Benedikt á hlaupum frá eigin stefnu

Það er undarlegt að fylgjast með því hvernig stefna Viðreisnar í gjaldmiðlamálum sveiflast til og frá og veldur ruglingi meðal frambjóðenda og kjósenda.

Fyrir kosningabaráttuna var það evran sem gilti hjá Viðreisn.

Í upphafi kosningabaráttu var Viðreisn allt í einu komin með myntráð sem allsherjarlausn (því hefur reyndar verið hafnað sem leið fyrir Ísland af málsmetandi aðilum eins og fram hefur komið).

Ekki vildi betur til en svo í nýlegum umræðuþætti að forsætisráðherraefni Pírata, Smári McCarthy, hélt að Íslendingar hefðu verið með myntráð og að það hefði ekki gefist vel.

Í umræðuþætti í sjónvarpinu í kvöld var Benedikt Jóhannesson á harðahlaupum frá myntráðinu og sagði að fastgengi eins og hjá Dönum væri lausnin. Reyndar var ekki alveg ljóst hvort hann héldi að Danir hefðu verið með myntráð.

Það verður fróðlegt að fylgjast með næstu snúningum í kringum myntráðsumræðu Viðreisnar.

Faðir evrunnar boðar útför hennar

Otmar Issing, einn af helstu forkólfum þýska seðlabankans, einn af aðalhönnuðum evrusamstarfsins og fyrrum fulltrúi í stjórn seðlabanka evrunnar, segir evruna vera að hruni komna, eins og fram kemur í vb.is í dag. Þar er vitnað í The Telegraph, sem aftur vitnar í langt viðtal við Issing í vefritinu Central Banking.

Það er ekki bara Jón Baldvin, fyrrum helsti forvígismaður ESB-aðildar Íslands, sem hefur gefið ESB og evruna upp á bátinn. Helstu hugsuðir á bak við evruna eygja ekki lengur neina von fyrir hana. Það sem er athyglisvert er að þessir hagfræðihugsuðir höfðu margir hverjir enga trúa á evrunni í byrjun, eins og lagt var upp með verkefnið, heldur neyddust þeir til að fylgja ákvörðunum stjórnmálamanna, ekki síst í Þýskalandi og Frakklandi, sem keyrðu málið ákaft áfram.

Otmar Issing, einn af feðrum evrunnar, segir það aðeins tímaspursmál hvenær samstarfið á núverandi formi springur í loft upp. Evrusamstarfið muni ekki þola neina efnahagserfiðleika, ekkert fremur í framtíðinni en það hefur gert undanfarin ár.

Fjöldamótmæli gegn græðgi fyrrum ESB-framkvæmdastjóra

Hátt í hundrað þúsund manns hafa skrifað undir áskorun þar sem mótmælt er græðgi og siðleysi José Manuel Barroso, fyrrverandi forseta framkvæmdastjórnar ESB, en hann þiggur drjúg eftirlaun frá ESB um leið og hann þiggur svimandi fjárhæðir fyrir nýja stöðu hjá fjármálafyrirtækinu Goldman Sacshs. Það eru ekki síst samtök starfsmanna ESB sem hafa mótmælt þessu.

Þessi fyrrum helsti forkólfur ESB, sem fékk sem svarar ríflega þremur milljónum króna á mánuði í starfi hjá ESB og svo tvær milljónir á mánuði í eftirlaun til að byrja með, lætur sér fátt um finnast. Það er þó ekki aðeins græðgin sem fólk mótmælir í þessu heldur einnig það siðleysi og hagsmunaárekstrar sem það getur falið í sér að svo háttsettur embættismaður hjá ESB sé orðinn innanbúðarmaður í þessu stóra fjármálafyrirtæki.

Sjá m.a. hér og hér og hér.

Vilja svipta Barroso eftirlaununum

Bókhaldssvindl og vantraust í garð ESB

Klaus-Heiner Lehne, sem fer fyrir endurskoðun Evrópusambandsins, segir að Evrópusambandið og stofnanir þess hefðu glatað trausti íbúa sinna í framhaldi af efnahagsörðugleikum, innflytjendavandamálum og eftirmálum þjóðaratkvæðagreiðslu Breta um að yfirgefa sambandið. Hann segir: „Fólk getur ekki einu sinni byrjað að treysta okkur ef það trúi því ekki að við séum að passa upp á peningana þeirra“ sagði Lehne á blaðamannfundi þar sem skýrsla um svindl með peninga ESB var kynnt.

Í skýrslunni kemur fram að Evrópusambandið greiddi um 700 milljörðum of mikið fyrir þjónustu á árinu 2015. Fram kemur að styrkir voru greiddir fyrirtækjum í Tékklandi, Ítalíu og Póllandi vegna verkefna sem þegar höfðu verið flokkuð sem óhæf til styrkja.

Samkvæmt skýrslunni eru fjármunir, sem varið er á rangan hátt, ofgreiddir eða rangt farið með á annan hátt, 3,8% af fjárhagsáætlun sambandsins.

Fjármunir þeir sem Evrópusambandið hefur úr að spila eru um eitt prósent af landsframleiðslu Evrópu ríkjanna og sambandið kostar hvern íbúa Evrópu um 285 evrur, eða 36.000 íslenskra krónur á ári.

Þetta kemur fram á ruv.is.

