Icesavefólkið vill inn í ESB

Sömu menn og vildu að þjóðin borgaði Icesave-kröfurnar, þótt hún skuldaði þær ekki, vilja nú að Ísland sé áfram ESB-umsóknarríki. Svo segir Ósk Bergþórsdóttir húsmóðir í grein í Morgunblaðinu 10. mars síðastliðinn.

 

Ósk segir þar enn fremur:

 

Flest munum við hvernig ástandið var á Íslandi á allra síðustu árunum fyrir bankahrunið. Þá furðaði hinn dæmigerði Íslendingur sig oft á því sem fram fór í viðskiptalífinu. Bráðungir menn voru skyndilega skráðir eigendur milljarða króna hlutafjár í stórum almannahlutafélögum. Fyrirtæki helstu höfðingjanna keyptu spútnik-félög hvert af öðru, jafnvel sama félagið margoft og hækkaði það í verði í hverjum viðskiptum. Alltaf reyndist einhver banki vera nálægur til að fjármagna æfingarnar. Stærstu fyrirtækin söfnuðu óskiljanlegum skuldum og þóttu því vænlegri lántakendur sem skuldirnar margfölduðust hraðar. Margt venjulegt fólk átti bágt með að skilja þetta. En skilninginn vantaði ekki annars staðar og þar hikuðu menn ekki við að sannfæra venjulega Íslendinga um að í viðskiptalífinu væri allt gull sem glóði. Úr háskólunum kom lofsöngurinn um snillingana, fræðimennirnir klöppuðu hrifnir með, allskyns forsvarsmenn út atvinnulífinu drógu ekki af sér og heill stjórnmálaflokkur lagðist flatur. Þjóðþekktir rithöfundar og listamenn dásömuðu útrásarhöfðingjana. Allir sameinuðust svo um að níða þá fáu sem voru grunaðir um að vera ekki á bandi útrásarvíkinganna.

 

Lofsöngskórinn kom aftur

Útrásarspilaborgin hrundi. En þá mætti lofsöngskór útrásarinnar aftur, ákafur að syngja meira fyrir almenning. Nú var það Icesave. Nú vildu sérfræðingarnir að við, þessir almennu skattgreiðendur, börn okkar og ófædd börn, tækjum á okkur skuldir víkinganna. Samtök atvinnulífsins, háskólamennirnir, kratarnir, rithöfundarnir sem mærðu víkingana, allir mættu þeir aftur. ESB-sinnaðir fjölmiðar lágu ekki á liði sínu. Íslendingar yrðu að borga kröfur Breta og Hollendinga. Annars yrðu Íslendingar ekki þjóð meðal þjóða. Nú væri ekki tíminn til að vera með einangrunarhyggju, þjóðrembu og harðlínu.

 

En skynsemin sigraði

Fyrst bentu skoðanakannanir til þess að þeim tækist ætlunarverkið og þjóðin léti platast til þess að gangast undir Icesave-klafann. Ofsafengin barátta fréttastofu Ríkisútvarpsins hafði eflaust talsverð áhrif í þessa veru um tíma. En af því að fólk missti ekki móðinn þá hafði skynsemin betur á endanum. Þvert gegn vonum „aðila vinnumarkaðarins“, fræðimannanna, rithöfundanna og allra spekinganna sem alltaf voru í fréttum og viðtölum, þá lét meirihluti kjósenda ekki rugla sig til lengdar.

Enn koma þeir

Og enn eru þeir komnir. Nú er það hvorki útrásin né Icesave, heldur er það umsókn Íslands í Evrópusambandið sem alls ekki má afturkalla, þótt hvorki þing né þjóð vilji fara þangað inn. Elítuna langar inn. Þess vegna krefst hún þess að inngöngubeiðnin hennar standi óhögguð, hvað sem lýðræðislega kjörnu Alþingi finnst. Þeir óforskömmuðustu leyfa sér meira að segja að kalla það „sáttatillögu“, að inngöngubeiðnin fái að standa í mörg ár enn, í óþökk Alþingis. Menn sem aldrei sáu neitt að því hvernig Jóhanna og Steingrímur reyndu ítrekað að koma Icesave á herðar komandi kynslóða, eða hvernig þau réðust gegn stjórnarskránni eða hundeltu pólitíska andstæðinga, standa núna þrútnir af réttlætiskennd yfir því að lýðræðislega kjörnir alþingismenn ætli að voga sér að draga umsókn Íslands í ESB til baka. Oft á dag segja þeir þjóðinni, sem ekki vill að Ísland gangi í ESB, að Ísland eigi samt að vera umsóknarríki í ESB. Staðreyndin er hins vegar auðvitað sú að þegar umsóknin er ekki afturkölluð líta allir svo á að Ísland hafi ákveðið að ganga í ESB. Það er dæmigert að þeir, sem telja þetta sjálfsagt mál, séu einmitt þeir sömu og aldrei sáu neitt að því að íslenska þjóðin, venjulegt fólk, tæki að ósekju á sig Icesave-skuldirnar. 

