Þverpólitísk samstaða gegn orkupakkanun

Meirihluti þjóðarinnar tekur afstöðu gegn orkupakkanum. Áberandi stjórnmálamenn úr öllu pólitíska litrófinu taka afstöðu gegn orkupakkanum. Nú síðast bættist Sturla Böðvarsson, fyrrverandi ráðherra Sjálfstæðisflokksins og forseti Alþingis, í hóp fyrrverandi ráðherra úr Sjálfstæðisflokki, Vinstri grænun, Framsóknarflokki og úr hópi jafnaðarmanna.

Andstaðan við orkupakkann, eins flókinn og hann virðist vera við fyrstu sýn, er í raun megn. 

Samþykkt hans þýðir hættu á að við séum að kasta frá okkur fjöreggi þjóðarinnar.Við þurfum óskoruð yfirráð yfir orkumálum hér á landi ekki síður en sjávarútvegsmálum. Fólk er smám saman að gera sér grein fyrir því.  

Óforsvaranlegt að samþykkja orkupakkann

Skoðanakúgun í Samfylkingunni?

Fregnir berast af því að mismunandi skoðanir varðandi orkupakkann margfræga séu ekki liðnar í Samfylkingunni. Til er umræðuvefur á vegum flokksins þar sem ætlunin var að gefa flokksfólki kost á að skiptast á skoðunum og ræða málin. En ekki orkumálin.

Viðri einhver efasemdir um orkupakkann mætir viðkomandi þvílíkur fúkyrðaflaumur og skammir sem ekki er hægt að verjast með öðru en draga sig út úr umræðunni. Þetta kemur svo sem ekki á óvart miðað við það að til langs tíma hefur aðeins ein skoðun varðandi ESB verið liðin í flokknum. Það er þó athyglisvert að það séu talsverðar efasemdir meðal Samfylkingarfólks um orkupakkann, eins og komið hefur fram á umræðuvef flokksins og í því að fyrrverandi ráðherrar Samfylkingar og Alþýðuflokks vara við samþykkt orkupakkans. 

Opin og frjáls skoðanaskipti eru forsenda virks lýðræðis. Það er því hægt að hafa samúð með Össuri Skarphéðinssyni þegar hann kvartar yfir skömmum sem hann hefur fengið yfir sig á netinu. Honum ætti að vera í lófa lagið að draga úr slíku í sínum heimahögum og gera umræðuna opnari og málefnalegri í Samfylkingunni með því að leyfa andstæðingum orkupakkans að tjá sig án þess að fá yfir sig ómálefnalegan fúkyrðaflaum.

Varðandi þessa umræðu er hins vegar spurningin hvort umræða af þessu tagi geti orðið opin og frjáls þegar annars vegar stenda einstaklingar í lítt skipulögðum hreyfingum og hins vegar sameinað ríkisvaldið hér á landi, stór hagsmunasamtök hér innanlands, ríkisstjórnir annarra landa og samband á borð við ESB. Miðað við þetta ójafna valdahlutfall í umræðunni er það stórfrétt að meirihluti landsmanna skuli vera andvígur orkupakkanum. 

En ræður hér vilji lýðsins eða verða það innlendar og erlendar valdastofnanir sem keyra sinn vilja í gegn?