Sérhagsmunir Íslendinga

Þekktur fjölmiðlamaður sem lengi hefur stjórnað umfjöllun um stjórnmál og önnur samfélagsmál í Ríkisútvarpinu býður sig nú fram fyrir lítinn stjórnmálaflokk sem hverfist um hugmyndina að færa vald til Evrópusambandsins, helst með því að gera Íslendinga að þegnum í því félagi.  Af því tilefni segir:

“Flokk­ur­inn vill stokka upp göm­ul kerfi og setja al­manna­hags­muni fram­ar sér­hags­mun­um”

Það hljómar óneitanlega vel við fyrstu sýn.  Þess ber þó að gæta að í augum Evrópusambandsins og allra þess embættismanna eru almannahagsmunirnir hagsmunir fleiri en fjögur hundruð milljóna þegna sambandsins, hvernig sem þeir kunna að vera skilgreindir hverju sinni. 

Skólabókardæmi um sérhagsmuni örlítils minnihlutahóps væru hagsmunir allra Íslendinga.

https://www.mbl.is/frettir/innlent/2021/05/27/sigmar_i_frambod_fyrir_vidreisn/

Allt of flókið lýðræði

Það hefur viljað loða við hóp manna á Íslandi að telja lýðræði aðeins nothæft til þess að skella í atkvæðagreiðslu um afnám lýðræðis.  Að henni lokinni þyrfti ekki að greiða atkvæði framar, nema um smámál. Aðeins þyrfti að gæta að því að stóra atkvæðagreiðslan um valdaframsalið yrði haldin við heppilegar aðstæður, þ.e. þegar hægt væri að ná niðurstöðu í skjóli ringulreiðar og ótta undir lúðrablæstri fjölmiðla sem hallir væru undir hið erlenda vald. 

En lýðræðið ristir dýpra.  Arnar Þór Jónsson hefur rætt það frá ýmsum hliðum og veltir m.a. fyrir sér hvers vegna margir sem þó hafa mikinn áhuga á stjórnmálum forðast að ræða lýðræðið. Arnar Þór segir m.a.:

En hvað veldur þögn annarra, þar á meðal fjölmiðla, um þetta alvarlega mál? Er umræða um veika stöðu íslensks lýðræðis of flókin fyrir þjóð sem vill þó kenna sig við lýðræðislegt stjórnarfar? Getur verið að í landi þar sem enginn skortur er á fólki „með sterka réttlætiskennd“, sem er ófeimið við að tjá skoðanir sínar á öllu milli himins og jarðar, sé lýðræðið sjálft í einhverjum skilningi of flókið viðfangsefni til að það veki áhuga?

Er kannski of flókið að útskýra að landinu eigi að stjórna af mönnum sem þiggja ekki umboð sitt frá fólkinu sem þar býr?

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=114112204191388&id=103482761920999&notif_id=1621730882291295&notif_t=page_followed_contents_awareness&ref=notif

 

 

 

Það andmælir enginn

Einn stjórnmálaflokkanna er í þann mund að hreppa feitan bita.  Arnar Þór Jónsson hefur oft og iðulega skrifað um ýmis grundvallaratriði hins lýðræðislega þjóðskipulags og fleira sem því tengist.  Arnar Þór kemur miklum sannindum í skýr orð og það er áberandi að andmæli heyrast ekki.  Örfáum mönnum finnst Arnar Þór bera seiga bita á borð, en í stað þess að takast á við bitana hafa þeir mælst til þess að Arnar Þór þegi.  Það má túlka sem staðfestingu á réttmæti málflutnings Arnars Þórs. 

Sjálfsagt hefðu margir stjórnmálaflokkar viljað fá Arnar Þór á listann sinn.  Þeir hafa nú þann kost að finna aðra frambjóðendur sem líka hafa skýra sýn á lýðræði, fullveldi þjóðarinnar og efnahagslegan tilverugrundvöll Íslands.  Heimssýn óskar þeim góðs gengis í þeirri leit. 

https://www.visir.is/g/20212108930d/hid-o-hja-kvaemi-lega-sam-hengi-laga-og-sam-fe-lags?fbclid=IwAR2JWaPsRYFth9fHMdzbG8XRKEsdJdgWD8jJGZH_mqok_tDq13SoUz9H0e4

Eru fleiri sem skilja hlutverk Alþingismanna?