Ásta Guðrún Helgadóttir Pírati segir engar undanþágur í boði

Ásta Guðrún Helgadóttir Pírati segir engar undanþágur vera í boði fyrir Íslendinga í ESB-málunum. Hún segir að það sem sé í boði sé ESB með öllum sínum lögum og reglum. 

 

Ásta Guðrún sagði á þingi: 

„Sífellt er rifist um það hvort varanlegar eða tímabundnar sérlausnir eða undanþágur geti fengist í samningum við Evrópusambandið með sérstakri áherslu á landbúnað og sjávarútveg. Svo virðist sem ríkisstjórnarflokkarnir geri sér ekki grein fyrir því að aðild að Evrópusambandinu og reyndar Evrópusambandið sjálft er ævarandi samningsferli í stöðugri þróun en ekki bundin einum 100.000 blaðsíðna óbreytanlegum reglupakka. Þetta hafa stjórnarherrar reyndar verið duglegir að benda á. Þeir vilja ekki ganga inn í sambandið sem er í stöðugri þróun. Ef þeir segja við Evrópusambandið að við viljum varanlegar undanþágur er það vegna þess skiljanlegt að Evrópusambandið lyfti brúnum. Það er ekki tilbúið að skuldbinda sig um tiltekið fyrirkomulag um aldur og ævi.“

Þetta var athyglisverð játning píratans, og ekki síður sú játning sem fylgdi á eftir þegar Brynhildur Pétursdóttir í Bjartri framtíð sagðist „sammála hverju einasta orði“. 

Landsfundarsamþykkt er líka kosningaloforð

Landsfundur sagði kjósendum skýrt að Sjálfstæðisflokkurinn myndi slíta aðlögunarviðræðunum að ESB. Það loforð á ekki að svíkja. Þetta segir Jóhann Gunnar Ólason flugmaður.

 

Jóhann Gunnar segir þetta í grein sem birt var í Morgunblaðinu 6. mars 2014. Þar segir hann enn fremur: 

 

Síðustu daga hafa háværir menn farið mikinn og ásakað Sjálfstæðisflokkinn um að framfylgja ekki eigin kosningastefnu. Fjölmiðlamenn hafa tekið virkan þátt í þessu sjálfir og auk þess bergmálað ásakanir annarra samviskusamlega. Og vissulega er gott að vakin sé athygli á því, ef kosningaloforð eru ekki uppfyllt, af einhverjum ástæðum. Sjálfur legg ég einmitt mikla áherslu á að mikilvægasta kosningaloforð Sjálfstæðisflokksins verði efnt og ég treysti því að þingmenn flokksins láti ekki hræða sig frá því að efna það.

 

Furðuleg áhrif fámenns hóps

Sjálfur var ég að mestu leyti horfinn frá því að kjósa Sjálfstæðisflokkinn síðastliðið vor. Sama heyrði ég á mörgum sem ég þekkti. Fámennur, en einstaklega hávær hópur Evrópusambandssinna, þar sem ósvífnin í kröfum og málflutningi virtist jafn takmarkalítil og fjömiðlaaðgangurinn, hafði of oft náð að teyma forystu flokksins afvega. Langverst varð það þegar forystan og meirihluti þingflokks samþykkti skyndilega þriðja Icesave-samning þeirra Jóhönnu og Steingríms. Ekki fór á milli mála hverjir höfðu ráðlagt það og hverjir fögnuðu þessu mest innan Sjálfstæðisflokksins. Margir höfðu því fengið sig fullsadda á furðulegum áhrifum þessa fámenna hóps á ákvarðanir þingmanna Sjálfstæðisflokksins.

