Nei, Ágúst Ólafur, þetta er tómur misskilningur

Maður er nefndur Ágúst Ólafur Ágústsson.  Ágúst Ólafur sat á Alþingi um hríð og á sér þá heitu ósk að Evrópusambandið stjórni Íslandi.  Hann telur að þá lagist margt af því sem hann telur að þurfi að laga.  

Ágúst Ólafur ferðast milli fjölmiðla til að dásama Evrópusambandið. Hann ræðir m.a. sjávarútveg og hefur komist að því að það sé í góðu lagi að Evrópusambandið stjórni honum, vegna þess að það sé svo langt síðan útlendir togarar voru við Ísland og vegna þess að núverandi reglur sambandsins séu Íslandi að einhverju leyti hagfelldar. 

Af þessu tilefni þurfa Íslendingar að hafa þetta í huga:

1. Stórþjóðir Evrópu hafa mörg hundruð ára veiðireynslu af Íslandsmiðum og mun meiri veiðireynslu af djúpmiðum en Íslendingar. Svo vill til að þær ráða nú Evrópusambandinu. 

2. Núverandi reglur Evrópusambandsins eru fjarri því að vera sniðnar að hagsmunum Íslendinga. Ef Evrópusambandið hefði fengið að ráða hefðu Íslendingar t.d. ekki fengið marga makrílsporða, kannski engan.

3. Evrópusambandið breytir reglum sínum um fiskveiðar þegar því hentar. Þegar það gerist verður Ágúst Ólafur ekki spurður álits og álit sendimanns örþjóðar í sambandinu fer rakleitt í ruslið. 

4. Það er engin leið að meitla neitt í stein hvað varðar samskipti við stórveldi á borð við Evrópusambandið. Atburðir síðustu vikna sýna að samningar eru bara virtir þegar það hentar og hægur vandi er að knýja fram hvaða breytingar sem er á gildandi samningum.  

5. Stjórnendur og almenningur í Evrópu mun fyrr eða síðar spyrja hvort það sé sanngjarnt að örþjóð sitji ein að auðlind á borð við gjöful fiskimið.  Evrópusambandið mun þá sjálft úrskurða til samræmis við svarið við þeirri spurningu.  

Ágúst Ólafur verður líklega rithöfundum framtíðar að persónufyrirmynd. 

 

 

Segir utanríkisráðherra af sér?

Einn af furðulegri gjörningum utanríkisráðherra er að skuldbinda Ísland til að framfylgja titeknum atriðum í utanríkisstefnu sambandsins, þar á meðal refsiaðgerðum.  Tengill á samninginn fylgir hér að neðan.  Skuldbinding þessi vekur upp áleitnar spurningar:

Hvaða umboð hafði ráðherra til þessa gjörnings?  Heldur ráðherra að hann sé einvaldur í utanríkismálum Íslands?  

Hvaða hag hafa Íslendingar af því að láta munstra sig á sökkvandi fley stríðsóðra Evrópumanna?

Er þetta lýðræðið sem ráðherra talar í sífellu um, þegar kemur að því að selja Ísland í hendur Evrópusambandsins?   

https://www.eeas.europa.eu/eeas/joint-statement-strengthening-eea-foreign-and-security-policy-cooperation_en

https://www.stjornmalin.is/?p=25112

Erna og Vigdís taka sprettinn

Erna Bjarnadóttir og Vigdís Hauksdóttir eiga marga ágæta spretti í samtölum undanfarna daga.  Á Ernu var att 3 Evrópukörlum á Samstöðinni, en dugði það þó ekki.  Vigdís fékk einn þeirra til samtals á Bylgjunni og endurtók hann sönginn af Samstöðinni, sem margoft hefur verið hrakinn.

Inntakið í málflutningi Evrópusinna þessa dagana er að Íslendingum muni aukast öryggi með því að ganga undir fána stórveldis sem á í blóðugu stríði við mesta kjarnorkuveldi heims, stríði sem BNA gafst upp á, en Evrópuveldin vilja halda áfram. 

