ESB á móti þjóðaratkvæðagreiðslum

Það er merkilegt að fylgjast með umræðunni í Bretlandi og Þýskalandi eftir þjóðaratkvæðagreiðsluna í Bretlandi um útgöngu úr ESB. Ýmsir í Bretlandi, ekki hvað síst fylgismenn Verkamannaflokksins, og í Þýskalandi, svo sem forseti þeirra nú, halda því fram að þjóðaratkvæðagreiðsla henti ekki í svo stóru máli sem aðild að ESB er. Forseti Þýskalands virðist telja að atkvæðagreiðslur þeirrar tegundar henti betur á sveitarstjórnastiginu.

Um þetta má ýmislegt segja. Forkólfar ESB og fylgjendur ESB-aðildar í ýmsum löndum hafa oftar og heldur viljað að kjörnir fulltrúar, sem oft eru mótaðir af stjórnmálamenningu og valdaelítu hvers lands, ákveði örlög stærri ESB-mála fremur en þjóðir viðkomandi landa í þjóðaratkvæðagreiðslu. Vissulega eru á þessu undantekningar, en þær hræða valdaelítuna í Brussel þar sem niðurstaða í þjóðaratkvæðagreiðslu hefur oft ekki verið henni að skapi.

Í þjóðaratkvæðagreiðslum um ESB-mál er að jafnaði kosið um tvo kosti. Í Bretlandi var kosið um það að vera úti eða inni. Það var aðeins tvennt í boði. Það var ekkert um það að ræða að vera í dyragættinni og með annan fótinn inni og hinn inni. Þegar um tvo ósamrýmanlega kosti er að ræða er erfitt að koma fyrir málamiðlunum eins og forkólfar fulltrúalýðræðisumræðunnar halda fram að þurfi í þessu samhengi. Í Bretlandi segja nú ýmsir þeir sem urðu undir í atkvæðagreiðslunni að breska þingið þurfi að taka málið til sín því fulltrúalýðræðið sé betur til þess fallið að miðla málum og gæta ólíkra sjónarmiða. Þeir sem halda þessu fram vita sem er að pólitískt kjörnir fulltrúar sem hafa hlotið innrætingu frá valdastofnunum í Brussel og öðrum álíka eru síður líklegir til að vilja segja nei við aðild að ESB eða að yfirgefa ESB eftir að þangað inn er komið. Þessir aðilar vilja að ESB-valdið haldi í spottana eins fast og eins lengi og unnt er. Þetta er bara eðli þeirrar stofnanatregðu sem við öll þekkjum. Þetta er hins vegar ekki í boði vegna eðlis þeirra valkosta sem um er að ræða. Þetta hefur breska ríkisstjórnin nú viðurkennt með aðgerðum sínum eftir kosninguna. Það er nefnilega eðlilegasta leiðin, þegar um tvo eða fleiri ósamrýmanlega kosti er að ræða, að láta kjósa um þá. Aðeins þannig er hægt að fá niðurstöðu því að málamiðlun er ekki í boði. Kosningar eru nefnilega lýðræðisleg leið til að skera úr um þegar ekki er lengur hægt að komast að niðurstöðu með samræðum. 

Þetta gildir að ýmsu leyti um ESB-ferlið hér á landi. Þjóðin hefur aldrei verið spurð nema í skoðanakönnunum og þá hefur slíkri aðild oftast og lengstum verið hafnað með miklum mun. Forsprakkar aðildar vilja hins vegar fara fulltrúalýðræðisleiðina eins lengi og hægt er til að mjaka okkur smám saman inn í ESB, nota hina margfrægu "koníaksaðferð" Jean Monnet. Þjóðin var ekki spurð um EES og hún var heldur ekki spurð áður en umsókn var send árið 2009.

Það virðist því nokkuð ljóst að helstu fylgjendur ESB-aðildar hafa til þessa heldur viljað fara leið fulltrúalýðræðisins vegna þess að það er viðráðanlegri leið til að þóknast ESB-hugmyndum þeirra.

 

 

ESB vill ráða því hverjir verða ráðherrar í Bretlandi

Lýðræði og fulltrúalýðræði hafa sinn gang í þeim ríkjum sem slíkt iðka. Þegar Boris Johnson var borgarstjóri í Lundúnum var hann eftirlæti margra. Líka margra ESB-aðildarsinna. Nú hefur hann verið valinn utanríkisráðherra. Þá trompast forystumenn ESB.

