Ástćđa ţessara skrifa er sú ađ í kosningabaráttunni er svo ađ skilja á ýmsum frambjóđendum ađ allt vćri gott – viđ hefđum jafnvel sloppiđ viđ hrun – ef viđ hefđum haft evru.

Ţá segir Ögmundur:

Einstök lönd og svćđi innan ţeirra geta orđiđ fyrir sveiflum og lent í ţrengingum, óháđ gjaldmiđlinum. Ţar međ er ekki sagt ađ gjaldmiđillinn skipti engu máli, ađ smáum gjaldmiđli sé ekki hćttara viđ ađ verđa leiksoppur spekúlanta en stórum gjaldmiđli. Ađ sama skapi ađlagar stór gjaldmiđill sig ekki eins auđveldlega ađ svćđisbundnum ađstćđum og jafnar ţví ekki félagslegar sveiflur, svo sem atvinnuleysi, ţegar gjaldmiđillinn hćttir ađ vera spegill á veruleikann, eins og smár gjaldmiđill getur gert.

Ţetta kemur upp í hugann ţegar hlustađ er á málflutning ađdáenda Evrópusambandsins, sem telja ţađ vera allra meina bót ađ ganga í ESB og taka upp evru. Sumir ganga svo langt ađ segja ađ Íslendingar hefđu sloppiđ viđ hrun ef ţeir hefđu haft evru sem áđur segir. Ekki sluppu Írar, Kýpverjar, Portúgalar, Grikkir, Spánverjar... Ţeir hafa ţó evru.

Ţeir sem halda slíkum málflutningi til streitu eru auđvitađ ađ berja höfđinu viđ steininn. Og allir vita hvernig ţađ fer međ höfuđiđ.