Hjörtur og Carl á Kálfskinni

Á þeirri tíð er Íslendingar lærðu dönsku af amerískum myndablöðum var saga af manni sem átti sér tvíþætta vörn í máli um brotna diska.  Í fyrsta lagi hefði hann alls ekki fengið diska að láni og í öðru lagi hefðu diskarnir verið sprungnir þegar hann fékk þá að láni.

Samtal Hjartar J. Guðmundssonar og Carls Baudenbacher á síðum Morgunblaðsins minnir á ofanritaða sögu og hefur samtalið fengið minni athygli en tilefni er til.  Í hugmyndaheimi EES mynda EFTA og Evrópusambandið tvær jafnar stoðir.  Þegar í ljós kemur að þær eru ekki jafnar þarf að útskýra.  Verður sú umræða öll á dýptina, því í ljós kemur að þær eru i fyrsta lagi jafnar og í öðru lagi ekki jafnar.    

Að áeggjan Hjartar hefur Carl bæði viðurkennt og reynt að útskýra stöðuna.  Hún er í stuttu máli sú að EFTA-menn séu svo miklir fúskarar og aular að alvöru menn í Evrópusambandinu geta ekki, sóma síns vegna, tekið mark á þeim.  Hið margrómaða tveggja stoða kerfi í EES-samstarfinu er semsagt þannig að þegar Evrópusambandsstoðin nennir EFTA-stoðinni ekki lengur, þá er það Evrópusambandið sem ræður.

Það var auðvitað barnaskapur frá upphafi að halda að tveggja stoða kerfið væri annað en tímabundin sjónhverfing, ætluð til að smyrja vélina sem átti að hjálpa Evrópusambandinu að éta EFTA.

https://www.mbl.is/mogginn/bladid/grein/1810338/

Hin sanna hetja

Atburðir undanfarinna mánaða hafa minnt á hversu ólík íslensk menning er menningu flestra annarra Evrópuríkja. 

Suður í heimi og ekki síst í austurhéruðum Evrópu eru mestar hetjur í augum þjóða sinna, þeir sem flesta drepa.  Sérlegur verður hetjuskapurinn ef þeim tekst líka að hnika til landamærum eða víglínu.

Á Íslandi hafa hinar sönnu hetjur verið þeir sem mest og best hafa fest á bókfell.  Aukastig fást fyrir fallega mynd eða tónverk.  Á Íslandi eru styttur af skáldum en ekki herforingjum.

Miklu skiptir fyrir framtíð þjóðarinnar að hún gangist ekki undir lög þessara erlendu, vígreifu þjóða.

1914 á ný

Mannfórnir í stórum stíl eru nú stundaðar í A-Evrópu.  Það er djúpt í menningu Evrópumanna og margra annarra að við vissar pólitískar aðstæður sé rétt að hefja manndráp og það hefur nú verið gert. 

Beggja vegna landamæra sem kannski breytast og kannski ekki eru stórar þjóðir sem virðast eiga sameiginlegt að vera upp til hópa sannfærðar um ágæti málstaðar eigin ríkisstjórnar, og það sem meira er: eru tilbúnar að drepa og drepa þar til enginn getur talið líkin lengur.

Svona var þetta víst 1914.  Ekkert er nýtt undir sólinni.

Eins og stundum áður reynir á að Íslendingar geti umgengist dýrin í garðinum án þess að breytast sjálfir í skepnur.

Musteri upplýsingaóreiðunnar

 

Frést hefur að Evrópusambandið kaupi rannsóknir á upplýsingaóreiðu og lyðræði.  Það fer vel á því.  Óreiða af því tagi og aðför að lýðræði náði nefnilega sögulegu hámarki í nafni baráttu fyrir innlimun Íslendinga í  Evrópusambandið á sínum tíma. 

Kenndi þar margra grasa.  Trúboðar æptu í sífellu að fullveldi ríkisins yrði í engu skert en raunveruleikinn er vitaskuld að með aðild hverfur æðsta ríkisvald úr landi til vandalausra manna, manna sem engu sleppa baráttulaust.  Spurðu menn á þeim tíma hvort Danmörk væri ekki fullvalda ríki.  Evrópusambandið svaraði sjálft með því að tilkynna Dönum að Færeysk skip mættu ekki lengur landa í Danmörku. 

Sífellt var talað um samninga og undanþágur, þrátt fyrir að ávallt væri ljóst að undanþágur frá gildandi reglum og ekki síður reglum um ókomna framtíð væri ekki að fá.   Embættismenn Evrópusambandsins viðurkenndu það fúslega hvenær sem þeir voru spurðir, og jafnvel óspurðir.

Söngurinn um að mikil auðæfi fengjust með því að skipta um lit á peningaseðlunum ómaði um alla sali.  Hámarki í falsi var náð þegar leiðtogum safnaðarins tókst að sannfæra fjöldamarga fjölmiðlamenn og stjórnmálamen um að leyfilegt væri að skipta raunvöxtum út fyrir nafnvexti til að bera saman leiguverð á peningum.  Það heitir að reikna skakkt og er fölsun. 

