Heimssýn

Haraldur Ólafsson tekur saman nokkur lykilatriði varðandi svokölluð öryggismál í nýrri grein. Tilefnið er að nokkrir frelsaðir pistlahöfundar hafa stokkið á öryggismálin, nú þegar fjarað hefur undan peningarökunum.  

Minnt er á að herlaus þjóð geti ekki farið í stríð og eins að annað grundvallaratriði varðandi hagsmuni Breta og Bandaríkjanna sé þetta:

Ekkert bendir heldur til þess að Bretar og Bandaríkjamenn muni láta það yfir sig ganga að stórveldi, sem þeim er andsnúið nái fótfestu á Íslandi, óháð öllum samningum.

Þá fer ekki milli mála að Evrópusambandið sé með herskárra móti um þessar mundir og það fær nokkur orð:

Þar er í forsvari utanríkismálastjóri sem ræðir opinskátt um að skipta Rússlandi upp, leiðir stórfellda hervæðingu bandalagsins og talar á þann veg að það eitt skipti máli að hans lið sigri í stríðinu í A-Evrópu.  Engu máli virðist skipta að þar á Evrópusambandið höggi við mesta kjarnorkuveldi í heimi sem ætlar sér augljóslega ekki að gefast upp og virðist vera búið að fá Bandaríkin í lið með sér.  Með aðild að Evrópusambandinu væri Ísland ekki bara í andstöðu við Rússa, heldur líka með óbeinum hætti við Bandaríkin.  Óljóst er hvað það hefði í för með sér.

Niðurstaðan er svo skýr:

Hugmyndin um að öryggi á Íslandi batni með því að þjóðin verði að þegnum Evrópusambandsins er augljóslega út í bláinn.  Það mundi minnka.

https://www.dv.is/eyjan/2025/3/30/haraldur-olafsson-skrifar-innlimun-evropusambandid-dregur-ur-oryggi-landsmanna/

Það er alvörumál þegar stjórnmálamenn láta eins og stjórnarskráin komi þeim lítið við, en sá hefur verið tónninn í þingmönnum sem vilja að óskiljanlegum ástæðum knýja bókun 35 til samþykktar.  Staðreyndin er sú að bókunin var ekki samþykkt á sínum tíma vegna þess að EES-samningurinn var þá þegar á mörkum þess sem hægt var að bjóða stjórnarskránni upp á og bókun 35 hefði tvímælalaust komið þeim samningi á rautt.  Reyndar má með góðum rökum segja að hann sé nú þegar kominn þangað. 

Arnar Þór Jónsson hefur verið óþreytandi við að minna Íslendinga að ýmis grundvallaratriði í samfélagi, lögum og stjórnskipan.  Það eru atriði sem skipta máli.   Arnar Þór skrifar hvassa ádrepu sem hér er tengt við.  Lokaorð hennar eru þessi:

Lokapunkti er náð þegar valdhafar eru orðnir tilbúnir til að virða stjórnarskrána að vettugi ef það þjónar þeirra eigin hagsmunum, þegar lagatækni er notuð til að réttlæta lögleysu, þegar meginreglur laga eru orðnar að yfirborðskenndu skrauti og þegar æðstu ráðamenn starfa utan við ramma stjórnarskrár og laga. Þetta sjáum við nú gerast þegar Alþingi undirbýr framsal á ríkisvaldi til ESB með frumvarpi um bókun 35 og í því hvernig ráðherrar í ríkisstjórn brjóta daglega gegn hlutleysisstefnu Íslands með því að hella olíu á ófriðarbál í stað þess að tala fyrir friði. Þá hefur hræsni og vanþekking leyst ábyrgð og þekkingu af hólmi.

Það gustar þegar Arnar Þór tekur til máls, og þá leggja menn við hlustir. 

https://arnarthorjonsson.blog.is/blog/arnarthorjonsson/entry/2312614/

Í viðtali við Morgunblaðið fyrir sléttum mánuði þann 26. febrúar sagði Ragnar Árnason, prófessor emeritus í hagfræði við Háskóla Íslands, það ekki rétt sem haldið er fram að aðild að ESB eða upptaka evru leiði til þess að markaðsvextir á Íslandi verði eins og í helstu ESB-löndum, þar með talið í Danmörku, Þýskalandi og Hollandi.

Markaðsvextir til fyrirtækja og heimila í aðildarlöndum ESB, jafnvel þeirra sem hafa tekið upp evru, séu langt frá því að vera þeir sömu milli landa og munur á lægstu og hæstu vöxtum mikill.

Vextir til húsnæðiskaupa séu sömuleiðis mjög breytilegir milli aðildarlanda ESB, þar með talið þeirra sem hafa tekið upp evru og er mikill hlutfallslegur munur væri á hæstu og lægstu húsnæðisvöxtum á evrusvæðinu. Sá munur hefði minnst verið tæplega 50% frá ársbyrjun 2003 en mestur orðið tæplega 350% árið 2019.

Þessar staðreyndir ættu að sýna að því fer víðs fjarri að einhverjir einir lágir vextir séu til húsnæðislána á evrusvæðinu og Ísland muni með því einu að taka upp evru njóta þeirra vaxta.

THE ECB BLOG

Á meðan Evrópa glímir við lítinn hagvöxt og stöðnun í iðnaði, heldur Kína áfram að styrkja stöðu sína sem eitt helsta afl í heimsbúskapnum - ekki lengur bara sem verksmiðja heimsins, heldur sem útflutningsveldi í hátækni og rafbílavæðingu.

Samkvæmt bloggi Seðlabanka Evrópu frá síðasta hausti nemur landsframleiðsla Kína nú 18% af heimsframleiðslu. Bandaríkin standa í 14%, en evrusvæðið aðeins í 13%. Evrópusambandið í heild nemur um 17% af heimsframleiðslu, en án sameiginlegrar hagstjórnar og með takmarkað svigrúm til sameiginlegra viðbragða.

Kína varð nýlega stærsti bílaútflytjandi heims, og útflutningur rafmagnsbíla jókst um meira en 70% á milli 2022 og 2023. Á sama tíma hefur iðnaðarframleiðsla í Þýskalandi dregist saman og fjárfesting í nýsköpun minnkað. Samkeppnishæfni Evrópu hefur veikst - bæði vegna kostnaðar og skorts á samhæfðri stefnu.

Viðskiptatölur segja sitt: ESB er með um 300 milljarða evra viðskiptahalla gagnvart Kína, en jákvæðan viðskiptajöfnuð gagnvart bandalagsríkjum og nágrönnum, þar á meðal Bandaríkjunum og Bretlandi. Evrópa hefur því yfirhöndina gagnvart vinum sínum - en dregur lægri hlut í viðskiptum við helsta keppinaut sinn.

Á meðan Kína styður eigin útflutning með niðurgreiddri orku, ríkisstuðningi og hagstæðum lánum, bregðast Bandaríkin við með tolla og opinberum styrkjum. Evrópa, aftur á móti, situr aðgerðarlaus - klofin innbyrðis og án verkfæra til að bregðast við. Ísland fylgir Evrópu í gegnum EES, án þess þó að hafa áhrif á stefnuna sem mótuð er í Brussel.

Ef þessi þróun heldur áfram, hve lengi getur ESB haldið í áhrif sín?