 

Landsfundur tók í taumana

Þá gerðist það í aðdraganda síðustu kosninga að landsfundur Sjálfstæðisflokksins tók í taumana. Hann hafnaði þeirri tillögu að gert skyldi hlé á aðlögunarviðræðunum við Evrópusambandið. Hann sló því þvert á móti föstu að Sjálfstæðisflokkurinn vildi að þeim viðræðum yrði slitið. Ekkert hlé, enginn vandræðagangur, heldur einfaldlega afturköllun aðildarumsóknarinnar. Þarna markaði landsfundur skýra stefnu sem ekki er á valdi annarra að breyta. Þegar þetta lá fyrir, þessi eindregna yfirlýsing æðsta valds Sjálfstæðisflokksins um að ekki yrði gert neitt „hlé“ á viðræðunum heldur yrði þeim slitið, ákvað ég að greiða flokknum atkvæði mitt í þingkosningunum. Hvatti ég marga til að gera hið sama og hefur mér verið sagt að ýmsir þeirra hafi komist að sömu niðurstöðu.

 

Handvalin „loforð“

Það er athyglisvert að fjölmiðlamenn, stjórnmálamenn og kjaftaskar nefna þetta nær aldrei, í samfelldum svikabrigslum sínum. Þeir telja að ummæli einstakra frambjóðenda í sjónvarpskappræðum séu helgir dómar, en skýrar landsfundarsamþykktir, birtar opinberlega og víða ræddar, séu bara eitthvert píp. En þannig er það ekki. Með skýrum samþykktum æðsta valds Sjálfstæðisflokksins, sem birtar voru opinberlega, var kjósendum gefið skýrt fyrirheit um hver stefna flokksins væri, og hver hún væri alls ekki. Ég fer fram á það að þingmenn flokksins framfylgi þessari skýru stefnu, sem mér og öllum öðrum kjósendum var boðuð fyrir kosningar. Ég fer einnig fram á það að fréttamenn fjalli um þetta loforð landsfundar af sömu elju og þrautseigju og þeir fjalla nú dag eftir dag um þau ummæli sem þeir sjálfir virðast svo eindregið vilja að hefði verið stefna Sjálfstæðisflokksins.

Árni Páll sagði meirihluta þjóðarinnar vera skyni skroppinn

Það er frægt þegar Árni Páll Árnason sagði í sjónvarpsþætti þegar hann barðist um að fá stöðu formanns Samfylkingarinnar að sá hluti þjóðarinnar sem ekki var sammála honum í Evrópumálum væri skyni skroppinn.

Nú er meirihluti þjóðarinnar á móti Árna Páli í málinu. Ætli það sé ekki fremur til marks um að Árni Páll sé skyni skroppinn?

Katrín Júlíusdóttir, núverandi varaformaður Samfylkingar, tók undir með Árna Páli og sagði að þjóðin kynni ekki að tala um ESB. Þetta má sjá í meðfylgjandi frétt. 

 

Baráttan snýst um þjóðarhag

Kemur ekki til greina að sækja aðild að ESB - sagði Steingrímur vorið 2009

Í fjölmiðlum er nú greint frá því að Steingrímur Sigfússon, þáverandi formaður Vinstri grænna, hafi svarað því afdráttarlaust neitandi fyrir kosningarnar 2009 að til greina kæmi að Vinstri græn styddu það að sótt yrði um aðild að ESB.

Eyjan.is fjallar m.a. um þetta hér:  Eyjan.is 

Það hefur alla tíð verið á stefnuskrá Vinstri grænna að hagsmunum Íslendinga sé betur borgið utan ESB, auk þess sem Vinstri græn hafa almennt ýmislegt við ESB að athuga, svo sem er varðar lýðræðishalla, hernaðarhyggju og fleira.

Hvenær kemur að því að Vinstri græn munu fylgja stefnu sinni og sannfæringu í ESB-málinu? 

