Það er þægilegt þegar sagan er endurskrifuð þannig að Brussel verði lausnin. Gleymum aldrei að það var sjálfstæði Íslands sem tryggði sigur í Icesave-málinu, málinu sem hefði aldrei unnist ef Brussel hefði ráðið.

En þegar Vilhjálmur kastar krónunni, þá er hann í raun að hirða smáaura: loforð um styrki, um "hagræði" og um að einhver annar sjái um vandamálin. Raunveruleikinn er hins vegar sá að öll þessi loforð snúast upp í reikninga sem falla á íslenska skattgreiðendur, auk skuldbindinga sem þjóðin hefur aldrei samþykkt. Evran hefur þar að auki ekki staðið undir væntingum um aukinn hagvöxt og velsæld. Það sýna skýrslur Evrópusambandsins sjálfs, t.d. Draghi skýrslan.

En nú þegar Vilhjálmur reynir að selja Brussel drauminn með gamalkunnugri frasa-upptalningu er spurningin einföld: Erum við virkilega tilbúin að kasta krónunni fyrir smáaura?

Vilhjálmur, þetta er orðið þreytt. Sama sagan, sömu frasarnir, alltaf með Brussel sem lausn á öllum vandamálum. Ríkisstjórnin sem keyrði þessa stefnu fyrir fimmtán árum var afþökkuð pent í kosningum.

Daði Már glímir við stórhvelið frá Brussel

Ríkissjóður virðist alltaf geta átt von á að fá óvænta gesti að nægtaborðinu. Nú er komið úr kafinu risavaxið stórhveli sem enginn sá fyrir í fjármálaáætluninni sem samþykkt var í sumar. Ekki stórhveli úr Faxaflóa, heldur Brussel-hvelið: hernaðarútgjöld og skuldbindingar sem utanríkisráðherrann hefur laumað inn á posann á ríkissjóði.

Tvöfeldnin hér á sér lítil takmörk. Utanríkisráðherrann lofar auknu öryggi með því að tengja Ísland fastar við utanríkisstefnu ESB, en raunveruleikinn er sá að þetta þýðir auknar skuldbindingar, refsiaðgerðir og hernaðarbrölt sem kostar íslenska skattgreiðendur háar fjárhæðir. Hvar á að taka peningana? Hvers vegna var ekkert minnst á þetta þegar fjármálaáætlunin var samþykkt í júní?

Á sama tíma birtist vandræðagangur ríkisstjórnarinnar enn skýrar: Seðlabankinn hefur lækkað vexti undanfarið ár þar til nú, en ávöxtunarkrafa á ríkisskuldabréf hækkar samt sem áður vegna óvissu í ríkisfjármálum. Forsætisráðherra stendur eftir án skýringa, meðan útgjöldin tútna út og fjárfestar lesa út úr heildarmyndinni að stjórnin hafi hvorki hemil á útgjöldum né áætlun um viðbrögð.

Stórhvelið frá Brussel étur sig inn í ríkisfjármálin og Daði Már þarf að glíma við reikning sem þjóðin hefur aldrei gert pöntun fyrir.

Sökkvandi fleyið og íslenskir áhafnarmeðlimir

Frá Schuman til Þorgerðar Katrínar og draumurinn um stórríki

Einn furðulegasti gjörningur núverandi utanríkisráðherra er að skuldbinda Ísland til að fylgja að verulegu leyti utanríkisstefnu Evrópusambandsins, þar á meðal refsiaðgerðum gagnvart öðrum ríkjum. Slíkar skuldbindingar vekja upp áleitnar spurningar:

Hvaða umboð hafði ráðherra til þessa gjörnings?

Er hún einvaldur í utanríkismálum Íslands?

Hvaða hag hafa Íslendingar af því að láta munstra sig á sökkvandi fley stríðsóðra Evrópumanna?

Þegar Evrópubandalagið var í vöggu sagði Robert Schuman, (franski stjórnmálamaðurinn sem lagði grunn að Kola- og stálbandalaginu árið 1950), að markmiðið væri ekki samvinna heldur stórríki Evrópu. Sú stefna er óbreytt í dag. Ef íslenskur ráðherra skuldbindur Ísland til að framfylgja stefnu sambandsins í utanríkismálum, þá er ekki aðeins spurning hvort hún hafi umboð, heldur líka hvaðan það umboð kemur.