Þá sóru boðberar Evrópusambandsins á Íslandi að sambandið hefði ekkert með vígvæðingu og hernað að gera.  Allt var það á skjön við Lissabonsáttmálann eins og hann var og er sem og raunveruleikann í A-Evrópu síðastliðnar vikur og mánuði.  

Öll þessi upplýsingaóreiða, falsið og rangfærslurnar höfðu að markmiði að breyta stjórn Íslands úr hefðbundnu fulltrúalýðræði í evrópskt skrifræði ókjörinna fulltrúa.   Það verða hæg heimatökin hjá háskólamönnum á Íslandi að rannsaka upplýsingaóreiðu og lýðræði.   Heimildirnar eru í kippum á timarit.is og eitthvað er líklega enn í skúffunum á þeirra eigin skrifstofum. 

https://www.ruv.is/frett/2022/05/05/fengu-420-milljonir-til-ad-rannsaka-upplysingaoreidu?itm_source=parsely-api

Umhugsunarverður félagsskapur

Í austri er land þar sem langur listi er yfir bannaðar stjórnmálahreyfingar.  Þarlendum stjórnvöldum finnst ýmsir fjölmiðlar vera til tómra leiðinda og banna þá líka.  Ferðafrelsi hefur verið afnumið fyrir stóran hluta þjóðarinnar með það fyrir augum að neyða menn til að drepa óvini ríkisins og þiggja hugsanlega að launum kúlu í eigin haus.  Land þetta hefur óskað eftir aðild að Evrópusambandinu og verið tekið afar vel með mörgum fögrum orðum æðstu presta sambandins.

Á Íslandi er enn hópur fólks sem finnst þetta hinn besti félagsskapur fyrir Íslendinga og getur um fátt annað hugsað en að færa þessum mönnum ríkisvald á Íslandi.  Skrýtið. 

https://www.theguardian.com/world/2022/apr/08/ursula-von-der-leyen-offers-speedy-response-to-ukraines-bid-to-join-eu

Hið frelsandi afl

Eins og við mátti búast fylgdi Arnari Þór Jónssyni ferskur andblær á Alþingi.  Arnar Þór ræðir grundvallaratriði varðandi stjórnarfar og löggjöf svo sérhver maður skilur vel.  Lýðræði og ábyrgð koma þar mikið við sögu.

Til andsvara eru fulltrúar hugmynda um að Íslendingar séu svo miklar liðleskjur og Alþingi lélegt að það sé ekki búandi í landinu nema öðrum en lýðræðislega kjörnum fulltrúum landsmanna séu fengin sem mest völd við lagasmíð og dóma.   

Hér takast á grundvallarsjónarmið við stjórn samfélags.  Annars vegar hugmyndin um ábyrgð þegnanna í landinu til að kjósa sér þing sem setur landsmönnum lög sem taka mið af þörfum samfélagsins.   Hins vegar hugmyndin um leiðandi hönd sem einhver annar en fólkið landinu stjórnar, hönd sem sleppir ekki smáþjóðum, nái hún í þær.   

Hvort skyldi vera girnilegri kostur?

https://www.althingi.is/altext/upptokur/lidur/?lidur=lid20220404T205647&fbclid=IwAR1WklPj4YcPR3g61mf4KQaOwXVGzbpPu4omK4MuV3zE5p0TzYhHqNBlMJo

Sæti við borðið þar sem ákvarðanir eru tilkynntar

 

Smáþjóðir sem þó eru margfalt stærri en Íslendingar og hafa aðsetur í Evrópusambandinu fá sumar sæti við margumrætt borð.  Þar eru stjórnvaldsákvarðanir tilkynntar og sagt er að borðsgestir fái ríkulegar veitingar.  Það er því eftir nokkru að slægjast fyrir þá einstaklinga sem komast að borðinu. 

Sumir hafa fullyrt að við borðið séu teknar ákvarðanir og að smáþjóðir ráði þar einhverju.  Það er vitaskuld misskilningur, eins og Hjörtur J. Guðmundsson útskýrir skilmerkilega í grein í Vísi í dag.

 

https://www.visir.is/g/20222241934d/vaegi-rikja-esb-fer-eftir-ibuafjolda

Sjónhverfingar aldarinnar

Á sínum tíma stóð til að koma Íslendingum inn í Evrópusambandið með því að telja þeim trú um að um þá mundu gilda sérstakar relgur sem hægt væri að semja um og giltu til eilífðar. Nóg væri að hafa uppi sjónhverfingar á meðan verið væri að koma Íslandi inn í sambandið.  Þegar það væri um garð gengið væri of seint að hætta við, sama hvernig menn hefðu misskilið allt mögulegt og ómögulegt í sambandi við aðildina. 

Enginn mundi hlusta á þann sem segði 10 árum eftir inngöngu: "þetta var ekki það sem okkur var sagt" frekar en þegar innflutningshöft á ófrosnu kjöti voru dæmd ólögmæt á forsendum EES-samningsins sem alls ekki átti að fjalla um slíkt þegar hann var kynntur til sögunnar.

Sitthvað má segja misjafnt um Evrópusambandið, en fulltrúa þess til hróss verður að viðurkenna að hann sagði skýrt að það væri ekkert til sem héti varanlegar undanþágur.