Hvar tíðkast það annars staðar en hjá ESB í dag að forystumenn í stjórnmálum séu að reyna að hafa áhrif á gang lýðræðisins í öðrum löndum? 

Hefur móðgað fólk um allan heim

ESB-umsókninni pakkað niður

Það er mikill pappír sem hefur farið í umsóknarvinnuna miðað við alla málaflokkana sem í gangi voru, samanber meðfylgjandi frétt. Kvartað er yfir gagnsleysi þessarar pappírsframleiðslu - en ætli ekki sé hægt að endurnýta þennan pappír?

Pakkaði fjögurra ára ESB-vinnu niður

ESB hrynur ef það breytist ekki í grundvallaratriðum segir fyrrverandi forsætisráðherra Belgíu

Það er athyglisvert að hlusta á þessa ræðu fyrrverandi forsætisráðherra Belgíu, Guy Verhofstadt, á þingi ESB í Strassborg. Um leið og hann úthúðar ýmsum Bretum sem vilja yfirgefa sambandið viðurkennir hann að Evrópubúar vilji ekki sjá ESB eins og það er. Það sé á kafi í reglugerðum um vatnsmagn per salernisferð í stað þess að taka stærri málum sem skipta fólk meira máli. Ef ESB breyti ekki um kúrs muni það líða undir lok. 

Spurningin er bara sú hvort lausn Verhofstadts um að ESB skipti sér meira af öðrum málum muni ekki fæla jafn mikið frá og það gerir nú. En ræða hans er dæmigerð fyrir ergelsi ESB-aðildarsinna yfir ástandinu í dag.

Sjá hér: https://www.facebook.com/GuyVerhofstadt/videos/10154774674770016/ 

Samrunaþróun ESB heldur áfram

Samkvæmt viðfestri frétt er ESB nú búið að samþykkja að stofna her. Samrunaþróunin heldur áfram. Hvað skyldu Hollendingar og fleiri sem andæft hafa samrunaþróuninni segja núna?

ESB stofnar landamæragæslu

Íslandsvinur spáir að Ítalía verði næsta stórvandamál ESB

Íslandsvinurinn Lars Christensen spáir því í Fréttablaðinu í dag að Ítalía muni verða næsta stórvandamál ESB. Hann segir að ein af ástæðum lítils hagvaxtar á Ítalíu sé sú að landið sé í myntbandalagi ESB og með evru - sem landið hefði aldrei átt að taka upp.

Daninn og hagfræðingurinn Lars Christensen segir þetta m.a. í grein sinni: 

Ítalía gæti vel orðið næsti höfuðverkur ESB

Fjármálamarkaðir heimsins virðast vera að ná sér eftir fyrsta áfallið vegna niðurstöðunnar úr þjóðaratkvæðagreiðslu Breta um Evrópusambandið .... Hvað varðar Evrópusambandið er hins vegar alltof snemmt að álykta að við séum laus allra mála. Reyndar gæti verið að Brexit sé ekki stærsta áhyggjuefni ESB. Næsta stóra áhyggjuefni gæti verið Ítalía.

Ítalía - 15 ár án hagvaxtar

Ítalía er án nokkurs vafa eitt af þeim hagkerfum í Evrópu sem hafa staðið sig langverst síðasta áratuginn. Undanfarið hefur ótti vegna ástands ítalska bankageirans enn á ný komið upp á yfirborðið og í kjölfar Brexit-krísunnar hefur ítalski forsætisráðherrann Matteo Renzi lagt til meiri háttar björgunaraðgerðir fyrir ítalska bankageirann.

En slíkar áætlanir myndu sennilega stangast á við nýjar reglur ESB sem þýða í raun að slíkar björgunaraðgerðir skuli fyrst og fremst fjármagnaðar af sparifjáreigendum og lánardrottnum frekar en skattgreiðendum, svo að í bili lítur úr fyrir að Renzi geti ekki fengið samþykki frá ESB fyrir nýjum bankabjörgunarpakka. Það breytir hins vegar ekki þeirri staðreynd að ítölsku bankarnir eru í alvarlegum vanda og að hlutabréf í ítölskum bönkum hafa rýrnað um meira en helming að verðgildi á þessu ári.

... Ítalski bankageirinn er í vanda af sömu ástæðu og ítölsk ríkisfjármál eru í klandri – skortur á hagvexti.