Ráðstefna næsta laugardag um fullveldi þjóða og Evrópusamrunann

Næstkomandi laugardag verður haldin ráðstefna um fullveldi þjóða og Evrópusamrunann á Hótel Sögu. Fjöldi fyrirlestra og ávarpa verður flutt. Meðal þeirra sem flytja ávörð eru Josef Motzfeldt, þingismaður og fyrrverandi ráðherra í Grænlandi og Dag Rydmark, sérfræðingur í Norðurslóðamálum og talsmaður Miðflokksins í Noregi.

Ráðstefnan verður haldin næstkomandi laugardag, 22. mars, á Hótel Sögu, 2. hæð. Hún hefst kl. 9:30 og er öllum opin. 

Ráðstefnan er haldin af samtökunum Nei við ESB, Ísafold, Herjan, Heimssýn og Nei til EU. 

Írskir sjómenn ósáttir við ESB

Samtök írskra sjómanna eru allt annað en sátt við samkomulag Evrópusambandsins, Norðmanna og Færeyinga um makrílveiðar til næstu fimm ára sem gengið var frá í vikunni. Telja samtökin að framkvæmdastjórn Evrópusambandsins hafi hvorki staðið vörð um hagsmuni írskra sjómanna með því að samþykkja samkomulagið né annarra sjómanna innan sambandsins.

Svo segir í frétt á mbl.is. Þar segir enn fremur:

 

Fram kemur á fréttavefnum Donegal Democrat að Samtök írskra sjómanna geti ekki stutt samkomulagið um makrílinn í ljósi þess að með því væri Færeyingar verðlaunaðir fyrir óábyrgar makrílveiðar á undanförnum árum og stóraukin hlutdeild tekin frá fyrir Ísland, Rússland og Grænland frá því sem áður hafi verið.

mbl.is

Haft er eftir Sean O’Donoghue, formanni samtakanna, að ekki sé hægt að draga aðra ályktun af samkomulaginu en að óábyrg framganga Færeyinga hafi skilað sér sem skapi slæmt fordæmi til framtíðar í ljósi þess að flestir uppsjávarstofnar í Norðaustur-Atlantshafi séu deilistofnar. Grænlendingar hafi þegar tekið upp sömu hegðun.

 

Coveney varð undir innan ráðherraráðsins

„Ég tel að ástæðan fyrir því að við stöndum frammi fyrir þessari óásættanlegu stöðu þegar kemur að aflahlutdeild sé óskynsamleg framganga framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins sem eina samningsaðilans fyrir hönd sambandsins í slíkum samningum. Núverandi sjávarútvegsstjóri, Maria Damanaki, hefur að mati samtakanna einangrað sig frá sjávarútveginum með því að neita að verja með fullnægjandi hætti hagsmuni sjómanna á Írlandi og annars staðar innan Evrópusambandsins. Þetta er þvert á stöðu mála hjá hinum strandríkjunum þar sem Norðmenn, Íslendingar, Færeyingar, Rússar og Grænlendingar verja sjávarútveg sinn af krafti,“ segir O’Donoghue.

Fyrir vikið hafi niðurstaðan orðið sú að Evrópusambandið hafi gefið eftir verðmæta hlutdeild í makrílstofninum sem írskir sjómenn hafi unnið að því að byggja upp undanfarin ár. Simon Coveney, sjávarútvegsráðherra Írlands, hafi barist af hörku gegn hærri aflahlutdeild til Færeyinga og Íslendinga en hann hafi hins vegar verið einn í þeirri baráttu í ráðherraráði Evrópusambandsins. Án baráttu hans hefði niðurstaðan þó orðið verri. Einkum með tilliti til gagnkvæms aðgengis að lögsögum.

Írland lítill fiskur í stórri tjörn innan ESB

Sama sjónarmið kemur fram hjá Martin Howley, formanni Samtaka sjómanna í Killybegs stærsta útgerðahafnarbæjar Írlands, á fréttavef írska dagblaðsins Irish Examiner. Hann segir að verkefni framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins hafi verið að vernda makrílstofninn en samkomulagið, sem þýði verulega veiði umfram ráðgjöf, bendi til þess að Damanaki hafi viljað ná samningi hvað sem það kostaði.