Samtímis selja aðildarsinnar þetta frumhlaup sem aukið öryggi. En ef tala á um vernd Íslands þá byggist hún á varnarsamningi við Bandaríkin og aðild að NATO, ekki á loforðum frá Brussel.

Ef þetta er skilningur ráðherrans á lýðræði, þá er það Brussel-útgáfan: án þjóðarinnar.

GIUK-hliðið og Brusselbrúðuleikhúsið

NATO tryggir Ísland en ráðherrann vill ESB

Það er ekki á hverjum degi sem Ísland lendir í miðju stórveldaskákar. Leikborðið heitir Norður-Atlantshaf, lykilreiturinn GIUK-hliðið, og leikendur eru Bandaríkin og Evrópusambandið. Utanríkisráðherrann virðist stefna að því að gera Ísland að strengjabrúðu í höndum Brussel kanselísins.

GIUK-hliðið, Grænland, Ísland, Bretland, er lífæð varnarkerfis NATO í norðurhöfum. Nú vill Evrópusambandið festa sér ítök á svæðinu með "öryggis- og varnarsamstarfi" sem Bandaríkin taka ekki þátt í. Þetta er ekki NATO, heldur hreint ESB-verkefni.

Bandaríkin eru bakhjarl NATO og Ísland hefur varnarsamning við þau frá 1951. Þetta er raunveruleg hernaðarvernd. Malta, hins vegar, er innan ESB en utan NATO og nýtur engrar viðlíka verndar. Það er sönnunin í hnotskurn: ESB getur ekki boðið öryggi á borð við það sem NATO tryggir.

Þegar Ursula von der Leyen kom hingað nýverið, hóf hún ræðu sína á að tala um NATO en færði sig svo yfir í ESB-varnarsamstarf. Munurinn er ekki formsatriði: að fá ESB inn á GIUK-hliðið felur í sér að breyta valdahlutföllum á Norður-Atlantshafi. Meðan samskipti Íslands og Bandaríkjanna eru stirð vegna tollamála er ljóst að þessi stefna getur haft alvarlegar afleiðingar.

Sagan kennir okkur að stórveldapólitík á Íslandi er dans á þunnum ís: átökin um NATO og varnarsamninginn klufu þjóðina árið 1951. Horft enn lengra aftur minnir þetta á Sturlungaöld, þegar erlendir hagsmunir réðu för og smáþjóðin endaði sem leikfang í höndum annarra.

Við eigum rétt á hreinskilinni umræðu áður en stórpólitísk umskipti verða keyrð í gegn. Spurningin er einföld: Viljum við að varnarlína Íslands verði teiknuð í Brussel ða viljum við halda okkar málum í eigin höndum í stórveldaskák 21. aldar?

Meira af misskilningi Ágústs Ólafs

Fullveldissinnar dreifast víða og sumir skrifa af kappi.  Einn skrifar undir nafninu "Áhorfandinn".  Áhorfandanum þykir greinilega Ágúst Ólafur ganga óhóflega langt í lýðskrumi og svarar honum, lið fyrir lið. 

 

1. Vextir eru þrisvar sinnum lægri hjá ESB en á Íslandi.

Seðlabankinn stjórnar vöxtum á Íslandi eftir þörfum efnahagslífs okkar. Lækkun vaxta í þennslutímabilli væri ávísun á efnhagssjálfsmorð.

 

2. Verðlag á Íslandi er það hæsta í Evrópu.

Og launin með þeim hæstu líka. Ekkert myndi breytast við inngöngu í ESB. Það er ekkert sem stöðvar ESB fyrirtæki að opna útibú hér núna og lækka verðið.

 

3. Verðbólga er venjulega 2-3 hærri á Íslandi en í Evrópu.

Það er algjörlega eðlilegt að Ísland sem ungt og öflugt efnahagsríki hafi hærri verðbólgu en eldri ríki Evrópu sem eru að berjast við að ná upp efnahagsvexti.

 

4. Flest stærri fyrirtækja landsins, eða um 230 talsins, og þar á meðal eru sjávarútvegsrisarnir, hafa yfirgefið krónuna

Það er ekkert óeðlilegt við það að stór fyrirtæki með erlendar tekjur geri upp í erlendri mynt. Þetta er gert allstaðar.