Þorskstofninn hrynur undir ESB-fiskveiðistjórn

Vísindamenn telja að þorskstofninn í Eystrasalti sé að miklu leyti hruninn eftir stjórn ESB á fiskveiðunum. Vísindamenn ráðlögðu 90 prósenta niðurskurð til að bjarga stofninum í danskri og þýskri lögsögu. Sjávarútvegsráðherrar Evrópusambandsins ákváðu hins vegar á fundi í nótt að minnka þorskkvótann á á vestursvæði Eystrasalts um 56 prósent á næsta ári. 

 

RUV.is greinir svo frá:

 

Karmenu Vellu, fiskimálastjóri í framkvæmdastjórn ESB, lagði til að þorskkvótinn yrði skorinn niður um 88 prósent á vestursvæðinu, en segist hafa orðið að fallast á málamiðlun. Samtök sjómanna í á Jótlandi mótmæla niðurskurðinum harðlega, að sögn danskra fjölmiðla. Esben Lunde Larsen matvælaráðherra er gagnrýndur fyrir frammistöðu sína við að verja kvótann og þá ekki síst fyrir að segja að Danir hafi unnið hálfa sigur með því að kvótinn hafi ekki verið skorinn meira niður.

Í austurhluta Eystrasalts verður þorskkvótinn minnkaður um fjórðung.

Það eru 28 pakkar til að kíkja í!

Það var fróðleg umræða í kosningaútvarpi RUV í kvöld. Þar var það einungis fulltrúi Samfylkingar sem tjáði sig ótvírætt um að vilja Ísland inn í ESB. Fulltrúar annarra flokka voru annað hvort á móti eða voru óvissir og vildu sumir kíkja í pakkann. Benti þá fulltrúi eins flokksins á að það væri óþarfi að setja eitthvert flókið ferli í gang svo hægt yrði að kíkja í pakkann því þeir pakkar sem hægt væri að kíkja í væru jú 28. Það væri nóg að kanna stöðuna í þeim 28 ríkjum sem eru aðilar að ESB (27 þegar Bretar verða farnir út). 

Þegar pakkarnir eru skoðaðir kemur í ljós gífurlegur lýðræðishalli þar sem vald hefur verið fært frá ríkjunum til embættismanna og stjórnenda í Brussel. Það sjáum við meðal annars á því hvernig tekið hefur verið á málefnum Grikklands, Spánar, Portúgals, Írlands og fleiri jaðarríkja evrunnar sem lent hafa í fjárhagserfiðleikum. Þar miða björgunaraðgerðir ekki síst við það að bjarga þeim þýsku bönkum sem lánað hafa til jaðarlandanna.

Þegar haldið er áfram að kíkja í pakkana sést t.d. að atvinnuleysið er að meðaltali um 10% og allt að þrjátíu prósentum í tveimur löndum. 

Og þegar nánar er skoðað sést að lönd sem eru aðilar að ESB þurfa að undirgangast sameiginlega sjávarútvegsstefnu ESB þar sem endanlegt vald í þeim málaflokki er fært til Brussel.

Reynsla ýmissa minni ESB-ríkja til þessa og fyrirkomulag sjávarútvegs- og annarra auðlindamála ætti að vera víti fyrir Íslendinga til að varast.

Könnunarviðræður eru blekking

Gluggað er í bók Jóns Torfasonar, Villikettirnir og vegferð VG: „Samfylkingin mátti ekki heyra á slíkt minnst enda er ekkert til sem heitir „könnunarviðræður,“ slíkt tal er aðeins fyrirsláttur. Annað hvort er sótt um aðild í þeim tilgangi að ganga í ESB eða menn setjast niður og lesa sáttmála sambandsins og samþykktir til að kynna sér hugmyndafræði og skipulag þess og geta þá metið hvort þeim lýst vel eða illa á. Umsóknarlönd geta ekki samið um að breyta reglum ESB, aðeins um það hversu hröð eða hæg aðlögunin skuli vera. Allt tal um „könnunarviðræður“ er því út í hött, byggist annað hvort á vísvitandi blekkingum eða mikilli vanþekkingu.“ Úr Villikettirnir og vegferð VG, eftir Jón Torfason, útgefið haustið 2016. 

Það er um þetta að segja: Kosning um áframhaldandi viðræður er af svipuðum meiði og könnunarviðræður. Þar byggist umræðan "annað hvort á vísvitandi blekkingum eða mikilli vanþekkingu."

 

Ósk um viðræður er ósk um aðild - en þjóðin er á móti aðild

Til að viðræður um aðild að ESB geti farið fram þarf að sækja um aðild að ESB. Ósk um aðild felur í sér vilja til að ganga í ESB. Viðræður fela þá það í sér hvernig aðlaga eigi regluverk umsóknarlands að regluverki ESB. Þetta liggur fyrir.

Ísland sótti um aðild að ESB árið 2009. Viðræður um aðild á grundvelli þeirrar umsóknar sigldu fljótlega í strand meðal annars vegna þess að Íslendingar sætta sig ekki við að Brussel nái yfirráðum yfir auðlindum Íslands. Skilyrðin sem Alþingi setti í umsókninni hindruðu frekari viðræður.

Þjóðin vill ekki gerast aðili að ESB. Það er því algjörlega á skjön við eðlilegan framgangsmáta að halda áfram viðræðum um aðild að ESB. 

Ef einhver vilji er til að endurlífga umsóknina og setja viðræður í gang er það jafnframt yfirlýsing um að falla frá þeim skilyrðum sem Alþingi setti í samþykktina um umsókn frá 2009. Það yrði yfirlýsing um að Íslendingar ætluðu að fela embættismönnum í Brussel úrslitavald við stjórn mikilvægra auðlindamála á og í kringum Ísland. Hver vill það?