„Ríkisstjórn okkar og Coveney sjávarútvegsráðherra börðust af hörku gegn þessu en þetta snýst allt um atkvæði á vettvangi Evrópusambandsins. Þýskaland hafði ekki áhuga á þessu og Bretland vildi aðeins binda endi á bannið á innflutningi á fiski frá Færeyjum. Írland er aðeins lítill fiskur í þessari tjörn. Við áttum aldrei möguleika. Við fáum aukna aflaheimild en við teljum þetta ekki vera gott samkomulag fyrir Írland,“ segir hann ennfremur.

Vilja að ESB beiti Grænland refsiaðgerðum

Þá segir í fréttinni að samtökin hafi kallað eftir því að framkvæmdastjórn Evrópusambandsins beitti Grænland refsiaðgerðum vegna makrílveiða þeirra. Haft er eftir Coveney að þó hann væri mjög á móti ýmsum hlutum samkomulagsins á milli Evrópusambandsins, Norðmanna og Færeyja væri hann sammála því að mikilvægt væri að ná samkomulagi um makrílveiðarnar. 

 

 

Telja ESB ekki verja írska hagsmuni

Framtíð Íslands utan ESB

Birgir Örn Steingrímsson skrifaði meðfylgjandi grein í Morgunblaðið í vikunni. Þar rekur hann ýmsar slæmar afleiðingar sem aðlögun Íslands að Evrópusambandinu hefur fyrir almenning hér á landi. 

 

Skýrsla Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands staðfesti að Íslendingar fá engar varanlegar undanþágur varðandi sjávarútveg eða landbúnað. Þetta hefur að vísu alltaf komið skýrt fram þegar rætt hefur verið við talsmenn ESB og þeir hafa ekki verið að stunda blekkingarleikinn sem stuðningsmenn sambandsins hér á landi hafa verið að gera. Það þarf ekki að fara mörgum orðum um hversu hrikaleg áhrif það hefði á lífskjör komandi kynslóða á Íslandi ef forráð yfir helstu auðlindum landsins yrðu afhent einhverjum embættismönnum í Brussel. Um þær afleiðingar eru flestir sammála. Aðlögun Íslands að Evrópusambandinu hefur þó fleiri slæmar afleiðingar í för með sér eins og almenningi hefur orðið æ ljósara undanfarið. Í ljósi þessa er eina rétta ákvörðunin, sem núverandi ríkisstjórn getur tekið varðandi umsókn Íslands, að draga hana til baka. Við það myndu margir möguleikar opnast. Sá möguleiki sem liggur ljósast fyrir er aukin viðskipti og samstarf við Bandaríkin, sem hafa dregist mikið saman vegna aðlögunarferlis Íslands að Evrópusambandinu. Þetta aðlögunarferli er hægt að stöðva og vinda ofan af, enda eru margar reglugerðir sem samþykktar eru í gegnum EES-samninginn afturkræfar ef vilji er fyrir hendi. Það er ljóst að það væri stjórnarskrárbrot ef Brussel hefði meiri löggjafarvald á Íslandi en Alþingi Íslendinga. Í lengri tíma hafa íslenskir embættismenn beitt Alþingi miklum þrýstingi til að samþykkja reglugerðir frá Brussel sem hafa í sumum tilfellum verið hreint og beint skaðlegar íslenskum hagsmunum. Þar nægir að geta tæknilegra viðskiptahindrana á innflutningi bíla, barnastóla og annarra vara frá Bandaríkjunum og þjóðum utan Evrópusambandsins. Dæmi um skaðlegar reglugerðir eru þó margfalt fleiri og í mörgum tilfellum mikil höft á athafnafrelsi einstaklingsins og meira í ætt við hugmyndir frá tímum kommúnismans en reglugerðir settar á 21. öldinni. Þessar reglugerðir eru þess valdandi að samkeppnishæfni Íslands versnar og lífskjör dragast saman og löngu orðið tímabært að endurskoða þær.