Þannig hefur ekki orðið neinn raunverulegur bati í ítalska hagkerfinu síðan 2008. Raunar er verg landsframleiðsla núna að raunvirði næstum 10% minni en hún var í upphafi árs 2008 og það sem er jafnvel enn verra – raunvirði vergrar landsframleiðslu er núna það sama og það var fyrir 15 árum. Fimmtán ár án hagvaxtar – það er raunveruleiki ítalska hagkerfisins.

Það eru ýmsar ástæður fyrir hagvaxtarleysi Ítalíu. Ein er sú staðreynd að Ítalía er í myntbandalagi – evrusvæðinu – sem landið hefði aldrei átt að ganga í. Hin djúpa kreppa á Ítalíu krefst mikillar slökunar á peningamálastefnu – það er að segja Ítalía þarfnast mun veikari „líru“, en Ítalía hefur ekki lengur líruna og þess vegna eru peningamarkaðsskilyrðin of stíf fyrir Ítalíu.

Auk þess er Ítalía þjökuð af alvarlegum kerfisvandamálum – til dæmis stífum vinnumarkaðsreglum og neikvæðri mannfjöldaþróun. Afleiðingin er sú að útlitið er býsna dökkt hvað hagvöxt varðar.

Og þótt hagvöxtur hafi aðeins tekið við sér síðasta árið er ekki hægt að segja að hann sé tilkomumikill og nýjasti órói á mörkuðunum hefur sennilega skaðað ítalskan hagvöxt enn frekar og Ítalía gæti auðveldlega lent í samdrætti á ný á komandi mánuðum ef bankavandamálin stigmagnast.

Á meðan enginn hagvöxtur er til staðar er erfitt að sjá að skuldir einstaklinga og hins opinbera lækki að nokkru marki og þess vegna er mjög líklegt að við munum fljótlega sjá endurnýjaðar áhyggjur af bæði ítalska bankageiranum og ríkisfjármálum. Þess vegna gæti næsti höfuðverkur Evrópusambandsins vel orðið Ítalía.

Hollendingar andsnúnir ESB-samruna

Mark Rutte, forsætisráðherra Hollands, segir að ef ESB héldi áfram í blindni að þróa ESB í átt til samruna og að bandaríkjum Evrópu væru forystumenn sambandsins í afneitun gagnvart þeirri afstöðu margra í Evrópu að ríkin ættu að stjórna áfram evrópskum málefnum. 

En skoðanir um þetta eru skiptar. Sumir telja að ESB muni líða undir lok ef það þróast ekki í átt til sambandsríkis á meðan aðrir segja að þá ætti það dauðan vísan.

Skyldi nokkurn undra þótt Juncker hafi allt á hornum sér.

Sakar útgöngusinna um uppgjöf

Heimssýn ályktar um vanda ESB og afturköllun umsóknar

Heimssýn, hreyfing sjálfstæðissinna í Evrópumálum, bendir á að niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslunnar um útgöngu Breta úr ESB sýni í hnotskurn hinn mikla vanda sem ESB eigi við að etja. Þær aðstæður sem nú hafa skapast, ásamt samþykkt svissneska þingsins um að draga umsókn Sviss formlega og tryggilega til baka, knýi á um að Íslendingar dragi sína umsókn formlega og tryggilega til baka.

Þetta kemur fram í samþykkt framkvæmdastjórnar Heimssýnar frá 29. júní síðastliðnum. Þar segir:

 

Heimssýn, hreyfing sjálfstæðissinna í Evrópumálum, bendir á að niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslunnar um útgöngu Breta úr ESB sýnir í hnotskurn hinn mikla vanda sem ESB á við að etja. Mikil óánægja er um alla Evrópu með ýmislegt í þróun Evrópusambandsins, ekki síst vegna þess samruna sem hefur átt sér stað og þess að völd hafa í æ ríkara mæli verið flutt frá þjóðríkjunum til stofnana ESB í Brussel.

Við þessar aðstæður ætti öllum að vera ljóst hversu fráleitt það er að umsókn Íslands að ESB frá árinu 2009 skuli ekki hafa verið dregin tryggilega til baka líkt og Svisslendingar hafa nýverið gert. Þess vegna hvetur framkvæmdastjórn Heimssýnar til þess að Alþingi Íslendinga, sem hóf þessa vegferð án þess að spyrja þjóðina, samþykki, líkt og svissneska þingið nýlega, að draga umsóknina formlega og tryggilega til baka.