Vatnaskil urðu í íslenskri stjórnmálaumræðu í tengslum við orkulagabálk Evrópusambandsins.  Yfirgnæfandi meirihluti stuðningsmanna allra stjórnmálaflokka var andvígur því að vald í orkumálum yrði fært til útlanda. Engu að síður samþykkti Alþingi að gera það.  Aldrei komu fram haldbær rök fyrir þeirri ákvörðun.  Skýjum hærra flugu undarlegar fullyrðingar um að það væri ekki hægt að neita, því þá mundi eitthvað hræðilegt gerast.  Fólk á meginlandi Evrópu mundi hætta að borða fisk ofan af Íslandi eða að hann yrði látinn úldna í tolli, Ísland yrði rekið úr Evrópusöngvakeppninni og annað í þeim dúr.  Allt var það þvæla.

Þessi undarlega orkulagaumræða varpaði ljósi á þá kreppu sem Ísland er komið í.  Sífellt fleiri lög eru sett án raunverulegrar aðkomu lýðræðislega kjörinna manna, fulltrúa sem einhver tengsl hafa við Ísland og hægt er að kalla til ábyrgðar.  Það er stórkostlegt vandamál sem verður að taka á. 

Núna stefnir í að Sjálfstæðisflokkurinn eignist frambjóðanda sem lítur svo á að hlutverk löggjafa sé ekki bara að gæta þess að valda ekki hneykslun, heldur líka, og fyrst og fremst, að setja landsmönnum lög.

Það eru líka lýðræðissinnar í öðrum stjórnmálaflokkum, jafnvel þeim sem segjast vilja færa stjórnvaldið til útlanda.  Er ekki kominn tími til að þeir fari á fætur?

Hagsmunir alþýðu felast í fullveldi þjóðarinnar og lýðræði

 

Fyrsti maí er baráttudagur verkalýðsins.  Sú barátta hefur tekið á sig ýmsar myndir og er víða.  Vinnulaun og ýmis önnur réttindi eru tryggð með samningum, en líka með löggjöf.  Færa má rök fyrir því að löggjöf í þeim málum víki aldrei langt frá því sem gerist í nágrannalöndunum, hvernig sem staðið er að henni.  Með öðrum orðum er ekki víst að miklu muni hvort reglur um vinnuvernd eru skrifaðar með hliðsjón af handriti í Osló, Ottawa eða Brussel.     

Á hinn bóginn verður ekki á móti mælt að kjör allrar alþýðu á Íslandi byggja á skynsamlegri nýtingu náttúruauðlinda og hún lýtur stjórn kjörinna manna á Íslandi.  Deilt er um ýmislegt varðandi þá stjórn, en óþarfi er að deila um að ef stjórnvaldið væri annars staðar en á Íslandi kæmi að því fyrr eða síðar að auðlindirnar yrðu fyrst og fremst nýttar öðrum til hagsbóta en fólkinu sem byggir landið.  Erlend stjórnvöld þyrftu aldrei að hirða um endurkjör og umræða um hvað mætti betur fara í stjórninni væri til lítils.  Þess í stað mundu menn ræða um hvernig ætti að ráðstafa molunum sem reglur hins erlenda valds mundu úthluta Íslendingum.

Um hríð voru ýmis samtök launþega höll undir hið erlenda vald, líklega mest vegna misskilnings eða gremju sem stundum nær að dafna í skugga hins hversdagslega þjarks.  Sá tími er blessunarlega liðinn og kemur vonandi aldrei aftur.  Vonandi mun íslensk alþýða gera sér grein fyrir að velsæld hennar og framtíð byggjast á að Íslandi sé stjórnað af einstaklingum sem þiggja umboð sitt hjá þjóðinni sjálfri.