Ef ríkisstjórnin afturkallaði aðildarumsókn Íslands að Evrópusambandinu yrðu það skýr skilaboð um að Ísland hefði áhuga á meiri samstarfi við nágrannaþjóðir okkar í vestri. Sú stefnubreyting yrði sem eitur í beinum margra ESB-sinna, sem sjá enga framtíð nema í faðmi ESB, en aukin samskipti við Bandaríkin eru örugglega í samræmi við þjóðarvilja. Það væri alls ekki óraunhæft að gera ráð fyrir að Bandaríkin vildu gera fríverslunarsamning við Ísland ef sú stefna yrði tekin að hætta við frekari innlimun í Evrópusambandið. Þar yrði hægt að taka meira tillit til hagsmuna Íslands en væntanlegur fríverslunarsamningur á milli ESB og Bandaríkjanna, sem er að vísu búið að leggja á ís í bili vegna andstöðu Frakka. Fríverslunarsamningur við Bandaríkin yrði mikil lyftistöng fyrir íslenskt atvinnulíf og aukinn innflutningur frá Bandaríkjunum, þegar tæknilegum viðskiptahindrunum yrði rutt úr vegi, myndi auka kaupmátt almennings, enda eru frjáls viðskipti og aukin samkeppni á jafnréttisgrunni ávallt til góðs.

Evrópusambandið er í grunninn tollabandalag, sem myndar varnarmúra utan um hagsmuni stórfyrirtækja í Evrópu og í eðli sínu berst það gegn frjálsum viðskiptum milli þjóða. Það má leiða rök að því að lífskjör almennings í sumum ríkjum Evrópu hafa versnað m.a. vegna aukinna hafta og minna viðskiptafrelsis Evrópuþjóða við þjóðir utan Evrópu. Það eru alls ekki hagsmunir Íslands að festast inni í tollabandalagi sem hefur allt aðra hagsmuni en íslenskt atvinnulíf. Viðskiptafrelsi við þjóðir heims á verulega undir högg að sækja á Íslandi vegna margvíslegra reglugerða sem teknar eru inn í gegnum EES-samninginn. Reglugerðir sem engin ástæða hefur verið til að taka upp í mörgum tilfellum. Það er erfitt að ímynda sér að flokkur eins og Sjálfstæðisflokkurinn, sem hefur ávallt barist fyrir frelsi í viðskiptum og minni afskiptum ríkisvaldsins af lífi einstaklingsins, geti stutt frekari aðlögun að ESB, þegar afleiðingarnar eru sífellt að verða ljósari.

Afturköllun umsóknar Íslands að Evrópusambandinu myndi draga úr áhrifum Evrópusambandsins á Íslandi, sem eru orðin allt of mikil. Ekki er gott fyrir land eins og Ísland, sem getur þakkað velmegun sína að miklu leyti viðskiptum við aðrar þjóðir, að leggja öll eggin í sömu körfuna. Það er orðið löngu tímabært að hlúa að samskiptum Íslands við Bandaríkin. Samskiptum sem hafa verið látið sitja á hakanum vegna þess hversu áfjáðir margir íslenskir embættismenn eru í að ganga í ESB. Nú er mál að linni. Stöðva verður frekari aðlögun að ESB, enda hefur mikill meirihluti þjóðarinnar engan áhuga á að ganga í Evrópusambandið. 

Neyðin í Evrópu er ekki í rénun

Nadja Lundholm Olsen, sérfræðingur í félags- og vinnumarkaðsmálum Evrópu segir verulega hættu á að æ fleiri Evrópubúar lendi í langtímaatvinnuleysi og muni þurfa á neyðarhjálp að halda. Nú þegar deilir Rauði krossinn út meiri neyðarhjálp í Evrópu en í Afríku samkvæmt erlendum fréttum.

Hér eru nokkur atriði sem vert er að hafa í huga. 

• Um 26 milljónir Evrópubúa á vinnumarkaði eru án atvinnu. 
• Um 23 prósent ungs fólks á vinnumarkaði eru án atvinnu.
• Langtímaatvinnuleysi er nokkru meira í evrulöndunum en öðrum ESB-löndum.
• Tiltölulega fáir atvinnulausir flytjast á milli landa í atvinnuleit.

 

Um þessi mál var fjallað á nýlegri ráðstefnu í Árósum.

 

Sjá umfjöllun um þetta hér  og hér.  

 

Forkastanleg vinnubrögð ESB

Það er ljóst að ESB kom ekki hreint fram við Íslendinga í viðræðum um makrílveiðar. Enn vofa hótanir ESB yfir Íslendingum vegna þessara deilna. Hefði verið betra að vera innan ESB og leyfa ESB bara að ráða þessu?

Sjá einnig athyglisverðan pistil hér. 

 

Forkastanleg framkoma gegn Íslandi