Hjörtur og Carl á Kálfskinni

Á þeirri tíð er Íslendingar lærðu dönsku af amerískum myndablöðum var saga af manni sem átti sér tvíþætta vörn í máli um brotna diska.  Í fyrsta lagi hefði hann alls ekki fengið diska að láni og í öðru lagi hefðu diskarnir verið sprungnir þegar hann fékk þá að láni.

Samtal Hjartar J. Guðmundssonar og Carls Baudenbacher á síðum Morgunblaðsins minnir á ofanritaða sögu og hefur samtalið fengið minni athygli en tilefni er til.  Í hugmyndaheimi EES mynda EFTA og Evrópusambandið tvær jafnar stoðir.  Þegar í ljós kemur að þær eru ekki jafnar þarf að útskýra.  Verður sú umræða öll á dýptina, því í ljós kemur að þær eru i fyrsta lagi jafnar og í öðru lagi ekki jafnar.    

Að áeggjan Hjartar hefur Carl bæði viðurkennt og reynt að útskýra stöðuna.  Hún er í stuttu máli sú að EFTA-menn séu svo miklir fúskarar og aular að alvöru menn í Evrópusambandinu geta ekki, sóma síns vegna, tekið mark á þeim.  Hið margrómaða tveggja stoða kerfi í EES-samstarfinu er semsagt þannig að þegar Evrópusambandsstoðin nennir EFTA-stoðinni ekki lengur, þá er það Evrópusambandið sem ræður.

Það var auðvitað barnaskapur frá upphafi að halda að tveggja stoða kerfið væri annað en tímabundin sjónhverfing, ætluð til að smyrja vélina sem átti að hjálpa Evrópusambandinu að éta EFTA.

https://www.mbl.is/mogginn/bladid/grein/1810338/