Þá lofar Evróputrúboðið fullt af ódýru lánsfé ef Ísland gengur sambandinu á hönd. Ekki verður lengur tölu komið á þann fjölda hagfræðinga sem bent hafa kurteislega á að það standist enga skoðun.  Nægir að nefna greinar Ragnars Árnasonar, prófessors, í því sambandi.  

https://www.visir.is/k/95952802-584b-48d8-a5d4-8e83486ae3c2-1755109449333/kostir-og-gallar-inngongu-i-esb

https://samstodin.is/clips/esb-eda-ekki-esb/

Osturinn í Snæfellsjökli

Hvað ef sú saga kæmist á kreik að Snæfellsjökull væri fullur af osti?  Ef borað væri nógu djúpt kæmust menn í svo miklar birgðir að allir Íslendingar gætu borðað sig metta um ókomna tíð. 

Væri ekki rétt og jafnvel lýðræðislegt að bora til að ganga úr skugga um það?  Jafnvel þótt það kostaði milljarð? 

Svari þessu hver sem vill, en hliðstæðan við Evropusambandið er augljós, að þvi frátöldu að kostnaður við aðildarferlið er mun meiri en að bora í Snæfellsjökul í leit að osti.  Það kostar nefniega tugi milljarða, ef ekki hundruð milljarða að hafa herdeildir hálaunamanna um allan bæ á öllum sviðum allra ráðuneyta árum saman í vinnu við að funda og rýna í íslensk lög og vel á annað hundrað þúsund síður af Evrópulögum. 

Aðild að Evrópusambandinu felur í sér að gangast undir lög Evrópusambandsins, eins og þau eru í dag og eins og þau verða á morgun.  Það er eins ljóst og allt í sambandi við ost undir Snæfellsjökli. 

 

 

 

 

 

Froða umboðsmannanna

Þessa dagana talar lítill, en hávær, hópur í sífellu um að Íslendingar séu svo líkir íbúum Evrópusambandsins, að sambandið þurfi að ráða Íslandi. 

Í fyrsta lagi er það svo að þótt margir Íslendingar séu svipaðir á svipinn, eða litinn, og margir í Evrópusambandinu og hafi jafnvel svipaðar hugmyndir um lífið og tilveruna, að einhverju leyti, felast ekki í því nein rök fyrir því að Evrópusambandið eigi að ráða yfir Íslandi. 

Í öðru lagi er ekki augljóst að íbúar Rúmeníu og Búlgaríu, sem eru í Evrópusambandinu, séu að neinu leyti líkari Íslendingum en t.d. Norðmenn, Bretar, eða íbúar N-Ameríku, sem ekki eru þegnar sambandsins.  Raunar er það svo að meirihluti íbúa Evrópusambandsins er ósammála Íslandingum um grundvallaratriði á borð við hernað í A-Evrópu.  Svo er atvinnulíf á Íslandi verulega frábrugðið helstu atvinnuvegi í iðnríki á borð við Þýskaland, sem mestu ræður í sambandinu.

Allt er þetta froða umboðsmanna hins erlenda valds sem Halldór Kiljan Laxness ræddi eftirminnilega og Jón Bjarnason rifjar upp:

https://timarit.is/page/4306959#page/n0/mode/2up

https://jonbjarnason.blog.is/blog/jonbjarnason/entry/2316845/

Málefnalegt? Já, ef málefnin skipta engu máli

Málefnalegt? Já, ef málefnin skipta engu máli!

Ný grein Vilhjálms Bjarnasonar sýnir hvernig hægt er að stilla upp "málefnalegri" umræðu um ESB-aðild, en forðast kjarna málsins.

Málefnalegheit sem leiða á villigötur
Sumir bera orðið málefnalegt eins og heiðursmerki, jafnvel þegar farið er í ferðalag í langt í burtu frá meginatriðum. Vilhjálmur fær hrós fyrir yfirvegun og ró, en þegar textinn er rýndur sést að hann víkur umræðunni í allar áttir nema þær sem mestu skipta.

Frá frjálsri verslun… til alls annars

Greinin hefst á almennum vangaveltum um frjálsa verslun. Þar er þægilegt að ræða mjólkuriðnað, veitingarekstur, bankastarfsemi og happdrætti, án þess að fara í það hvað ESB-regluverk þýðir í raun fyrir þessa geira.

Hornsteinn ESB er fjórfrelsið, frjáls för vöru, þjónustu, fólks og fjármagns en bandalagið er líka tollabandalag með sameiginlega ytri tolla og viðskiptastefnu gagnvart ríkjum utan þess. Aðild myndi þýða að Ísland afsalaði sér sjálfstæðri ákvörðun um viðskiptastefnu. Jafnframt féllu niður fríverslunarsamningar við önnur lönd eins og t.d. Kína, við aðild.