 

5. Samkvæmt reglum ESB fá eingöngu þjóðir með nýlega veiðireynslu að veiða fisk í lögsögu aðildarríkja.

Fiskveiðilögsaga Íslands fer úr 200 mílum niður í 12 mílur. Reglur ESB geta síðan breyst á morgun og þá er ekkert tillit tekið til lítilla ríkja.

 

6. Aðild Íslands að ESB hefur engin áhrif á eignarhald og nýtingu orkuauðlinda.

ESB setur reglurnar. Þær geta breyst á morgun og enginn skal halda að væl í einhverjum Íslendingum muni stöðva þær breytingar.

 

7. Evrópuþingmenn raða sér í þingflokka eftir stjórnmálaskoðunum en ekki eftir þjóðernum. Íslenskir Evrópuþingmenn yrðu því í hópi stærri þingflokka sinna skoðanasystkina.

En samt áhrifalaus, enda Evrópuþingið áhrifalítil stofnun.

 

8. Með aðild yrðu öll viðskipti og netinnkaup Íslendinga án tolla og annarra gjalda milli Evrópuríkja.

Það er alls ekki rétt. Tollarnir heita bara öðrum nöfnum. Við erum í EES sem ætti að tryggja tollaleysi, þangað til ESB ákvað að breyta því einhliða.

 

9. Með aðild sæti Ísland við borðið og það skiptir máli.

Völd Ísland væru engin. Lítil ríki eru ánægð á meðan þau eru sammála öllu sem kemur frá Brussel.

En það er rétt það væru mörg matar- og kokteilboð í Brussel þar sem fulltrúi Samfylkingar eða Viðreisnar væri við borðið. Skál!

 

10. Ef ESB væri stofnun á Íslandi væri hún með svipaðan starfsmannafjölda og Skógræktin.

Þ.e.a.s. ef Skógræktin væri með skattlausa starfsmenn og löggjafarvald yfir heilli heimsálfu.

 

11. Aðild tryggir betur öryggishagsmuni Íslendinga

Við erum með varnarsamning við öflugasta herveldi heims. Það að flækja okkur í ESB með tilvonandi her Evrópu er ávísun á herskyldu barna okkar og enga vernd.

 

12. Danmörk og fleiri allt fullvalda ríki með eigin fjárlög, eigin skattastefnu og sín eigin innlendu deilumál þrátt fyrir að vera aðilar að ESB.

Danmörk var látið setja hafnarbann á eigin þegna að kröfu Brussel árið 2013 án þess að danir gætu neitt við ráðið.

Evrópusambandið hefur ítrekað sýnt Íslandi fyllstu hörku í málum eins og Icesave, bankahruninu, tollamálum, fiskveiði og fleiru.

Það hlakkar í embættismönnum Brussel að ná báðum krumlum utan um okkur.

 

Heimild:

https://x.com/flamptiton/status/1956486886404349982?s=61...

 

Nei, Ágúst Ólafur, þetta er tómur misskilningur

Maður er nefndur Ágúst Ólafur Ágústsson.  Ágúst Ólafur sat á Alþingi um hríð og á sér þá heitu ósk að Evrópusambandið stjórni Íslandi.  Hann telur að þá lagist margt af því sem hann telur að þurfi að laga.  

Ágúst Ólafur ferðast milli fjölmiðla til að dásama Evrópusambandið. Hann ræðir m.a. sjávarútveg og hefur komist að því að það sé í góðu lagi að Evrópusambandið stjórni honum, vegna þess að það sé svo langt síðan útlendir togarar voru við Ísland og vegna þess að núverandi reglur sambandsins séu Íslandi að einhverju leyti hagfelldar. 

Af þessu tilefni þurfa Íslendingar að hafa þetta í huga:

1. Stórþjóðir Evrópu hafa mörg hundruð ára veiðireynslu af Íslandsmiðum og mun meiri veiðireynslu af djúpmiðum en Íslendingar. Svo vill til að þær ráða nú Evrópusambandinu. 

2. Núverandi reglur Evrópusambandsins eru fjarri því að vera sniðnar að hagsmunum Íslendinga. Ef Evrópusambandið hefði fengið að ráða hefðu Íslendingar t.d. ekki fengið marga makrílsporða, kannski engan.

