Er íslensk stjórnsýsla að koma okkur í IPA-ógöngurnar?

Umræðan um IPA-styrkina einkennist annars vegar af mismunandi afstöðu til ESB-aðildar og hins vegar af samblandi af hefðbundinni íslenskri löghyggju sem enn glittir í þrátt fyrir allt - og hreinræktaðri tækifærismennsku.

Þeirri kenningu hefur heyrst fleygt að ástæðan fyrir þeim ógöngum sem IPA-styrkirnir eru komnir í sé stjórnlítil sókn sumra forystumanna stofnana og í stjórnsýslunni í það fé sem hægt er að fá í gegnum styrkveitingarnar. Þess vegna hafi verið tekið af skarið og efnt til útgjalda út á væntanlega styrki án þess að þeir hafi verið í hendi. Enn fremur hafi aðrir treyst á að þeir samningar sem búið var að undirrita myndu halda. 

Ef fyrri hluti kenningarinnar er réttur hefur styrkja- og aðlögunarferlið að ESB aðeins orðið til óþurftar fyrir íslenskt stjórnkerfi og heldur gert vinnubrögðin í íslenskri stjórnsýslu verri ef eitthvað er.

Hvar liggur ábyrgðin ef stjórnsýslan hefur hagað sér með svo óábyrgum hætti? Því heyrist fleygt að hún liggi fyrst og fremst í utanríkisráðuneytinu sem sérfræðiráðuneyti í þessum efnum - og þá hjá fyrrverandi utanríkisráðherra.

Slæmt er ef rjómi íslenskrar stjórnsýslu hefur þannig kolfallið á meintum ESB-prófum í fyrirmyndar stjórnsýslu.