Villurök um eftirgjöf fullveldis

Vilhjálmur heldur því fram að aðild að ESB jafngildi þeirri eftirgjöf fullveldis sem Ísland hefur þegar samþykkt gagnvart alþjóðastofnunum. Þetta stenst ekki. Aðild að hefðbundnum stofnunum, eins og Sameinuðu þjóðunum eða Alþjóðaviðskiptastofnuninni, felur í sér afmarkaðar skuldbindingar og ríkið heldur fullri stjórn á öðrum sviðum. Aðild að ESB er hins vegar víðtæk og kerfisbundin: löggjafarvald á fjölmörgum málefnasviðum flyst til ESB-stofnana og Ísland yrði bundið af meirihlutaákvörðunum, jafnvel gegn eigin vilja. Þetta er gjörólíkt bæði að umfangi og fyrst og fremst eðli.

Rammað inn til að hljóma skynsamlega

Í greininni er andstaðan við tilteknar aðgerðir kölluð "klikkun". Það er þekkt aðferð að staðsetja eigin málstað sem skynsamlegan og mótmæli sem órökvísar tilfinningasprengjur. Þannig skapast huglægt samband milli ESB-andstöðu og þess að vera "út úr kortinu". En það er ekki röksemd heldur merkimiði.

Útúrdúrar sem taka fókusinn
Í stað þess að ræða áhrif aðildar á fullveldi, regluverk og samningsstöðu, fer greinin í löng dæmi úr innlendu lífi og óskyldan samanburð. Það hljómar málefnalega en snýr umræðunni frá kjarna málsins.

Af hverju þetta skiptir máli

Þegar umræðan er flutt frá meginatriðum yfir í vel pakkaðar útsnúningaröksemdir, missir almenningur af tækifæri til að vega og meta raunverulegar afleiðingar aðildar. Ef við ætlum að ræða aðild Íslands að ESB, verðum við að ræða hana á beinum forsendum: um regluverkið, fullveldið og samningsstöðuna og muna að ESB er bæði innri markaður með fjórfrelsið sem hornstein og tollabandalag með sameiginlega viðskiptastefnu gagnvart ríkjum utan þess.

Þrettán ára þögn segir meira en mörg orð

Formleg skjöl segja sína sögu, jafnvel þegar þau eru orðin gömul.

Síðustu rýniskýrslur ESB fyrir Ísland voru uppfærðar í mars 2012, að minnsta kosti samkvæmt (lögnu) óvirkri vefsíðu ESB um aðildarviðræður Íslands við sambandið. Síðan þá hefur ekkert nýtt skjalfest mat farið fram á því hvernig íslenskt regluverk passar við regluverk ESB.

Á þessum þrettán árum hefur ESB-regluverkið breyst verulega. Ef hefja ætti viðræður að nýju, þyrfti því að endurvinna flesta samningskafla frá grunni.

Þetta þýðir að hugmyndir um þjóðaratkvæði "til að klára viðræðurnar" byggja í raun á gömlum og úreltum forsendum. Slíkt þjóðaratkvæði væri ekki um að ljúka hálfkláruðu verki, heldur um að byrja nýtt aðildarferli.

Frá skuldagreiðslum til tollamúra – saga smáríkis

ESB er að innleiða CBAM, kolefnisgjöld á innflutning frá löndum utan tollabandalagsins. Á blaði er þetta loftslagsaðgerð, en í framkvæmd getur hún orðið tollaamúr. Nú er Brussel í ferli að leggja verndartolla á kísiljárn frá EFTA-ríkjum, þar á meðal Íslandi. Flestir telja það brjóta EES-samninginn, þó sambandið telji þetta "lögmæt" að eigin mati.

Þetta minnir óþægilega á Icesave-deiluna: réttlætt sem lögmæt aðgerð gagnvart smáríki, en í reynd notað til að knýja Ísland til eftirgjafar. Munurinn er sá að þá var krafist skuldagreiðslna, nú er þrýst með tollum sem skerða þjóðartekjur.

Þetta má orða á ýmsa vegu og skreyta með fallegum frösum, en í grunninn er málið einfalt: við erum sett til hliðar þrátt fyrir EES-samninginn. Ef þetta er virðingin sem samningurinn fær, verðum við að spyrja: viljum við halda áfram í leik þar sem reglurnar breytast þegar Brussel hentar?