3. Evrópusambandið breytir reglum sínum um fiskveiðar þegar því hentar. Þegar það gerist verður Ágúst Ólafur ekki spurður álits og álit sendimanns örþjóðar í sambandinu fer rakleitt í ruslið. 

4. Það er engin leið að meitla neitt í stein hvað varðar samskipti við stórveldi á borð við Evrópusambandið. Atburðir síðustu vikna sýna að samningar eru bara virtir þegar það hentar og hægur vandi er að knýja fram hvaða breytingar sem er á gildandi samningum.  

5. Stjórnendur og almenningur í Evrópu mun fyrr eða síðar spyrja hvort það sé sanngjarnt að örþjóð sitji ein að auðlind á borð við gjöful fiskimið.  Evrópusambandið mun þá sjálft úrskurða til samræmis við svarið við þeirri spurningu.  

Ágúst Ólafur verður líklega rithöfundum framtíðar að persónufyrirmynd. 

 

 

Segir utanríkisráðherra af sér?

Einn af furðulegri gjörningum utanríkisráðherra er að skuldbinda Ísland til að framfylgja titeknum atriðum í utanríkisstefnu sambandsins, þar á meðal refsiaðgerðum.  Tengill á samninginn fylgir hér að neðan.  Skuldbinding þessi vekur upp áleitnar spurningar:

Hvaða umboð hafði ráðherra til þessa gjörnings?  Heldur ráðherra að hann sé einvaldur í utanríkismálum Íslands?  

Hvaða hag hafa Íslendingar af því að láta munstra sig á sökkvandi fley stríðsóðra Evrópumanna?

Er þetta lýðræðið sem ráðherra talar í sífellu um, þegar kemur að því að selja Ísland í hendur Evrópusambandsins?   

https://www.eeas.europa.eu/eeas/joint-statement-strengthening-eea-foreign-and-security-policy-cooperation_en

https://www.stjornmalin.is/?p=25112

Erna og Vigdís taka sprettinn

Erna Bjarnadóttir og Vigdís Hauksdóttir eiga marga ágæta spretti í samtölum undanfarna daga.  Á Ernu var att 3 Evrópukörlum á Samstöðinni, en dugði það þó ekki.  Vigdís fékk einn þeirra til samtals á Bylgjunni og endurtók hann sönginn af Samstöðinni, sem margoft hefur verið hrakinn.

Inntakið í málflutningi Evrópusinna þessa dagana er að Íslendingum muni aukast öryggi með því að ganga undir fána stórveldis sem á í blóðugu stríði við mesta kjarnorkuveldi heims, stríði sem BNA gafst upp á, en Evrópuveldin vilja halda áfram. 

Þá lofar Evróputrúboðið fullt af ódýru lánsfé ef Ísland gengur sambandinu á hönd. Ekki verður lengur tölu komið á þann fjölda hagfræðinga sem bent hafa kurteislega á að það standist enga skoðun.  Nægir að nefna greinar Ragnars Árnasonar, prófessors, í því sambandi.  

https://www.visir.is/k/95952802-584b-48d8-a5d4-8e83486ae3c2-1755109449333/kostir-og-gallar-inngongu-i-esb

https://samstodin.is/clips/esb-eda-ekki-esb/

Osturinn í Snæfellsjökli

Hvað ef sú saga kæmist á kreik að Snæfellsjökull væri fullur af osti?  Ef borað væri nógu djúpt kæmust menn í svo miklar birgðir að allir Íslendingar gætu borðað sig metta um ókomna tíð. 

Væri ekki rétt og jafnvel lýðræðislegt að bora til að ganga úr skugga um það?  Jafnvel þótt það kostaði milljarð? 

Svari þessu hver sem vill, en hliðstæðan við Evropusambandið er augljós, að þvi frátöldu að kostnaður við aðildarferlið er mun meiri en að bora í Snæfellsjökul í leit að osti.  Það kostar nefniega tugi milljarða, ef ekki hundruð milljarða að hafa herdeildir hálaunamanna um allan bæ á öllum sviðum allra ráðuneyta árum saman í vinnu við að funda og rýna í íslensk lög og vel á annað hundrað þúsund síður af Evrópulögum. 

Aðild að Evrópusambandinu felur í sér að gangast undir lög Evrópusambandsins, eins og þau eru í dag og eins og þau verða á morgun.  Það er eins ljóst og allt í sambandi við ost undir Snæfellsjökli.